тивко (прил.) - нѐ (зам.)

Постелата е блага сѐ уште, и опуштеноста; но од одговорноста сме помалку оддалечени, тоа тивко нѐ ужаснува, бидејќи чувствуваме дека не можеме да шмугнеме назад во оние имагинарни кулоари (о, во најудобните!).
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)