Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

А ги има на секој чекор, верувај ми, само што не можеме да ги видиме.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Беше толку добро информиран, што не можеше никогаш да биде оптимист.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сега веќе зажали што е писмен само на еден јазик, што не ги научи јазиците на другите балкански народи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Го сожалуваа што не беше во состојба да купи најобична коза за да го спаси семејството!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Премногу трагична историја што не го заобиколи ниедно семејство, со неизбежни разминувања и судири на животот и смртта...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кога ќе изгубеа пораснат син или ќерка, го проколнуваа Бога што не ги зел нив.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Онаа нервоза што ми ја предизвика жената ми се враќа со уште пожесток налет и си велам самиот себе си: што не си се вратиш да си умираш во постелата туку и умрен не престануваш да правиш глупости.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Проблемот е во тоа што не знам колку силен треба да биде огнот за да биде светлината во сијалицата сина. Тоа е важно.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Жена ми сигурно уште не може да ми прости што не ѝ ја купив онаа бунда во Солун кога бевме да купуваме гардероба за оваа моја свечаност.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

На некои места имаше дамки рѓа, но металот беше таков што не даваше значително да биде нагризан.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Вината, брату, си зборував отворено пред себе си, застанат зад купчето земја, е што не си проценил како што треба.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Кај си, бре“, вели, „што не излезеш?“ „Зошто да излезам?“ му велам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Иако, мајка ми отсекогаш сакаше девојче и во периодот на блаженост, од полиците на дуќаните ги имаше испразнето сите розови тантели, кои подоцна мораше да ги носи брат ми (фала му на бога што не се сеќава на тој период, а и фотографирањето не беше толку зачестено хоби).

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Агент и адвокат на историјата кој е свесен за тоа и кој знае што е за народот добро а што не е.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Сопственикот ни наплати само половина од цената - затоа, што не го изедовме!

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Од шупло во празно претечуваат цели векови и ќе претечат уште многу и пак нема да им се угоди на таквите како Данте.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

И пак нема точно да се знае, како што не се знаело и не се знае – има ли и колкава е разликата помеѓу шуплоглавците и полноглавците?

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Ќе го искршиме првиот ќунк на парчиња и ќе ги раз'рваме другите по него и така ќе се промолкниме еден по друг. А ми рекоа дека надвор од двориштево ѓеризот е ѕидан со плочи, четвртаст и толку широк што не ќе има потреба да го прошируваме.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ете го мојов план накусо: ние треба да почнеме со копањето уште веднаш, та до пролет да ја свршиме оваа работа, ако сте согласни, — заврши иницијаторот на бегството Никола Каранџулов и застана да ги слушне своите другари.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога го виде Толе овој џин за малку што не му се поклони.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Жалам што не можам да помогнам.“ 340

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Арно ама она што загрижуе е што 20 % од мушкарците се педери, но и 90 % од жените се спонзоруши така што не постои унифицирано решење за ваквата калакурница у мушко-женските односи.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Сѐ за тоа мислам и постојано се прашувам самиот: аџамија ли сум, пијаница ли сум, во што ми е грешката, та што не ми даваш изан, да го земам и јас мајсторското писмо?...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во целата таа мака, блед, испрекинат зрак му се плеткаше во душата: што не избрза и не испрати абер во Ресен: „Барем татко ми да не црвенее пред овие...“

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тој е блед и задишан. Одвај стои на нозете. Се тетерави. Само што не паднал.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Што не стори да стапи во некој од тамошните оркестри.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ване ја турна портата со нога, но таа толку лесно се отвори што не издаде никаков звук, па дури ни како кога нокот загребува по коска - како да била повеќе отворена одошто затворена.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Никогаш не се прашал кој го крстил со тоа грдо име и затоа не се погледнуваше во огледало, едно што по домовите ретко имаше такви луксузи, а друго и затоа што не сакаше да си ги гледа мозолките по лицето.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Среќа што не беше од високо и што на зарамнинката под карпата стоеше Бојан.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Томе се покажа меко газе, како некој обичен кулак и реакционер, каков што беше. Уште што не се расплака.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И тоа што Јанческите не знаеја или не сакаа да кажат како изгледал и што зборувал ајдутинот, (Велеа од што биле обземени од жал за стрика Анѓела и од што се стаписале од страв кога влегол ајдутинот низ Мала врата сега додаваа сам си отворил, не виделе како изгледа дури одвај и разбрале што им зборува), и тоа што не лавна ниту пес и што не шавна ништо друго што е живо, и тоа што утрото не се најдоа никакви траги ниту од Бошета ниту од ајдутинот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Песни се нижат од гласој - што не ги чул досега смртник . . .

