толку (прил.) - година (имн.)

Многу ми е жал, стварно.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Не сме се виделе толку години, а веќе од прва се испокаравме.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ќе се посрамам со свеска. Ќе испадне дека толку години само сум ѝ се топорел и сега кога дојде времето мене не ми станува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- По толку години мрачен живот!
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
По толку години, брат ми ќе биде тука, во куќата во која сме растеле, и ќе можеме да се потсетиме на сите оние минати години, на луѓето и настаните, на нашата сиромаштија, на оскудицата која, во заедничкиот живот и топлата упатеност, се претвораше во доволност и радост.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Бре, си реков, драгиот брат, по толку години!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Исто е и не е исто, вели по некое време тој. Ех, велам јас, толку години поминале.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Така изгледа сега од оваа временска дистанца, по толку години навраќање.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
И огромен куп очила: со метални, коскени рамки, цвикери, монокли, понекој бинокл, различни диоптри.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Погледнува во ќерка си, која немо ја гледа. „Не плаши се!” - ѝ прошепотува Хана и полека се лизнува на килимот со еврејска шара, по кој сè поизобилно почнува да истекува нејзината ариевска крв додека во ушите ѝ шуми топлото море на Ориентот и здивот на Леон Голдблум кој, таа чувствува, ѝ се доближува нежен, заносен и страствен и по толку години...  Фотографии.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Само едно не ми е јасно и ден денеска: Зошто она здробеното не го истурив од ранчето, туку го донесов дома!?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мама и по толку години се смее.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Така и дома - баба, мама, тато - сите разбраа што ми се случило.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Толку години живејте на мојот земја, вака ли бре џанум, дотука ли донесовте работата?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И оваа колиба, како првата, беше полна со „горски" луѓе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Или сете, или никого! — се слушна гласот од Стојана Мисирлијата, којшто толку години оди фарија да ги брка комитите и со тоа не мала услуга му направи на Арслана, а преку него и на самиот падишах.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Му побара на јагуменот поп Ристета еден такам женски алишта, го преслече Ќосото и срцето му запрва од радост кога го виде по толку години пак невеста, како што беше некогаш кога се запозна со неа кај Брлета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сам рече дека толку години поминавме како господ што рекол.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе појдеме, ако сакаш и во Елбасан по тутун и маслинки — му одговори горделиво Толе и разговорот се сврши. Му ја остави Петре четата на Костета Тројачанчето и го покани Толета да го води.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Самиот ти ме вовлече во вој алабак табури и за јадење да страдам со своите луѓе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Демек, ние со тебе не сме си душмани.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Да ми беше стра не оде јас толку години сам, со Трајка овдеа и другите другари, даи бркам гордо одговори Толе и почна да им раскажува како сите потери се вардат од него, место тој да се варди од нив.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги виде сите свои робови и робинки пред себе; ги виде и убавите и млади невести Доста и Дунава Макреви, ја виде и бела Бојана Жиовката, па погледот му падна и на Доста Рожденката, околу која толку години се вртка, но сега кај него немаше ни зрнце милосрдие, ни зрнце мерак, ни зрнце човештилак.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Така гледајќи ги, крвнички, тој бараше само едно: да ги најде вистинските бунтовници, иако сега сите му се гледаа кумити и бунтовници, та во својата врела глава си ги претставуваше и децата од две години како пораснале и станале кумити.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Еве, Мисирли, што помага ти толку години на падишахот; не бесиме тебе со удолу глава — и му ги закачија војниците обете куки од ченгилот на двете раце на жилата во киската.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— И ти, Мисирли, бунтовник?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А ние шо направиме? Не му дадоме ни да разберат оти дојдоме, а скинаме назад, — почна уште истата вечер Толе да го тевтише реонскиот началник за Мариово, Трајко Бешот, во Полчиште, каде што со своите другари наврати да се одмори, а Мише Ќосето да се види со тетка си Мита по толку години.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Зошчо толку години оди арамиа, лели за пријатели и душмани да наваќам.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Убав работа излезе овој со ченгилите, — му се испушти од грлото на Арслана, но бидејќи Канабаш имаше само два, тоа му удри во умот да ги собере и кантарите од сите четири аништа и така натокми и за коџабашијата, и за даскалот, и за сите аази.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Му кладе на Белчета негов еден самар од манастирските коњи, и една сабота, тој јаваница, Митра по него, околу мракот му отиде на Бешот во Полчишта, кој штотуку се беше вратил од затвор.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Имено, колку уметникот е попродуктивен толку бесмислата на свињите е поголема, а со самото тоа нивната детерминираност на исчезнување поизвесна. • Познавајќи ве толку години, морам да ви забележам нешто; дали ја согледувате опасноста од тие “секташки” оцртани граници (да не речам маргини!) меѓу вас и “естаблишментот”, дали многу пати не сте забележале дека токму луѓето околу вас, најблиските апологети и фанови, се исто толку неталентирани и апатични провинцијалци колку и бирократите прикопчани за дебелото црево на Државата?
