уште (прил.) - некој (зам.)

Тие тоа го направија толку егоистички, што заборавија да ја поведат и Наташа, и таа остана сама, дури и не знаејќи го тоа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Чекајќи уште некое време, мртовецот, малку поднаведнувајќи го телото, тргна во куќата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во Маказаречката река останаа уште некои јаблиња кои набрзо ќе се исушат без дотекот на водата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Пратеникот“, рече Сотир. „Да, да“, стори уште некој, “пратеникот“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се садеше што не се посадило, или се додаваше на тоа што веќе беше посадено - уште некоја леа пипер, четири реда патлиџан, два трапа барбуња, едно парче големо колку да се растркала магаре, крастајчиња, блиску пред куќата жените ги садеа или ги пренесуваа веќе порано посадените џунџулиња, пркоси, париња, сивци, гербери.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Откога ја угасија светлоста и си легнаа, Пискулиев и Миле поминаа уште некое време во разговор.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
— Co тие зборови се раздели Толе од Андона и прошета уште некоја недела месец низ Мариово, барајќи од селата каде денуваше да го почитаат како единствен господар.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Полчивци и Дунчани се караа за синорот Раково и Рамништето и сто години цели борби водеа чија стока да ја пасе тревата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тие на долго и широко расправаат со речникот на кец и двојка и како само за една утакмица ги заебал некој второлигашки анонимус со кој доколку го фателе ќе затнеле некоја од дупките во семејниот буџет или би ги лупнале истите пари на сингл па би ќариле дупло кеш со што би избуткале уште некој месец.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Некаде од вкрстените греди на зачадениот таван, каде што можеше да се крие уште некој був, се огласи засипнат звучник - до бескрај пуштана бескрајна лента на народна музика.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога уште некое време некој ќе го спомнеше, тој не велеше го прости Господ Илета Вегов, туку велеа - „Забара, којзнае што му се случи на Брчалото, како в земја да пропадна, а можеби и волци-врани го раскренаа...“ ***
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тоа направи садриазамот да го измени решението, а кога со уште некои главешини влезе внатре, во дворот на Имотот, силно се учуди од богатството и уредноста што беше насекаде присутна.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Јанче уште некое време остана вудвосан под Исусовото распетие, прикрепено на источниот ѕид, потоа, кога се исправи, уплашен и расплакан, во нивните очи побара согласност.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Треба уште некој воз да нѐ изгази како мравки“, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Давеник беше Лествичникот, и друштво бараше за давење, уште некој со него на дното да појде.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Генералот застана, се сврти кон двамината и праша дали е доволно далеку или треба уште некој чекор да оди понатаму. Дваминината ги одрамија автоматите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
После јас чув уште некои слухови за г.Станчеви од нивниот живот во Петроград, слични на пасажите за нив во споменатата книга.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
ЛУКОВ: Па да нè израдува со уште некоја ваква идиотштина.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Му дојде сега и она тага, што требаше да му биде заедничка со неа, но која секогаш продолжуваше да останува само нејзина тага, од тоа, што таа не можеше да му роди уште некое дете; тоа лекарите го рекоа уште веднаш кога го имаа Јовко.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Еднаш зина да им рече дека би можеле да останат и тие двајца со него, уште некој ден и неколку ноќи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сѐ ќе отиде по ѓаволите, заедно со вашиот мир. Уште малку, само уште некој час...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сакаше уште некоја држава да спомне, ама се поткаса и почна да витка тутун.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дали ќе може да ме види, уште некој збор да ми проговори.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Полека, за тоа треба да накалемам уште некоја година.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во седум, Рада беше пред вратата на Роска. -Ајде, влегувај! Има уште некој, со кого треба да испереме уста.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Хаосот на Manhattan-организерот е сместен помеѓу авениите Ц и Д, во Харлем и на уште некои места.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- Ох , - реков сочувствувајќи, - ох, добро вујне, - сакав уште некој збор да речам, но таа уште посилно заплака и јас конечно морав, морав да појдам.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Потоа дојде една непријатност и тој ја зема штичката обвиткана со памук, ја бутна под повредениот прст, сето тоа го врза со завој, размислувајќи дека овој прст поради скок преку некаква дупка или поради некој нездогледан корен, поради охолост или лекомисленост - накратко, дека, се чини, е скршен во длабока врска со текот на овој живот и со судбината, а тој сега мора да се грижи за него како за некој што е далеку или избегал, па наслушна во длабочината, каде што како во некаков момент на болка се слушна уште некој глас. Маргина 36 57
