Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Тој – кој и самиот има организирано работнички штрајкови – вели дека доколку во иднина повторно би се случило прекршување на работничко право, пак би го одбрал истиот пат како и тогаш. ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ова е само уште еден пример за тоа дека судовите имаат надлежност, а во некоја рака и обврска – спроведувајќи го законот и колективните договори, да ги штитат работничките права – се разбира, само доколку пред нив се покрене спор (Nemo iudex sine actore – Нема судија без тужител!).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Еве уште едно прекрасно и оригинално писмо... Тоа е руско писмо, писарско, или ако сакате, воено-писарско.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Јас го пренесов францускиот карактер на руски букви, што е многу тешко, но излезе успешно.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Таа ни се придружи во слушањето на радиото од кое продолжуваше истиот глас: – Млади и стари козари, мајки и деца, нашата непобедива партија се наоѓа пред уште еден непријател.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Канцеларијата во која работеше мајка ми со уште една колешка и еден колега секогаш беше ширум отворена. Таму се слеваа сите.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Потоа, на 9 април 1941 Германците го окупираа Солун. И сѐ се смени.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тоа му се потврди кон почетокот на 1941-та кога уште еднаш, овој пат, сосем лесно, му успеа да издејствува потпишување договор за уште еден мандат.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Уште една занимливост е врзана со последните денови на белите сандачиња.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Уште една е останата само на вратата од општината. А за неа најмногу од сите е заинтересиран полјакот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

А сега, ајде, оди си ... Адиовидерчи!“ - ме чукна по рамениците и ми пикна в рака уште една чоколада.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

— Белким не — ја утеши Бајракот и седна на миндерлакот во „убавата" Јорданова одаја, па и се обрна на старата: — Викни го нека излезе побратимот, го бара еден од неговите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ти водам уште еден, бабо Цвето, — промрмори Бајракот и веќе ја отвараше вратата на малото куќарче од Јордан Алимаска, кое одвај се држеше плитар на плитар.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Оваа книга е уште една потврда за тоа.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Ако полицајците ја здогледаат Американката, ќе ни подарат уште еден час, да го искористиме.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

„Па, човекот на сѐ се навикнува. Утре со него имам уште еден судар“.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Направи уште еден чекор, се поткрена на прсти, прошета со погледот и по масите. Не беше ни таму.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Направи чекор, застана. Уште еден чекор. Подзастана. И пак продолжи. Колебливо. Смалаксано.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Суз, бре, ќепазе, не сакам од тебе акал, - го пресече како со нож башмајсторот и му се скара дека ќе го испрати веднаш в село, ако проговори само уште еден збор.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

По обичај, приседнавме во кујната на столчиња од рогозина, на по еден напрсток од черешновницата за добар пат, а потоа Верга почна да го товари Живка: еден балон велгошка черешновица, уште еден балон лачено вино, не едниот помал од другиот туку наопаку, една кошница чисто месо и чистена риба, уште една кошница грозје за децата и толку.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Тогаш, наточи уште еден бокал вино. - Со скарата или пред скарата?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но се случува понекогаш на Васко да не му се спие па после секоја приказна ќе го моли деда си: - Уште една, мала...

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- Се изморив, не можам веќе, - се брани дедо Спасе. - Уште една, само уште една! - моли Васко.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

СОФРЕ: Седи, море, малу! Не расипувај ќејф. Да речеме уште една песна пак одете.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Беше на растојание, од кое можеше да слушне што зборуваат тие, кога Даниел низ заби пропелтечи, „Слушај, мудрецу, ако истресеш уште една глупост, ќе те мавнам со тулава.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Неговата опашка сега не мавташе весело, туку замавнуваше со големи удари, како да замавнува со сабја; розовите уши му се вкочанија над черепот и очите му светнаа. Рози направи уште еден чекор и пак застана.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Нарача уште еден ликер и се намали.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Беше блед и исплашен како виновник што очекува уште еден удар.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Двапати веќе отворена беше; остануваше само уште едно отворање.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И во што е, да се послужиме со уште еден пример, особената поента на ставањето на Џоан Крафорд во воведниот дел од елегијата за поколенијата мажи што ѝ подлегнале на сидата од Крег Г. Гарис, геј- поетот Црнец?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Да не ви треба соба? Имам уште една слободна. Сакате да ја видите?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Неколкумина, исполегнати на душеци на подот, се мачеа со уште еден здив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Во живеењето сите луѓе се различни, а во умирањето сите се различни и сите се слични: сите ја испуштаат душата издишувајќи, ама секој издишува на свој начин.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа нашло одраз и во фонетиката и во морфологијата на јазикот во сп. „Вардар”, па затоа е дополнета и азбуката со уште една буква /a /, што ја употребува на местото на старата тврда носовка /?/, со факултативен изговор, според рефлексот во разните наши народни говори.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Причините на претензиите на Србите и на Бугарите се, се разбира, чисто политички, но освен нив има уште една: македонските наречја стојат едно до друго така блиску, едно во друго се слеваат толку незабележливо што, ако се признае едно од нив за српско или за бугарско, ќе треба да се признаат за такви едно по друго и сите соседни со него.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Уште една паралела со историјата на Србија: да беше Србија незадоволна од својата судбина во државата на Немањиќевците, таа ќе правеше обид да се ослободи и да им се спротивстави ним со стремежот да се присоедини кон Бугарија; но обидот ќе беше направен и ќе доведеше до саканите резултати само ако дозволуваа историските околности; но последниве не го дозволија тоа и Србија се помири со околностите и беше загубена за Бугарија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во какви односи станаа Македонците со нивното национално разбудување кон балканските народности и дали позицијата што ја зазема сега Внатрешната револуционерна организација по прашањето за народноста на Македонците Словени е таква од која не може да се оди понатаму, или пак треба од неа да се направи уште еден чекор и Македонците да се јават приврзаници на националниот сепаратизам со примањето на централното македонско наречје за општ македонски литературен јазик?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