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Тој што толку години учел други, воспитувал, никогаш нема да дозволи, да се најде во подредена положба.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сега, по толку години, Бојана првпат ги зеде со радост в раце и ги загледа една по една.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И сега, по толку години таа чувствува закрила, охрабрување кога застана лице в лице со него. Замаено гледа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Зар не загуби толку години со тие змијулести риби па, на крајот, ништо од нив, како и да не беа, а толку многу се преплетуваа во неговиот живот, во животот на семејството?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Го слушав Татко како, прв пат по толку години, се вмешува во обичната, во дневаната историја која на Балканот можеше да нишани кон кого сака и од каде сака...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Дали се ближеше времето кога требаше да се ослободи целосно од овој сон којшто толку години упорно го криеше од блиските, од своето време, од идеологиите и од режимите?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- Е, другар Палигоров, кога не можевте и не сакавте да го разберете Татко по толку години работа во Архивот... сега ви останува многу малку време за тоа...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татковиот живот, колку и да беше балкански обележан, се одвиваше и во источен ритам, по толкуте години минати во Цариград, на разминувањето помеѓу Отоманската Империја и Ататурковата Турција.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Хм, си присторе. Како можев толку години да не знам дека сѐ е толку едноставно и јасно.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Свекрвата мене да ме брка, кај моите да ме враќа по толку години алајка и робинка што сум била во куќата на домаќинот мој! Кај се чуло и кај се видело?
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Дури подоцна брезничани ќе откријат дека тој е дојден тука да го инвестира во ди-велопментот на сиромаштијата во Брезница сиот свој ум толку години собиран и печален по Америка.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Најдобро ќе беше мене уште по првата ноќ свекрва ми и свекорот назад дома да ме вратеа, наопаку качена на стара магарица, одошто јас сега по толку години на моите, на пуста ми мајка и пусти ми татко, дома да им се вратам избркана.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Дека му се случило нешто на некое од децата, или дека му се случило нешто на Јосифа, или дека, или дека, а кога Јосиф со испрекасан здив изустува Некој дојде во Потковицава, по Градишки Пат, една единствена помисла, еден единствен ужас, оној од пред толку години, кога `Рслан бег и другари му ги исклале сите возрасни Акиноски, му ја згрозува душата и му ги посекува нозете во колената.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
По толку години и наводна благородна сина мудрост.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
АНЃЕЛЕ: Што бил толку години отиден бездруго ќе донесе.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Си помислив: таа вдовица, јас пензиониран самец, се враќам во Бањи по толку години; Стојна веројатно ми доаѓа заради сите оние силни љубовни спомени а можеби и заради она мое конкретно ветување од пред војната дека ќе биде добродојдена и убаво измилувана секогаш и секаде се разбира според желбата на нејзината снага.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И да ти признаам, не беше лоша и таа ноќ.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Страста кон него кај мене веќе беше сосема изгасната; не ни помислував дека би можела со тој човек, после толку години да се прегрнам, или да водам љубов.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Јан, зарем ти мислиш дека по толку години би можело...“ Тој ме погледна и рече. „Не, не мислам“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Слеговме во Стоби; тој ме држеше за рака; немаше во тој допир ништо сексуално, ништо еротско; ме држеше како да е светец и како да сака да ме воведе во света тајна; одевме, и набргу се најдовме на местото каде тој се имаше опиено, пред толку години, на екскурзијата, крај мозаикот со паунот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Говореше доста неповрзано, господин судија, и јас навистина не знам на што се должеше тоа; изгледаше необично возбуден; не, не беше пијан, во тоа сум убедена; беше само возбуден; кога му реков дека е возбуден, тој рече: „Да, се разбира; знаеш ли што значи по толку години да се најдеш под вистинско небо?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
После толку години случајно се сретнавме во градот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
” Сигурно е веќе остарена после толку години”.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Сега после толку години го сретнав Филип…предметот на моите детски соништа, на моите скриени фантазии и очекувања што ги имав од животот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Поминаа толку години.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
- И покрај тоа што толку години се поминати... Те познав, односно кога те слушнав како зборуваш го препознав твојот глас.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Кај се тие, што работаат во животот, ќе имам ли можмост да ги видам после толку години?