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Со право може да се нарече стажарско место на нејзината желба.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И уште една вистина што не е без значење: местото за могила што го избра мајка ми нема никаква врска со нејзиното и со нашето минато а уште помалку може да се поврзува со нашата иднината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Море, мажу, што не ќе ти текне!...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Мрзоволно се влечев по нив по малку навреден што не ме погледнуваат, застанував полека и гледајќи го широкиот грб на Баждара се губев во нејасни мисли.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Не верувам јас во тоа, рече работникот. - Што не веруваш?

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Реков дека сум ја плеснал, и дека не жалам за тоа; реков дури, бидејќи веќе не се плашев од нив, дека жалам што не сум ја исплескал прописно по газот госпоѓицата Луција П.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тие не само што не се во состојба да произведат позитивни мисли во себе, туку, обратно од тоа: во себе раѓаат ( и им дозволуваат да се размножуваат) многу видови невидливи честици со негативна енергија.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

По нивното запознавање јас никогаш не зборував со Сара за брат ми, ниту со брат ми за Сара; само чувствував колку исчекуваа да дојде среда, денот кога нашите врсници се собираа во салонот на Берта, а Зигмунд и Сара остануваа уште долго во нејзината соба, и јас останував покрај нив, како сведок на она што го премолчуваа, и кога знаевме дека собирот во салонот на Берта привршува, тој, таа и јас се качувавме на горниот спрат, се поздравувавме со гостите, го слушавме благиот прекор на Берта што не сме ги удостоиле со своето присуство. …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сѐ поретко ја гледав Клара. Таа повеќе не доаѓаше во болницата, ретко ја посетуваше Сара, кога доаѓаше кај мене мајка ми секогаш наоѓаше некој неубав збор за неа, и таа не се чувствуваше добредојдена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И без неа, и со неа, тој не можеше да сфати дека љубовта, всушност, живее така, во ретките мигови на откровение што не треба да се забораваат.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

- Но ти не можеш ... - Што не можам? - Не можеш веќе со жена. Си бил цапак, сега си козина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тоа, според него, се довлекло на ребрест мев од непозната Арапија, сега го ора нивното отечество и не јаде желад, како што не ќе јаде подоцна ни трупки ни моркови, туку бара мевце, жили, души, до последната педа во црно ќе ја завитка земјичката.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Слушај - новата куќа што ќе ја ѕидам дниве ќе има и горни одаи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Видовитиот носител на знамето на стравот, оној Дмитар-Пејко што не ги познавал границите на сонот и на јавето, наеднаш брзо-брзо им го опишал чудовиштето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од очите во публиката добил таква енергија, таква мотивација, по што не му останало ништо друго освен да се разлета по сцената.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Нема творец, создавач на уметничко дело што не ја спружил својата гордост, својата машкост пред очите на музата, на вдахновението.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Нашите театарџии, не само што не можат да го условуваат своето гостување, туку треба и да се плашат, наместо топла и вкусна супа од опашка од вол, да не добијат рогови за чепкање на забите во кои одамна немаат складирано ниту трошки од богата софра.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Јадрите, црни, насолзени очи благодарно погледаа во тетка Стана, а грлото така ѝ се стегна што не можеше да прозбори ниту еден збор.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

ЛУКОВ: (Се воздржува, ги прави последните обиди да изгледа спокоен.) Туку што не дошол. Ќе сети по миризмата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Другарите успеале во акцијата и само што не се вратиле...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: Да. Да. Не грижете се. Иван само што не пристигнал.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Благодари му на бога што не сум ве сетил кога сте ми ги празнеле шаржерите.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