23. Тоа покажа кој најмногу е заинтересиран за македонското движење затоа го пренесоа центарот негов во Македонија и направија уште еден цел ред фокуси за да се покаже оти брканицата е однатре и е самородна појава.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Уште едно кафе, стари? – го сепнува зарипнатиот бас на келнерот.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Тој ви го подава фишекот и си молчи, барате да ви даде уште еден, тој ви го подава и вториот и повторно молчи, барате да ви даде и трет, тој ви го подава третиот и тогаш ја отвора устата и проговорува: „Немојте да одите на театар, претставата е катастрофа!“

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Можеби зборовите на олеснувачите (уште еден патетичен збор во оваа патетична ситуација!) дека нема алтернатива на политичкиот договор се единствената вистина среде овој лавиринт од лаги...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Збирот на минутите понекогаш изгледа поголем од неговите составни делови, па четириесет и пет минути не се состојат од една минута, па уште една, и така четириесет и пет пати - кога се групирани, минутите како да формираат некаков пакет, кој е полесно да се проголта како сендвич со шунка, кашкавал, зелена салата и кечап, а не само како сува кифла.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Беше поминат уште еден ден без небо, во кој животот колку што може подлабоко се прибира под својата коруба и таму дреме, згуснувајќи го својот сок во соништата за она време, кога еднаш ќе може да развие.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знаат да зацелеат, како ни една друга животинка а нема да ти се вратат в раце, тие големи самјаци, сè додека се во состојба да направат барем уште еден чекор потаму, а ти оди ако сакаш по нивната крвава ораница со денови, со недели.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Она пладне, кога војната беше оттатнета, а нејзините сенки сѐ уште стоеја во изгорените куќи на нивното село, и во разурнатите мостови, и во разодградените плотишта, а по селските сокаци се тркалаа празните картонски кутии од УНРРА, и селаните се облекуваа во половните американски карирани виндјакни со неминовната црвена шарка, и кога двете селски бакалници беа прекрстени во Кооперативни сектори, а секој нивни ден се завршуваше со по една фронтовска конференција, на која тие по двајца-тројца продолжуваа да се запишуваат во Задругата; она попладне, во кое исто така мнозина, продолжувајќи да немаат доверба, а и Змејко беше меѓу нив, обично молчеа, за сето време, сите тие денови, и додека се меткаа по цел ден по средселото, а и вечерта на конференциите, а дури после си се разотидуваа кон дома; она попладне, кога ќе им станеше чудно ако речеше некој дека оваа вечер нема да има конференција, толку чудно и толку пусто, што дури и самите би ја закажале неа, она додека исчекува задружниот курир - поранешениот пандур, - пак да притропа со барабанчето по сите мегдање од селото и се чудеа што уште го нема; во таа тишина, во која стоеја зачмаени на средсело сите мажи, а меѓу нив само ретко ќе пробечеше некој глас, кој можеше да бара или огон, или тутун, кој ниеднаш не кажуваше ништо повеќе: тоа пладне, во кое подоцна се насобираа сите крај една лимузина и еден џип што пристигааа од градот, носејќи уште една од сите оние делегации, што доаѓаа на конференциите и постојано им го зборуваа сѐ тоа пак тоа, сега од колите излегуваа луѓето и се поздравуваа со селаните со онаа неприфатена, одгатната фронтовска желба за приближување и Змејко уште на прв поглед го препозна онојго.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Лесно се влегуваше кај него, а тешко се излегуваше; кога ќе почнеа луѓето да си стануваат, ќе речеше „Чекајте уште една чаша за последната молитва...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И сега, за крајот на приказнава да биде ист како во филмот „Прити вуман“, таа цела ноќ плете скали од надвор на највисоката зграда во градов, за тој, победувајќи го стравот, да се искачи до нејзиниот балкон и да ја побара. За макар уште една недела, нели?