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
После толку години патував пак за Париз, но овојпат со авион, времињата се сменија.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
По моето враќање од Париз морав и на неа да и кажам дека е готово со мојата врска со Филип и дека се зљубив во некој што е толку години помлад од мене.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
И еве ме сега после толку години пак во истата соба.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
На прв поглед, денес, по толку години, не е ништо поинаку: академските, корпоративните и уредничките фракции што преовладуваат во новинарството, сѐ уште ја оценуваат популарната култура како нешто одбивно и опасно.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Популарната култура во нивните очи не е ништо друго, туку енормен аудиовизуелен Антихрист, што ги загрозува главните општествени вредности и стандарди.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И покрај тоа постојат некои важни разлики во мотивацијата на денешните загрижени глави.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Како во тој миг да ми го допре срцето со својата рака, затоа што во Гнездо сите ги носевме тие зборови во себе, и ги криевме од себе како што од себе го криевме и разумот, или тие зборови се криеја од нас, а ние ги баравме и место нив го наоѓавме лудилото; и сега се појавија тука, по толку години, кажани едноставно како кога жеден бара вода.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Желбата и натаму да гледа во празното, да го здогледува таму оној кого го немаше толку години.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Бакни ме,“ повтори Добрата Душичка, и ги склопи очите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„А ете, и доктор Гете умре.“ „Умре?“ „Да. Минатиот месец.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа болка се спуштила и на усните на детето, и на гестот на неговите раце – едната ја ставило високо на градите, над срцето, а со прстињата од другата се држи за палецот на мајка си, и како да покажува со показалецот надолу.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Навистина ли поминале толку години?“ „Навистина,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа го крена погледот и се гледавме очи в очи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Погледнав во нејзиното лице, го гледав тоа лице за првпат по толку години.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Повторно, по толку години, се сретнав со онаа тага на ликот на детето – полузатворените очи кои не гледаа со поглед на дете, туку на некој кој видел многу повеќе од детство: тоа е поглед упатен не пред себе, туку кон некоја голема болка, кон некој страотен губиток – како тоа дете да ја насетува својата судбина, и разделбата со онаа која во тој миг толку мирно и заштитнички стои зад него, и која, многу години подоцна, покрај крстот, и самата ќе биде во очај, затоа што ништо нема да може да стори против разделбата и против губитокот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Гледав во таа живост на нејзините очи, во очните јаболкца кои се беа исушиле и собрале, се беа стуткале длабоко во очните шуплини.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Записот му го причитав (или тој сам го причита) на соседот, пензиониран професор по литератува, кој имаше исто толку години колку и јас, тогаш кога и тој беше жив.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И по толку години, и сега како возрасен маж редовно му се повраќаше кога гледаше физичко и душевно страдање на луѓе предизвикано од насилство извршено од други луѓе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Додека стоеше овде во мракот, стегајќи го студениот метал на пушката во изѕемнетите прсти, да го прашаше некој зошто сега е тука, не ќе знаеше да одговори.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Седеше на колена до брачниот кревет на родителите, во кој со години никој не водел љубов, го држеше мртвиот татко за рака, онаа истата со која пред толку години ја удри, и долго, долго плачеше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
По толку години беше ги заборавил сите нивни лица.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Или речиси сите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Останува во сенка, незабележано... колку бразди врз челото испишав... ко нејасно кинеско писмо колку букви, толку години потиснати со времето избришани, избледени...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
- „Ете, толку години от коа умрел татко, јас сум ден и ноќ, сѐ по надвор, под ведро небо; дома си идам по еднаш на годината; со никого не се познаам, ни пријател имам, ни душман имам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
На враќање, видел едно орле дур' в' облаци и 'и пушчил двата сокола, шчо 'и имал со себе.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Поткрени, мило чедо, шапчето да ти видам ѕвездата што бев ти ја видела коа се роди.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Без да знаи за ошто, влегла во одајата пред царо, та му се поклонила и штотуку беше го видела сина £ Најдена, беше го грабнала, та беше го измилуала и му рекла: - Мило чедо мое, кај си да ја видиш твојата мајчица кај лежит во темна зандана толку години?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ја, како нејќум да напраам такоф греф, ти кажуам, го остаам на тебе и на Господа!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
