толку (прил.) - ми (зам.)

Посакувам да застанам под твојот прозорец, за да ја слушнам мелодијата на твојата душа, но секогаш кај тебе, таа граница меѓу разумот и срцето.. таму почнува и завршува сѐ... а толку ми е потребно да бидам, по малку луда и насмеана, по малку разиграна и заљубена... по малку дива и полна со живот... потреба да се изживее мигот со тебе...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Толку ми требваше, ама сосема малку ми требваше да размислам за да ми текне...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Госпоѓице Софи извинете, заради нас тато ве искара. Ве молам не плачете, толку ми е жал...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Толку ми влезе тоа во потсвеста, па демнев и јас конечно да го најдам мојот човек.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Мене, нацртај ми гола жена на клучалка и толку ми треба – ќе си го одерам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Преку пантолони ми го фати како кога докторката ќе ја фати пумпата од апаратот за мерење притисок, ме стегна неколку пати како да сум некоја молзница и мене толку ми требаше – почувствував како малаксувам од изџвркување.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Толку ми е намалена душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не сум знаела дека толку ми е здробена ногата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како штотуку да се беше вратила со полна кошница планински јагоди. Толку ми се чинеше ведра и задоволна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Таква ја паметам мајка ми од она време кога ќе ја заварев седната до потокот на оној син камен што можеби војникот на бел коњ го дотуркал. (Кога го спомнувам војникот на бел коњ всушност мислам на човекот кој ја качил на планинава а никогаш не ја венчал!) А можеби каменов го дотуркал таткото на тој војник на бел коњ кога првпат му се посакало седнат да си ги лади нозете во потокот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ни дадоа, Нумо, по едно испишано ливче. Ете, толку ми чини стадото.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Пред Уредот се појавив на време и дотеран. Притоа, да истакнам, вратоврската толку ми беше стегната што речиси ме задушуваше.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)