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И, го пронајде, тој и тој, женет тогаш и тогаш, за таа и таа и... чекај, да, да тука имаме уште еден брак, па уште еден.... па уште еден.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Сите сватови пред ресторан со цигарите, ај’ уште една за друштво со тебе, еј ај’ со тебе, види и со нејзе... а музиката свири ли свири, а не знам кому.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Писмово ќе ти отвори уште еден пат кон бога.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ми ги жули жилите и само си повторува: - Што направи, Велико, што направи сестро, вели, зар уште еден гроб сакаш да отвориш, да затвориш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Уште еден ден си отиде, рече Роден Мегленоски и уште еднаш погледна во гробот на својата мајка, Велика Мегленоска.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само уште една жиличка му удира на вратот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Уште еден чекор, уште еден, но тие напори го влечеле сега во линија на зиг-заг по бришан простор и бил точно онде кај што се исправил во атакот да ѝ појде в пресрет на смртта.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сепак неколку жени го зграпчиле за мантијата и го напикале во тесна плевна заканувајќи му се дека со стапови ќе го испратат гол и со врзани раце до под самиот Црн Врв ако не престане да ги менува среќните мигови на свадбеното расположение. Не се шегувале, усните заканувачки им се кривеле.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Уште еден чекор, уште еден бескрајно долг чекор, и тој ќе се најде во пријателско шарско бачило, да дише меѓу ветрови испарување на овча волна и ненасито да се обновува со млако млеко, нем и тажен до денот на одмаздата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш попот трипати се прекрстил и повикал уште еден ангел, шестиот или седмиот од Јовановото Откровение, да го заглушува светот со труба: врз една третина луѓе од земјава се наднесува смртта со исклештени триесет и два заба, доаѓаат илјадници и илјадници киклопи во огнени, синомолскавични оклопи под лавовски гриви, опашите им биле двоглави змии. Морничаво и печално.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А, уште едно копанче, синко мајчин, а? Како мисирките на три нозе да одат...

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Само... уште еден услов имам... (се преправа оти му е жал, вади шамивче и ги брише очите).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

А точно за тоа ние донесовме решение — ти да ја земеш, за да доживее уште еден шамар.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

На Долгиот му остануваше уште еден месец до завршувањето на воениот рок.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Изминаа речиси две години, но дали навистина се наѕираше крајот на таа авантура?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Газдите ни приредија уште една гозба кога стигнавме до двесте метри, дури и весниците го забележаа настанот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Свртувајќи се кон посовремени автори, решив да ја насочам антологијава кон нашите простори, па затоа вклучив уште еден расказ од поблиските средини, тоа е расказот на Милорад Павиќ „Чај за двајца“, инаку расказ кој може да биде занимлив за младата популација со развиена визуелна имагинација, со интерес за чудното, а не само чудесното, образована/воспитана информатички за комбинаторики, за една специфична игра на можното и неможното, за семантички пресврти и изненади; - Расказот на Павиќ, покрај расказот на Кортасар, на Борхес и на Маркес, спаѓа и во групата раскази кои ја најавуваат постмодерната, со нејзините фрагментарни комбинаторики кои и реалното го прикажуваат како нереално.1

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Музиката стивнува. Се молиш за уште малку. Само уште еден гриз од тој Рај.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Знам, знам уште еден век ќе мине во заблуда додека не го разбереме гласот на Големата вода.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Уште колку Уште еден ден, Уште една ноќ, Уште едно утро, а јас чекам.

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Сфаќаше: од тројцата тетреби, во гнездото на Марија можеше да запее уште еден - тој.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Уште еден добиен натпревар во лигата на скептиците.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Помина уште еден месец. Почна да доаѓа есента.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Еве уште еден доказ за импровизираниот државен удар, за кој ми зборуваше синот Бургиба Јуниор.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Нацијата уште една ноќ можеше да спие спокојно!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тргна уште еден дим од цигарата и ја зафучи пред себе.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Проголта уште еден оброк без секаков вкус во кантината, побрза во Центарот, зеде учество во свеченото глупирање на една „ дебатна група“, изигра две партии пинг-понг, проголта неколку чашки џин и отседе половина час на предавањето насловено „ Ангсоц и односот спрема шахот“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

(Во неговите школски денови, се сеќаваше Винстон, во доцните педесетти години, Партијата тврдеше дека нејзин изум е само хеликоптерот; дваесет години подоцна, кога Џулија одеше на училиште, Партијата веќе полагаше право и на авионот; уште една генерација, и ќе полага право и на парната машина.)