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Томаица зборуваше како се надева дека со ова ќе ѝ се отворат можности за понатамошна соработка со Перуниќ, дека можеби ќе може да патува за Белград и да асистира на уште некоја ревија или припреми на нови колекции.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Имаше доволно време да прелиста уште некоја книга, ги подготви белешките.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Пребаруваа и обајцата во свеста да не останала уште некоја значајна ориентална заемка која и натаму фрагментарно живеела отелотворена во просторот и можела да најде место во нивната конечна листа на (без)опасните турцизми.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Има ли уште некој што сакате да го предадам ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Така!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ако го оставам сам уште некое време и да го фати пак паника?... ќе направи дополнителни будалштини... ќе ја запали целата спална.. Ебате беља!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Шлас!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Страчката и мачката се меркаа така уште некое време и, сигурно затоа што на страчката играта ѝ стана здодевна, летна во гранките губејќи му се од погледот на авторот, а мачката разочарано постоја така на гранката и полека се повлече во круната на дрвото.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
(Место да го скине листот со туѓите надраски тој доаѓа за да провери, па дури и да допише ако треба уште некоја нова!).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не знам дали е в ред да се прекорувам себеси дека моите последни навраќања во Книгоиздателството што се наоѓаше веднаш зад Камениот мост биле поттикнувани и од љубопитството да се осветли уште некоја дребулија од минатото на човекот што ја беше отфрлил мантијата?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога доктор Пачев влезе повторно во мојата соба можеби за да натокми уште некој податок во врска со исчезнувањето на Пеперутката, за малку да се изнасмеам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Почна да ги дели, но ако не ѝ помогнеа Пеце и уште некое дете, не ќе успееше да ги раздели.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Третиот ден Бошко се чудеше што да прави: дали да им ги врати парите на луѓето или да ги чува уште некое време?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Трајчеица не дојде кај тебе Васке за да ја оцрни Рајна туку за да купи уште некоја тајна за однесувањата на нејзиниот Генерал.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ане ќе речеше „уште малце“ и така возеше уште некое време.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
а надвор веќе почнуваат да паѓаат снегулки, ветрот само ги врти во воздухот, ги пушта и ги втасува, одново ги завраќа назад, си игра шукшуле, што се вели, ги развева како цут од дрвја што се кубат, кој ќе пушти глас, ќе го наполни морето, ни викаат и бродот застанува, а ние молчиме ко глувци во дупка, ги слушаме само чекорите озгора, одат над нас небаре на глава да ни газат, и бродот одново тргна, сега можете и да пеете, ни велат, кај се пеело пикнат в дупка, си велиме, отсекаде бучи клокоти, и гледаме надвор, снегот си навева и се топи, се губи во водата, ако запреме во Костанца, ќе нѐ водат во Букурешт, си велиме и приѕираме во ширината што ни ја затвора снегот, и Костанца ја изминуваме, нѐ водат право за СССР, не ни заспала среќата на сите, вели Апостол Макаровски, сите со нечија среќа се шверцуваме, вели, ќе му украдеме уште некој ден на господ, и почнува некој студ да ни влегува низ процепите од бродот што се отвора однадвор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Има ли уште некое прашање?“ „Има!“ од задните редови скокна една ученичка.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ти, ти, таму во ќошот, колку години имаш? - Па уште некој месец и ќе наполнам шеснаесет... - Добро.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Имаме уште некое лажиче саде-кафе. Стави, невесто. Ама стави и за нас по едно.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Стрина ти ако уште некој ден не каснеше кртули, сигурно ќе ме оставеше.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Почекај уште некој ден па ќе си одиме.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Дончо, исто така заради долгата и голема прошетка по синорот на Острово, засвирка низ носот во леглото крај баба си, додека таа, Митра, долго не можеше да ги напади зборовите на Чана од својата глава дека сака уште некое дете да истисне од својата голема снага.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Понекогаш ја прифаќам шегата, а понекогаш имам желба да му скокнам и да го убијам, особено ако се најде уште некој кој ќе ме земе во одбрана и ќе рече: „Мала е таа сѐ уште за дечковци. Не ѝ е уште време“.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Многу знаат тие кога ми е време, а кога не!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)