По погребот, слепиот Тимон отиде кај Скрче и му рече: „Како што знаеш, внучко, јас по толку години, првпат сега стапнувам во куќава ваша.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Го прашувам Јона дали ќе ме пушти. - Оди, што ме прашуваш, ми вели Јон, толку години поминав без тебе, па зар два дена да не можам, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кај скитало досега писмово, велам, кај се меткало толку години, господе?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По толку години, секако предолго време и за најсвет живот, кираџиите и дрварите се колнеле во очите и во децата дека ги сретнале во дождливите есенски наквечерини, тројца, костур зад костур со долга брада, нечудни очајници и голтари до кожа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тројцата останале во сеќавањето на луѓето и во ноќните прикаски како набожни проказници од нова балканска Библија.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Смета дека конечно ја добива заслужената казна затоа што го „напуштила“ семејството толку години порано, кога било полно со проблеми и му требало помош.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Зошто ја остави жената толку години сама? И нас?“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Каква е таа жена со која тој толку години нема никаков контакт и кај која не мисли да се врати...” му рече таа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Можно ли е, си мисли, да оваа пчела е некој потомок од тогашната пчела што тој ја отепа кога го касна, па сега по толку години му се свети каснувајќи го на истото уше и на истото место?
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но желбата за враќање веднаш му спласнуваше кога ќе помислеше каде да се врати: во текот на овие години по неговото заминување му изумреа и мајка му и син му, татко му загинат на фронт, а со жена му Видуша оставена толку години сама, како да продолжи живот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Бледилото на лицето почна да му се заменува со црвенило, срцето посилно да му чука од напливот на крвта и од возбудата што еве најпосле по толку години пак е во своите мили предели откривајќи си го во нив својот некогашен изгубен лик.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Чудно безгрижен, првпат по толку години, четирипати го заврте бројчаникот на касата и се претвори во крик.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сакам да купам книга и молив; сакам сега што повеќе нешта да забележам, за да не истекува сѐ туку-така. Толку години проживеав, и сѐ е потонато.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Селото го напаѓаа невидени роеви влакнести муви со страшни очи кога богзнае каков солен ветар го довеа од некоја далечна земја внукот на поојникот Осип Крстин, за толку години неизменетиот студеноок и молчалив Антуш Крстин.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„ По толку години, можеби триесет и некоја, надојде пред Петровден секнатата Давидица, забучија суводолниците.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Винстон го имаше видено О'Брајан можеби десетина пати во речиси исто толку години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За првпат по толку години тој заборави на присуството на телекранот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А и воопшто, штом го навалил бесот, тоа бил момент и на растоварување од товарот на настаните што го носел од пред толку години.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Можеби зашто тој страдал и немал апетит, таа го презела напорот да го изеде јадењето, реков во полушега јас, сакајќи некако ако е можно да ја оправдам чудната постапка на таа мајка што, ете, останала толку години во сеќавањето на Симона.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Изгледа му замераше дека толку години овој не беше стапнал во родното место. И одвај го кажуваше неговото име.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И бев сигурна дека Ти си тој што го чекав толку години да се појави во мојот живот.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Иницијатива, амбулантата каде што ти работеше толку години да го носи твоето име.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Селаните во колата љубопитно ги држеа очите на него и го прашуваа: - Каде ги помина толкуте години, Илко? - Секаде низ светот...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Карл не можеше да поверува дека мајка му, што е во друга држава толку долго, толку години е болна...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Што би можел тој сега, по толку години, да чувствува за неа?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Ни тебе... ти ме гледаш... толку години.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Оваа средба со синот, по толку години, предизвикуваше во нејзината душа најразлични чувства.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сега, по толку години, по повеќе децении од војната?! Зошто таа да е непријател?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Едно се понамршти Рожденката кога Тода ја гибна по толку години: — Мори, ами да му а дајме, невесто, токо дека ќе а внесе? Ете, немаат куќичка, сиромаси ...“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Остави што ќе треба од куќата да се хранат тие деца, како нејзините што се хранеа толку години, туку што е најглавно, ќе и се слизне од рацете толку сермија.