„Имал среќа“ се велеше и за некој кој за влакно ја одбегнал смртта, не затоа што бил добар човек кој вредело да поживее, не затоа што на време закочил, или затоа што не се колебал да повика пожарна, туку затоа што бил следен од тој невидлив дух кој му го покажувал патот, оној истиот кој ни става чадор во торбата кога почнува да врне, кој го отвора зеленото светло кога брзаме, кој прави на улица да се судриме со луѓето кои сакаме да ги видиме а да одбегнеме други, кој со нашата рака ги влече правилните животни потези, со еден збор, кој ни помага сѐ да биде како што треба.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Потоа нема да ви кажувам што сѐ ми се случуваше, како ја преживеав таа канонада од поуки и прекори, тоа понижување од најдолен вид, ако понижувањето може да се класифицира по видови, таа моја наведната глава и зачепена уста што не сторија ама баш ни најмала усилба да ме одбранат, да ја кажат вистината, или барем нејзината најблиска варијанта, да го објаснат оној мој недостиг од желба за постоење, оној мој кусок на нужна препотенција неопходна за живот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Многу лесно тоа можеше да биде неговата нога, неговата натколеница, беше среќен што не беше таа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Пошепнаа само, додека беа насамо, постарите, дека е добро што не полуде.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Охо... - Човечкото е во гордоста, во духот што не се покорува.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Средствата собрани од продажбата на материјалите ќе бидат наменети во добротворни цели, како за реформи, реформирање и расформирање на многумина што ќе бидат фатени таму каде што не припаѓаат, односно како работат на наталитетот со заштита, што е најстрого забрането, или се работат и го потпомагаат наталитетот во општина во која фактички не живеат и не гласаат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И така беше сум зборувала, којзнае уште што не сум зборувала, сум ја гадела устата и за господа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И што не ќе се чуди: фустанот како да не стои на мене, како да е наврен на прачка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И што не зашиваме во тие амајлии? Козина од мечка, мечка страв - мене не страв, нокте од штрк, корупка од желка, пепел од дрен. 128

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И што не кладов. Ај, да пробаме со лук. Ништо.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па и тој носи душа и знае што боли и што не боли. Што блажи и што горчи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

бати пасошите нели Македонија е слободна, а народот со лева рака се крсти и се чуди што ни стана, да не се јавило некое непознато беснило што нѐ скокотка и нѐ тера на смеење, ама од Македонија еден излегол, а цел свет дошол на тепање, што не се тепаат кај нив, ама на туѓо гумно и на туѓ газ не боли толку многу, и така радоста ни беше пуста, се враќаме преку туѓа земја, првин во Варна: војска, војска нѐ опколува и еден по еден нѐ пушта низ страга, ко овци на молзење, 117

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Наведнат полесно ќе ги види дамките што не биле и што не се ’рѓа.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тааа!... речи, благодарение кај сум вака, што не се оженив на време, та сега да ја земам Антица.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Де море, Митре, бре пусти, Митре, Кога си по мен’ севда имало. Што не ми кажа кога бев младо!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Си легнав со вкус на ментол бонбона, на Boogie del Banco Rojo, на распроѕеваната и пепелава мама (каква што е таа кога се враќа од забавите, пепелава и поспана, огромна уловена риба и толку што не личи на себеси).

