толку (прил.) - далеку (прил.)

Но не е толку далеку денот кога ќе можеме тебе, тебе или тебе да ви ги замениме главите и во една сајберобработка да те подмладиме на тој начин како стогодишник да можеш да усреќиш една млада кравичка, или своето парење во виртуелниот свет да го претвориш во стварност; тоа сè уште не значи дека сме го грабнале Бога и дека стварно ги знаеме вистинските волови. 8 okno.mk Но што?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ќе се врати, се напрегнува, зошто би го држеле и натаму кога соработува, а признанијата не го теретат ама баш за ништо.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Па денес, оние обичните седат, навистина во релативен спокој зашто е воено време, но седат на слобода, по своите домови, а тој е втурнат во немир, на работ од растројство, затворен тука, толку далеку од семејството на коешто којзнае кога и дали воопшто ќе се врати...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Важен е и еден друг аспект; имено, некои посебно радикални мејл- теоретичари одат толку далеку што сметаат дека демократичноста на мејл-артот е најсовршениот естетски барометар досега, т.е. колку пораки испровоцира нечие дело (и воопшто, самиот одговор на нечие дело веќе е признание) тоа значи дека е повредно.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И на двете слики бил Хичкок, којшто токму тогаш со голем напор ослабел од 150 кг на бедни 100 кг.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Филмот е толку далеку од црно-белото сликање на карактери и настани, што при првото прикажување (во времето меѓу војните) доста критичари му префрлаа дека ги оцрнува сојузниците, кои се прикажани како разединета, колеблива група за разлика од одлучниот и мирен непријател.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Повеќе не се осмелува­ше да го носиме толку далеку.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Не можеше да поверува дека работите стигнале толку далеку и толку високо.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
А од мачењето има корист кога ќе се употреби како казна и тоа кога субјектот ќе отиде толку далеку во лекувањето, па казната ја прима како заслужена.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Гринавеј (за тоа има сѐ помалку двоумења) веројатно е апсолутен филмски гениј („чудовиште негде меѓу Шекспир, Франс Халс и Кјубрик“, како што вели Вулкански), но, од друга страна, Гринавеј оди толку далеку во своите субверзивни игри што веќе немате тло. 56 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Стига да се насмевнеш сиот намовнувам толку далеку нѐ водат корените на нашиот смев.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Си реков, можеби е некоја птица, ама каде толкава птица за толку далеку да ја здогледаш.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
А зар не е вистина тоа, јас и мајка ми за луѓето од градот зарем не бевме туѓинци?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И како ќе бидат сфатени тие мои објаснувања од оние љубопитници, кои по правило малку им веруваат на туѓите зборови, а уште помалку можат да ја почувствуваат болката што ги измачува непознатите туѓинци кои којзнае од кои причини го сместиле својот живот толку далеку од нивните улици и прозорци а притоа и толку високо?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но како го однесол зелениот автомат толку далеку?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Јасно е дека, најпосле, не сме толку далеку од древното поврзување на хомосексуалноста со родовата инверзија и со психолошката девијантност, колку и Томасини да внимава на крајот да ги испразни од сето значење тие геј-означители.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И покрај сиот труд на Томасини да ги разбие истите тие стереотипи, толку остро и толку силно нагласувајќи ја машкоста, телесната јадрост, широките плеќи, мажествената самодоверба и (морало ли да оди толку далеку) страста за тимски спортови на Даниелс, сепак, како да не може да не тргува со вообичаените означители на гејството, со сите тие ветви равенства на хомосексуалноста со родовата девијантност, со женственоста и со недостатокот на машкостa, повикувајќи се на сѐ и сешто од „нејасност“ до „заматување на родот“, до андрогиност, до кастрација и до женственост.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но постоеја Филип и Евелин. Филип, во тие моменти на занес што ги имав со Оливие, ми се чинеше толку далеку не само од моите очи, но и од моето срце.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Орце, и покрај лошите односи со ЦК, во прво време не можел да помисли дека Гарванов ќе оди толку далеку во противставувањето на гемиџиите.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Единствената блиска роднина на мајка ми, не знам дали дека живееше толку далеку од нас и дека многу ретко се видувавме, не можев да ја почувствувам многу блиска, ниту да ѝ се доверам за оние работи што ме измачуваа во целото ова време.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Најверојатно можеме да очекуваме дека во иднина критиката на популарната култура ќе се обиде да ги надмине двете крајности и ќе ги спои политичката економија со анализата на текстот на публиката. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 108
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Некои одат дури толку далеку што занесено говорат за некакво субверзивно, герилско делување на публиката, иако воедно признаваат дека на капитализмот од страна на популарната култура, што веќе заради комерцијалната насоченост избегнува секаква радикалност, не му се заканува некаква голема опасност.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
ЗАКЛУЧОК Во миговите кога општествените граници се мошне реални и кога различните расистички демагози се загрижени да не ги пречекорат разни неповикани раселени и економски затирани индивидуи, се чини популарната култура со своето имагинарно пречекорување на границите како некаква лажна компензација, утеха.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Со своите раце ми ги тргна рацете од моето лице.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Беше до мене, толку блиску и толку далеку.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Далечното сепак не е толку далеку одново да не те вознемирува глетката на згаснатиот оган.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Му го раскажав ова на мојот пријател, а тој ми вели: „Не оди толку далеку.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Кога од некои наши актери би се побарало да опишат еден од своите работни денови, мислам дека најголемиот број од нив ќе бидат толку далеку од описот на работниот ден на Јорн Ријгелс Вимпел колку што ќе бидат забодените лактови на актерот на шанкот од театарскиот бар од оние што се лижат по даските на сцената што живот значи.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
