уште (прил.) - ми (зам.)

- Прерано е да се предавам. Уште ми претстојат тешки часови.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Мајка уште ми кажуваше дека во ноќта кога сме ја минувале со стариот семеен чун невидливата граница на самото Езеро, таа толку силно и длабоко се молела во себе што Бог сигурно одговорил на нашите молитви и ние спасоносно сме стигнале на другиот брег.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Таа сѐ уште ми е сопруга.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во последно време доста размислувам за татко ми. Претпоставувам дека сѐ уште ми е лут.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во таа уметност, на стари ноти, во познати тоналитети, наместо за прекуморско писмо од љубената, се пее за мобилен телефон; наместо за параходот што заминува, се пее за семафорот што го разделил љубовниот пар, оти таа минала на зелено, а тој морал да сопре на црвено; се пишуваат дебилни романи во кои една иста жена, Македонка, трипати ја силуваат, за петнаесет минути, еден по друг, српски, грчки и бугарски капетан, па со тоа се изразува трагизмот на македонската жена и на македонската нација поделена меѓу три аждери што сакаат да ја лапнат (притоа, овој раскошен дебил од писател не ни помислил дека на жената можеби ѝ е убаво со тројца, особено што сите тројца едвај издржале петнаесет минути, што за здрав маж е одвај десетина од сексуалната игра (овде намерно го натценував траењето на сексуалната игра, за да ја пленам Луција; очигледно, уште ми значеше, и покрај сѐ што ми стори).
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Градите ѝ беа свиснати; пупките изгледаа собрани од студот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Стомакот изгледаше надуен како да беше полн со галони вода.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ти повторно беше во бикини, завиткана во Навахо ќебето, а јас ги имав навлечено кратките пантолони додека гаќите сѐ уште ми висеа од задниот џеб. Ѝ го испитуваа телото со батериите од кои неговата белина блескаше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мостовите ги градевме со делкан камен; и сега во ушиве уште ми одѕвонува глетото и чеканот кој милиони и милиони пати ќе чукнеше додека еден мост направевме; еве и прстиве од левата рака ми останаа манливи, ми останаа собрани од држење на глетото.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Уште ми шавнува нивното подзинување и нивното замалено викање: лепче, лепче!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Рацеве уште ми мирисаат на земја. На пресен гроб ми мирисаат и ми е страв да го допрам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Уште ми се пред очи оние двајца со раце што се давеа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И уште ми кажува дека треба да извршиме попис на луѓе и на добиток, на живо и на мртво.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го закачувам паровчето во градината, на средина. Уште ми е криво за паровчето. 95
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Чуствував како ми буричкаат во свеста и сакав да променам премногу нешта телето веќе притисок ми крена ми дојде даљинско да фрлам во екран Во главата уште ми се моташе ботокс и верглав рефрен од дебилна песна од срањето среќа во несреќа стигна ми заврши запекот се олеснив сместа Сеуште чкрапав ко луд махинално се покајав воопшто што сум се родил слегов до гранап по пиво на рецка од радијација да ублажам бол
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
И уште ми даде во кошничето и едно кесе макарони.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Боже, напати уште ми се причинува дека ги слушам трубите пред да отворат оган војските! Прво едните а потоа другите. И бугарските, и српските труби.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И уште ми рече тогаш дека е подобро да не доаѓам во Сараево и да си го вардам градот во спомените без лузни онака како што се варди убавината на мајските утра.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Не можам ни да го предвидам, во телово и душава ја чувствувам паниката која ме окупира, епицентарот на случувањата се менува со секоја нова бура од натприродни настани.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Вешто едрење низ животот со насмевка која сѐ уште ми лебди на усните, полна со немир да го дознаам крајот на мојата приказна, но има уште многу што да се проживее пред да знам каков ќе биде крајот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ова е мојата судбина, секогаш сум против себе, секогаш патувам спротивно од ветерот и секогаш го избирам потешкиот пат за одење.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ги вдишувам ноќната темнина и тишина ги реставрирам сите детали од минатото кои се уште ми делуваат непоимливо, руинирано и се обидувам да ги санирам да ги вклопам во сегашноста, но може да настане контроверзен судир и да дојде до пресврт од судбински, кармички размери.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Пиштолот уште ми чади в раце. Валтер.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Другава уште ми работи, вели Евгенија Милеска.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во главата уште ми се врти долгиот пат, ми се одвалува бескрајната степа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште ми мириса на бензин и на издувни гасови.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Е, тоа пукање уште ми се слуша, си го носам со мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се враќам од граница: пред очите уште ми се пречкаат борците што ги испратив: со тивок марш ми одат кон смртта, кон никаде да се обѕрнат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знам кај ги стега педалите, кај ме нагазува, ама мене уште ми е умот кај Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ПИЈАНИОТ: Е-хе, уште ми cc врти, чиии-чоо ... Пивнав мммалку ..знаеш ... Нннова година ...
„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)
Тенот веќе задоволуваше, почнав да наликувам на црнка, само уште ми фалеше хип-хоп забава.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)