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога го беше зграпчил за врат, тој со повици ги викнал своите двајца другари, на кои им го препуштил да го држат, а самиот само за миг си ја беше пикнал раката в чизма за оттаму да си го извлече кутичето со тутун, и барем малку да си го освежи својот секогаш измрзнат нос; но тутунот, веројатно, бил од таков вид, каков што не можел да поднесе ни самиот мртовец.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Со два и една согласка (ама, ода), со три согласки и еден вокал (бран, крем) и повторно стихови, месечината слезе под топилница во својот полисон/корсет од нарди, детето ја гледа, ја гледа, детето упорно ја гледа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Додека тие ги кренале лактите да се избришат, од мртовецот не останала ни трага, така што тие дури и не знаеле дали тој навистина бил во нивните раце.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Бездруго, пропаднатата петиција за затворање на диското ги оставаше соседите со глави да тропаат по ѕидовите, или можеби навистина тропањето ми беше наменето мене затоа што не правев доволно силна бучава како онаа на која навикнале.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Изулавено скокна од масата, запеа и се затвори на едно место што не е за спомнување.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Тие се, веќе рековме, гестови на улицата, а тие гестови се толку едноставни што не изискуваат никакво објаснување.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Интелектуалната елита, на своите кридвишки вечеринки, ослободена од секоја интелектуална загриженост, користејќи го алибито на рушење на еден авторитарен режим, долго ја приготвуваше својата конзервативна, уште поавторитарна револуција, и на новата уривачка („антибирократска”) сила не само што не ѝ постави цивилизациска форма ultima ratio туку ширум ја отвори вратата за понатамошна варваризација на општеството под владеење на unico ratio, единствениот разум. Маргина 36 31

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Ема беше изненадена од ваквата провокација искажана низ директно прашање, што не беше вообичен начин на општење на нејзиниот претпоставен.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Но во нашите разговори спомнувањето на Шефот, колку што не ги заматуваше, исто толку не ги разбиструваше работите, а тоа за сите нас беше доволно јасно и затоа никој на тоа не му придаваше особено значење.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Жал ли ти е што не ја турна?“ „Да. Сѐ заедно, жал ми е.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој беше врзан на еден стол, толку силно што не можеше да помрдне ништо, дури ни главата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Па, тогаш, зошто ти е жал затоа што не си ја турнал?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Тогаш, што не му предложиш да дојде овде да живее - рече најмалата сестра...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Мрморењето се повтори, потрети, и кога Крсте ги фрли очите во посока од каде што идеше гласот, уште малку што не падна од магарето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И Стале, кој уште на триесет и пет години стана дедо Стале поради својата коса, брада и црна антерија не пропушташе ниедна несреќа во селата да не ја протолкува како казна од свети Илија што не му го прават селаните меќанот -манастирот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога му дојде мисла оти покрај жена може да го обрадува и со некое детенце, за малку што не рипна од постелата да го зграби дедот Петка и да летне, да ја земе Доста и да се најде дома каде ќе го гледа тоа дете, ќе го хране и подига, ќе биде и тој татко како сите среќни луѓе, ќе се радува на тој негов створ и ќе умре на неговите раце.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Зема дедот Петко заире; носи стока, а Мице ја продава и пишува „приход расход" и по пет шест години, кога си ја видоа сметката, уште малку што не излезе должен дедот Петко.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А за да го убеди началникот оти навистина се посрби, почна да ги брка своите селани — воени дезертери, што не сакаа да се борат против пријателот на Бугарите — Австроунгарија.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Доста не само што не беше заборавила, ами во Солун беше го усовршила плетачкиот занает, плетејќи фанели на луѓе што ѝ плаќаа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Суло ага се разнежи кога се сети оти четири години не го видел сина си, и уште за малку што не се разлигави, па продолжи: — Евала, кардаш, на сите!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се мразам што не знам ни штекер да сменам и ништо од пенкало потешко да кревам се мразам себеси што самиот се мразам а дупло би се мразел ако сам се сакам

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Попот прочкрта со забите и ја заврте главата настрана да не го гледа не кадијата, ами новиот бег Јунуса, кого уште кога се предаде го позна дека е ланскиот калуѓер од света Богородица и толку го замрази, што не можеше да му го гледа суратот, па ништо не му одговори на кадијата. – Не зборуваш, а? – му се врекна кадијата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

До него Благоја Бардавски и Јакуб Селим кој е хендикипиран што не го познава добро македонскиот јазик.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Трифун и Сотирчо малку се изненадени, запират пред нив и туку мласкат со устите без да пуштат глас, додека една од девојките, помалечката, не им се врекне Што не си одите кај татко ви и мајка ви? Или се загубивте?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Неговиот дедо Михаило (познат по тоа што едно време бил визитинг- професор на Универзитетот во Беркли, Калифорнија) и мојата баба Добрила (позната по тоа што пред војната била избрана за мис на Врњачка Бања) се брат и сестра, родени во црковен брак од прадедото Милош (познат по тоа што во почетокот на минатиот век во Швајцарија победил на натпревар по боб-санкање така што не знаел како се кочи бобот) и прабабата Даница (позната по готвење оброци со австроунгарски имиња од типот на штрудли, шненокли и шуфнудли).

