уште (прил.) - го (зам.)

Еднаш го посматрав во вежбална. 5 минути држеше тег од 150 кила и за тоа време изрецитира цела сцена од Хамлет. Го обожаваше Шекспир.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Бети: Веројатно сѐ уште го обожава.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сребрениот есцајг што мајка ми го донесе од Русија сѐ уште го користиме кога ручаме во Лисиче, сега без неа. ...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сѐ уште го чувствувам неговиот топол здив на вратот.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Речиси, никогаш не ме болеше неговиот допир со памучето намокрено во ракија на моите расрквавени колена со кои ги стружев рапавите улички во Мичурин, најмалку еднаш во неделата.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Него сѐ уште го немаше, па чичко Лозан со нетрпение постојано шеткаше де горе, де долу, а кога еден Германец се појави на влезот, тој ме прибра кон себе.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И доколку ме изумиш, доколку сосема исчезнам - и тоа битно не е: јагленот студен - но тој сѐ уште го памети огнот на кој горел...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Но, автобусот и покрај тоа што спрема часовникот на човекот во сина облека веќе требаше да биде тука, сѐ уште го немаше да се појави од онаа страна на улицата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Но автобусот сѐ уште го немаше.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Не сакаше и нив да ги учи на месо, зашто потоа сигурно не ќе сакаат да јадат од лебот што уште го имаше, не ќе сакаат да јадат компири, што ако потраеше снежната опсада, ќе им бидат храна и нему и на кучињата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И кого јас уште го слушам, освен гласовите на природата и на мудроста? Гласот на сите занаетчии и мајстори.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Но кога пропеале трети петли и ко почнало да се разденува а Бошета уште го немало да се врати, стрико Никола сиот се вомјазил да не му се сторило ништо лошо и заедно со стрина Николица и со Атанаса ги разбудиле сите домашни и сите зедно, со запалени вивки и гламни, истрчале на срецело и надале гласови, троа навистински троа од навал, за сите да чујат каква нова несреќа ги снашла и да тргнат да го бараат Бошета.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Својата прва слика ја насликал на 15 годишна возраст: „Тогаш, сѐ уште го посетував лицејот во Руен.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Хенри Роберт Марсел Дишан е роден на 28. VII. 1887 во Блејнвил-Кревон (Нормандија) како син на еден писар.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сѐ уште го гледам: претепан, со крв што од носот му се слеваше во устата, со нога што ја влечеше, зад себе, оти Фисот го беше претепал како никој, Бога го беше отепал во него, заради есејот со кој Лудвик стана херој кога се смени власта; но тој, како што ви е познато, не наседна на тие „партиски финти“, како што ги нарекуваше, и иако му нудеа место во новата власт, тој не се огласи.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Татко ми предложи да ја купиме средната, затоа што е поефтина, и затоа што за неа имал пари; но јас, гневен и бесен, побарав тоа да биде најмалата и уште го убедував дека таа е најубава.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Наполно беше оглувел на рикањето на бикот Чако, кој сѐ уште го довикуваше.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Додека Амио, луѓето и денес сѐ уште го сакаат и уште повеќе Амио, сакаат академски стил.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа значи да се пишува г.... со четири точки: скаменет јазик.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Потоа паднал неподвижен, нацицан со животинска крв, тежок, со набабрено око свртен кон потсмешливиот прекор во муцката на чукарето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- И нафрлете гранки над него. Проказник ќе отпее молитва. Ех, господи...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Попот сѐ уште го држел ежот на дланки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Мечкојад уште го бранел својот дедо и го повикувал и господа за сведок.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако не му биле и потаму покриени очите со павлаката на ноќта што во далечина сѐ уште го влечела својот сив опаш, откако се прекрстил кон источната светлост Онисифор Проказник забележал дека Никола Влашки поцрнел, дошол некако испиен во лицето, со многу поостри брчки околу пропаднатите очи и отколку што можел да ги има по десет години.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но игуменијата не била руменолика девојка да ѝ се радува и да се кити со кукурек и јаглики: доаѓа време кога јаболкниците ќе бидат нападнати од гасеници, а компирот од кртови и слепи кучиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе те видат и ќе излезат да се крстат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Уште пред да изгрее сонцето, со прв писок на некоја птица и со ослободување на зеленилото од темна сивотија, последните стражари, Јордан Шоп и Куно Бунгур, се спуштиле бледи и со набабрени очи од блага височина од која можело да се надгледува околината и ги разбудиле луѓето да побрзаат да се измијат доколку најдат поток и да ги спрегнат говедата што по она малку сено, проџвакано во тие први дни од враќањето, стоеле на своите места со покорно обесени глави.