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Море, седи, ослепаго, како су чинила измет на ваа куќа толку години дури вие да се жените со браче Илка, ќе чина и сега, токо ние сакаме вие да си се удомите, да си имате друшки како шо си имате, а за измет — ќе чина гајрет дури да потпркне Ѓурѓа ошче некоа и друга година, па после и мене ќе ми се поолесне товарот!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Митра беше „печена" на сите работи и само толку години даврандисуваше, а сега овие две лета и се поолесни.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Па добро, кад ти хоќеш шуму онда буди шумар у твојој шуми, — му одговори началникот и му стави во задача сега пак тој да ги брка комитите во таа иста шума, во која него толку години го бркаа мулазимот, Рашид чауш и Шарен Мустафа, а во последно време братучед му Бино.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Толку години си без жена, седиш како замрзнат крај оган.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Како добар слуга божи ние те слушаме еве четириесет и толку години, та и воа сакаме заедно со тебе да го решиме.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако ѝ било пишано на Добра пред толку години и во еден друг простор, зар и ти си тргнал со нас на овој долг пат за да ме уловиш и мене во оваа проклета рамна земја само за да ја повториш приказната?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И кога Татко се врати од Цариград, со кадиско-адво­катскиот занает и со двата куфера со книги, првин сите се чудеа што не се вратил, по толку години, како многу други, со златни дукати, туку со некакви си дефтери, а други дури и го сожалуваа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ова е првото прасе што го испековме по толку години... - Немавте досега? - праша полковникот Жино.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Болеста најпрвин се јави кај свињите од кметот кој прв започна, по толку години, одново да одгледува.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А вечерта радосно и со љубов ја бацуваше земјата на која по толку години проведени на Крф, пак стапнавме.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Јас уште, и по толку години, не можам да престанам да размислувам за тоа што се случи и како се случи тоа што мене со неа ми се случи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се вдена во него и вдадено се моли, ете толку години, како веда.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Нели реков пред малку: и по толку години тој сè уште паѓаше удолу, и за жал отворено се беше помирил со таа своја несреќа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Имаше денови кога помислував дека веќе не можам да го престигнам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Или немаше сили да му се спротивстави на паѓањето.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Толку години да поминат а тој ниту за една педа да ми се приближи. Напротив сѐ повеќе се оддалечуваше.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тоа на Аце тешко му паѓаше. Се чувствуваше осамен, празен, потиснат од другар со кого толку години беа заедно и кои не можеа еден без друг.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ете, толку години поминале, а меракот трае и тлее како запретан жар во срцето... И само пече и боли.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ЕФКА: А тој, мажот го знае тоа, а и сам си ја има на срце друга што не му ја дале, па затоа, ти си му крива, затоа удри на тебе, викај на сиротата жена!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Згора на се, швајцарскиот водоотпорен часовник дури сега, по толку години стаж разговетно ми дошепна зошто времето лета како што облакот лета пред ветерот и колку време треба да поарчи еден човек за најпосле да разбере колку е часот.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
И после толку години остарен е, а и збрчкан, злокобен е, а и чемерен погледот во моиве очи.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Секое утро горчливо вино и кобно молчење.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И се чудех како они толку години не заборавиле а ја отдавна бех заборавила.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
„Б) Самите ние да им дадеме целосна поддршка на сите ‘комунистички’ елементи со цел да се пренасочат кон нас и да се ослаби руското влијание“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Исто така, и во поглед на Грција, британската политика се наоѓала во „пат позиција“, бидејќи сметале дека веќе не можелеи натаму да размислуваат „за бојкот на ЕАМ и ЕЛАС во Грција, бидејќи на тој начин, во сегашниве услови, тоа би значело отфрлање на договорот постигнат по толку години со кој ЕАМ и ЕЛАС се смирија со Грчката влада, а исто така повторно би ги натерало да преминат во опозиција и изолација, пред да се стави на тестирање нивната искрена верност“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Та затоа акам толку години по планињето?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Работам една година, заработувам 1700. Ти работиш толку години, колку заработуваш?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Сполај ви добри луѓе, Господ со добро да ви врати, сполај ви што по толку години пак ми дарувате ќерка!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)