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Па? Не одговори ни за иследникот ни за себе, како што не можеше да одговори на набожното прашање еднаш, порано, ни оној калуѓер што дојде в болница смерен, набожен и со гонореја.немаше сили и не сакаше да одговори, како секој осамен, изгубен, безнадежен човек.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Висока, безгрешна, со пламени коси. Залипа со акордот на виолината, со звукот што не бил болка.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Не можам да го запрам како што не можам да го запрам ни ликот што ми заоѓа зад работ од твоите трепки по кои вјаса брзакот на ноќта.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Сенката ми ја затворија ја врзаа оковаа за вечни времиња што не знаат ни сонот како расте ни денот како вјаса.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Може да се допре со прсти и она што не постои, иако место злато, изложено на завитканите во кадифе витрини, зјае голиот асфалт.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Со маузер в рака прав чекори сега, јаребица итра, тој — Поповски Лаки, да не речат дека пред аскерот бега, да речат, што не го плашат маки

„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)

- Што застанавме, рече некое од децата. – Што не одиме?

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Само што не смее да лизне! Ја, зошто да не смее!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Само што не остана сѐ на тоа!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

„Ридот ништо не родил“, повторува тврдоглаво таа, „туку сѐ што дојде и сѐ што не успеа да се врати од тој рид беше дело на оние будалине што тргнаа да го освојуваат иако не знаеја што токму ќе треба да освојат.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Несреќниот Генерал веројатно сите нешта добро ги смислил и испланирал, се осигурал со убава поткрепа за во туѓина, само што не се обидел да му наѕирне во умот на својот ординарец.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тоа е состојба што не се распродава. Како и сочувството.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Во тој луфт, тој циркуски неон и сега не се познава каде е мојот живот, мојата скриена фалинка не сум крив јас виновни се оние кои веруваа полесно ми беше да бидам неограничен во слободата да грешам, одошто да сакам ја имав секоја имајќи ја безличната жена, не груба, не глупа, не грда напросто ефемерна бришаниот простор ме плаши, не празниот ѕвездената прашинка која светка под папокот на мојата скокотлива куртизана, судбината мојот детски инат, залудното препознавање во сѐ што не сум јас зар не сум доволно смртен за да бидам и жив, и со себеси соочен зар јас ќе го напуштам светот не тој мене, мила моја!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Само што не го чу бесното удирање на копитото по плочникот, само што не ги виде наведнатите рогови, остри како шило и крваво–зеленкастата слина што капејќи низ улиците ја остава трагата на јароста и суровото господарство.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Сполај на господа што не јадат свинско. (Се чеша по градите.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

СЕЛАНЕЦОТ: Токму така.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

И така уште буден лежам принуден в молкот да се слеам (Ноќва од чудни плодој тежи што не ме пуштаат да пеам) Селата сами в ридје спијат сред сева блага страшна тихост (Крени во себе палав вихор по ѕвоната да бијат бијат)

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Ми се гади што не го правам тоа.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Тоа веќе се случи, и фала му на Бога што не успеа.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Малиот павиљон е едноставно таму чекајќи го времето кога повторно ќе биде голем.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Во огледалото одеднаш го забележав и братучед ми облечен во пижами, а зад него се наѕираше ситното телце на Кристина.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Тетин ми испушти краток здив низ носот, како да негодува, но не го крена погледот од супата така што не сфатив што всушност сакал да каже.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ми текна: јас сум контролор, ме познаваат сите возачи, што не запрам некое возило?