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Испи уште една голема голтка џин, го зеде белиот коњ и направи еден пробен потег.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Уште една копија на фотографијата на Џонс, Аронсон и Радерфорд од некој партиски прием во Њујорк, на која наиде пред единаесет години и веднаш ја уништи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Горе на катот има уште една соба што можеби би сакале да ја разгледате“, рече тој.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но по „ Ѕвоната на Стариот Бејли“, мора да постоела уште една строфа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сајм одгриза уште едно парче од темно-кафеавиот леб, брзо го проголта и продолжи: „Зарем не сфаќаш дека единствената цел на Новоговорот е да го стесни опсегот на мислата?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Помисли да купи уште едно пиво, кога старецот ненадејно стана и се одвлечка брзо во смрдливиот писоар при крајот од просторијата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Занемено, жмиркам, дремам Под мене тепих од ранки рози Мечтаам да видам уште едно сонце Два паралелни универзума во осмози Свет како нашиот, само посовршен И овој пејзаж, питорескен недовршен И овој в тревата на штурците шум И оваа роза со трн да ме боцне Ќе треба За да излезам од сопствената пародија За да излезам од сопствениот ум! 2008

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Уште една причина нѐ тера да не ја гледаме студијата како завршена целина.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Уште една година осигурен е барем од нејзиното присуство.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Затоа тој одамна беше му натратил на игуменот од Чебрен — поп Трпета, ако падне некој женски шеј бездруго да му го причува, и уште една две оки масло напред остави како капар.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

По којзнае кој пат уште еден пораз но поразот не значи изгубена битка учен е народот поразен да биде но за инает не се откажува од игра

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Уште еден тресок и од тресокот како да се одлости врата.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Срам ми е и пред себе да ја кажам. Дали ќе се вратам жив дома?

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Уште еден месец. После пет години работа, дома ќе си одиме!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

И ова забременување си го толкуваше како Господова волја да доварди, да спаси уште едно чедо.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

уште еден домат или за двосмислената свежина на дистанцата во пишување …додека ја дочитував трудољубивата писмена задача на вашиот критичар против новата проза објавена во последниот број на вашето ценето списание се сетив на една од ретките средби со дебелиот кој по сто и осумнаесет дена и ноќи во истамбулскиот затвор и четириесетина килограми помалку си мезетеше сѐ уште со истиот прекар и со истиот апетит двојна салата од домати…

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Додека Едо беше на стражарското место на кое имаше скратено време од еден час, милиционерите уште еднаш излегоа и изведоа уште еден човек, сега некој средовечен маж со кече на главата и го однесоа, исто така во училиштето.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Нешто подоцна тој ја замоли Петра да му донесе уште една мастика со „некоја маслинка“ за мезе и им се радуваше на неколкуте чаши вино што ќе ги испие со реш печена кременадла каква што ќе ја порача.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Поорале уште една бразда, пак Велко беше се опулил и бидејќи дете, пак му свикало на деда си: „Дедо, дедо, ете го штркот зад тебе, заврти се да го видиш.“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Утринта татко ми раскажа како, благодарејќи ѝ на месечината, му се открила уште една уличка од нивното место.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Преживеаја уште една зима. Сета е озарена. Дури и плеснува со рацете.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Но бидејќи поканата е од оние, белите, потребен е уште еден, додатен лист. Нешто како потврда за веродостојноста на документов“.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Во градот од три милиони жители остана само уште еден автомобил.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Ајде на спиење“, рече мајка му плашливо. 39 Уште една клоца. Том легна задржувајќи си го здивот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Напоредно со размислувањата за овие грди појави наеднаш се замислувам во улогата на потпалувач на печка во студена соба.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Покрај другите неправди со кои се товари приведениот, се придодава уште една: го опкружуваат со надгледувачи со единствена цел да ја нагласат понижувачката улога во која се наоѓа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Луман сакаше да му даде уште една поука.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Но Калчо ќе се тргнеше некаде во ќошот од дворот, ќе поседеше тука счучурен и по некое време пак ќе ја провереше главата низ оградата: - Пуштете ме, ќе донесам уште една тиква за вас...

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

ТЕОДОС: Не! Само тоа не, па макар уште едно мое лозје

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТОМЧЕ: Стојанке! Не зборувај така! Уште еден збор таков ако ми речеш, ќе те отепам!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Јас девојката не ја кудам, само реков што чув од чорбаџијата.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

АРСО: Е, дотаму! Не си улав?

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Уште еден лош збор ако речеш за неа, ќе те отепам на место!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТОМЧЕ: Стојанке, не пукај ме така, не прави такви смешки, зашто мене ми се плаче!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Утринава во опулот ми останало само уште едно парче езеро што многу личи на четврт бурек - и тоа не со спанаќ или со месо, ами со бели едра.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

— Уште една победа, велам, каде е Оливера?