А ако успеат да ѝ се спротивстават и нејзе со своите вивнати заби, или ако успеат со нив да го фрлат под нозете барем еден од нив, тогаш знај дека тие толку далеку ќе ја однесат својата рана, што не ќе вреди да се обидуваш ни да ја замислиш таа далечина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега веќе не можеше ни да ги чуе. Сега тие ја однесоа својата морничава песна толку далеку, што тој, и покрај сите притајувања, не можеше да дофати со слухот ни најмалечок трепет од нивниот крвав плач во далечините.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Шетајќи низ Теразие имаше некои чудни визии за нешто што се случило и нешто што допрва треба да се случи, а што може да и се случи во овој град, толку далеку од нејзиниот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Томо на овие зборови реагираше со збунетост. Си помисли, кога ли тоа, Рада ѝ направила проблем на оваа кревка жена, толку далеку од Куманово. И кога тоа се случило.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Јас сум во Америка. Тој е толку далеку и не може да знае.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Америка! - се изненади Никодин. - Не може! Не пуштам јас дете само толку далеку преку светот! - скокна секогаш строгиот татко.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ѝ се случуваше на другата, на мене толку далеку.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа е делот што не го сакаат и како да не ме раскинува однатре чувството дека ме тепаат или дека снегот ми влегува во чевлите кога Луис Марија игра со мене и неговата дланка на мојата половина ме опива како пладневната топлина, вкусот на силни портокали или на дробени бамбуси, а неа ја тепаат и не се издржува, па тогаш мора да му речам на Луис Марија дека не се чувствувам добро, дека е од влажноста, влажноста од оној снег што не го чувствувам, не го чувствувам и ми влегува во чевлите. 25 јануари Јасно, дојде Нора да ме види и се случи сцена.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Го сакам тој човек кој е сега толку далеку од мене.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Неговиот советник Krzysztof Lenk го ревидирал неговото напредување секоја недела низ рецензии, сé додека една недела не признал дека Frere-Jones отишол толку далеку што тој веќе не може да му биде од никаква корист.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Негде, на крај село, не толку далеку за да не се слушне и не толку близу за да се истрча од куќата, се растревожија кокошки: тоа бездруго итра ласица со крв ја гаснеше ѕверската ожеднетост.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Некои одат толку далеку што велат дека тоа е тоа што го прави животот: сурфирање по ентропијата.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Кај можел умот да ми оди толку далеку?!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тој дури оди толку далеку да тврди дека апсолутистичката монархија (што по негово мислење најцелосно е остварена во тогашна Прусија) е најсовршен општествен облик.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Сето тоа беше толку близу, во длабокиве езерски води, а толку далеку, недостижно.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во тие денови на младоста, кога смртта беше толку далеку, времето не беше време, а староста беше само оддалечен ехо од некоја спилја.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Единките ќе умрат, како и секогаш, но нашата историја ќе стаса толку далеку колку што воопшто ќе ни затреба да се загледаме во иднината, и со сознанијата од нашето постоење од сите времиња што допрва ќе дојдат, ние ќе ја сознаеме вредноста и оттаму и одговорот по кој отсекогаш сме трагале.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Нишката на споменот е нераскинлива и толку далеку е врзана во минатото колку што навлегува споменот во старината.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И сета, во овие одминати години, Нумо им завидува.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Го забрзува чекорот, потскокуна, трча и пак оди со забрзан чекор.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Работата, на крај, отишла толку далеку што Хичкок морал да се појавува уште во првите минути на филмот бидејќи публиката го занемарувала следењето на дејствието очекувајќи го појавувањето на „мајсторот”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Зголеми го растојанието, пламни од долгото гледање во истиот свет, овој свет од беглиот допир со стварноста - од нејзината развратност, од нејзината понорност од таа скривница во сударот со измисленото од таа родна куќа, тој нерешлив спор меѓу сонот и јавето – побегни толку далеку што да истинеш од желба да се вратиш, оддалечи се толку многу што да немаш кога, што да немаш младост да се вратиш.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
— Што ме шеташ толку далеку, велам, што ме вртиш околу месечината?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да, тие се секогаш таму, да тие се толку далеку...
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Зошто самовилите и вештерките се најдоа толку далеку од штрбавиот рид за најпосле да се враќаат назад со денови и недели?!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Зарем не е доволно што будат сеќавања, враќаат дома, зближуваат, смируваат, ја тераат душата да се радува ем тагува, срцето да заквичи ко осамена ластовичка и телото да чувствува дека некој чека во долгите зимски студени ноќи, дека некој е блиску на дофат, а толку далеку...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ние заедно дојдовме од толку далеку ...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Вториот пат случајно, одејќи накај банките, од автомобилот го забележал чичко Славко, пријателот на татко ми, и застанал да го праша каде се упатил толку далеку од дома.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога утрината одевме на река неколку пати седнавме да се одмориме, иако таа не беше толку далеку.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Како да не го споменувам кога тие беа толку далеку и толку долго без нас и шетаа, и уживаа, а брат ми и јас седевме дома, па барем да бевме сами, ама не бевме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Баба ми Санда беше со нас.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)