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Простете, им пришол Васко Тушев; очите сѐ уште го болеле - ја слушал во ноќта својата песна, со разденувањето ја заборавил, останала пустош во душата; еднаш, во некоја друга ноќ, ќе се сретне со сенката на својот мртов баџанак и пријател, те чекам, дојди, ќе му рече таа сенка, и тој ќе ги подаде рацете кон сите сеќавања на својот живот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но синот сѐ уште го кревал и го спуштал тешкиот чекан.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Додека застануваше да здивне и да ухне по неколку пати во своите црвени раце, сеќаваше како сѐ уште го проследува онаа парталава прилика на мршарот по него, но сега веќе не мислеше толку лошо за тој ранет волк.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ти си нејзино чистилиште, нишка која уште го задржува полното паѓање.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Уште на заминувањето за Франција, Тасе Шаин сакаше да си ја земе фамилијата со себе и да се пресели да живее таму.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Мислеше: ако сѐ уште го најде жив дедо му Тренко, ќе го задави: зашто дедо му беше виновен за сето она што му се случи на Тасета.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И уште го прашувам кај служи и да не го видел Јона мој некаде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Има куче и куче, вели Доксим Тренчески и уште го распретува огнот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Озгора идат команди, а ние уште го сркаме бакрданикот. Со маштеница го сркаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Цане имаше еден недостаток; не слушаше што му се говори и одеше само по своите мисли; затоа уште го викаа и „Шиник глава, стодрам мозок“.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Рада телефонски ја покани и Јана, која, за жал, сѐ уште го чувствуваше товарот и имаше грижа на совест заради промашената врска што Рада ја доживеа со Ѓорѓе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се будам, сѐ уште го чувствувам мирисот на розите, се смеат.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Човечката гадина, човечкиот накот студентот тукушто ги беше засакал: сѐ уште го плашеа луѓето што ги познаваше, нивната љубов, работата во фабрика за надница и леб му се чинеа нечовечки.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Уште го држеше високиот морал од почестите што му беа укажани од француските доброволни шпански борци.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во тие пресвртни години од историјата на Турција, Цариград сѐ уште го имаше ореолот на престолнина на светот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Болката повторно се смири. Кога ги отвори очите утврди дека сѐ уште го гледа истото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сѐ уште го притискаа цврсто за креветот, но сега можеше да мрда по малку со колениците и можеше да ја заврти главата на едната и на другата страна и да ги крева рацете од лактовите надолу.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сѐ уште го чувствуваше ладниот допир на жицата на образот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ние во Одделот за документација сѐ уште го употребуваме деветтото издание.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Размачканото руменило што сѐ уште го имаше на образите јасно се истакнуваше, речиси како да нема врска со кожата под него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Забележав дека меѓу прстите сѐ уште го стискам она памукче со кое ја симнував шминката од очите.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Денот го завршија пред ќумбенцето во просторијата кај Петра, поткаснаа од она што уште го вртеа во торбите, се напија и топол чај, а после Чана ја црпна мајка си и отидоа од другата страна на ѕидот да го дочекат сонот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
А и ти беше личен во машката носија! – Требаше, со тоа, да ја покажеме древноста и убавината на нашите носии, нашата виталност... – дополни Татко. – Џамаданчето, сето извезено со сребрена срма, уште го чувам.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сѐ уште го носеше бастунот заради украс, да се дополни филцаната шапка со раб, паларијата и сивиот капут.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Уште го болеа рацете, а на две места му се беа направиле плускавци.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Ти кучко малечка, да молчиш, - ѝ свика брадјосаниот нејзе. – Кажи бре ти кој е најгазда од вашите татковци? – го праша тој Пецета, кој сѐ уште го држеше шишето в рака.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но, сѐ уште го носиме товарот да го прераскажеме тоа што го проживеавме, ако сѐ уште има некој кој сака да не ислуша.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Еден живот ни е доволен за страдање и сѐ што сакаме потоа е тишина и вечен мир.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Пред нас доаѓаат црни „волги“, излегуваат делегатите и се губат во театарот. Хрушчов уште го нема.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Значи, нема да пишуваш против Југославија, му велам, уште го враќам на главното.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)