Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

И додека јас се измачував со разни филозофски становишта при изнаоѓање добра солуција за расветлување на македонската сага: Оп, еве ти сега, вест, нова вест, НОВИНА: Деновиве ја слушнав вестта дека сателитското вешто око, поставено над Македонија, некаде кај Куманово, во месноста Кокино откри ОПСЕРВАТОРИУМ! (Но, од таму некаде кај Кратово е родум мојата прабаба Трајанка, од село Железница).

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Во секој случај, додека јас не знаев дали нешто видов или не, со сигурност знам дека таму некаде отаде каде што се појави онаа толпа народ со извици, транспаренти и знамиња закркореа машинки и митралези...

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Како што ова го заклучив така увидов дека високото друштво во кое се наоѓам не ми се потсмева мене туку на едни таму некаде во далечината.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Чудно, и таму некаде далеку луѓе, и живот со копнежи и со страсти, исти како и нашите овде, како и моите, со ист чемер што напукува во гласот како врела карпа удрена од бран на море.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сепак, уверена сум дека и баба ни е таму некаде во нејзиниот лик. Не толку наметливо како Ласа, ама присутна...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Последните неколку години, матичниот лекар го лекуваше од спондилоза, се додека мојот многу добар пријател Даскалов не ги виде метастазите предизвикани од ракот на белите дрободи!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Силвија е, ќе чуеш кај нас, најдобриот шадхан3 на Дорќол и Јалија, а да не се фалам, некој ќе рече и од Белград, сè таму некаде до Војводина.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

На прецветани девојчиња им наоѓам пар, а на машки свенати од работа, повлечени од скромност и од обзири или заборавени дома поради догледување поболени родители, сум им го отворала цутот на среќата за да го мирисаат сиот остаток од животот...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Каде што мојот припитомен сокол ќе ме буди со полски цвет во клунот и со бели батлерски канџавици на канџите, кои ќе му ги вадам кога ќе одиме во лов, таму некаде каде што сум сега.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Таму некаде ќе си легнеме сами, зашто ние на животот му подаривме само нешто свое, а на смртта - сѐ... ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

И таму некаде, во тие кругови, ја гледа мајка си која подава рака, но круговите се намалуваат, се намалуваат и таа исчезнува.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И се упатиле кон север. Има таму некаде, зад оние сини ридишта некое село. Лаки се вика.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Обесен во некој агол на неосветлената соба Има таква ноќ кога цигара по цигара Стигнуваш ненадејно до некои полноќни дождови А потоа одново слушаш како удира часовникот И го препознаваш во неговиот глас Оној сетен повик Таму некаде, далеку во иднината Кога си играат дечиња и ја типкаат земјата врз тебе И во прекрасна ноќ бараат светулки среде бујнатата трева Што те покрива на ридон.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

По мое, вели, најдобро е ако тргниме одовде в сабота зараното, па таму некаде пред Прилеп или точно во Прилеп да нè изгрее сонце.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Татко ѝ нејзин, Јончета Јанчески, го убија Албанците уште додека сојот нивни живееше таму некаде, во Западна Македонија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И тиа немало да се плаќаат како досега во стока, туку во пари, потребни за да се купат некои работи за војската кои ги немало тука, во царството, туку ги имало таму некаде, во дуњата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ниту некој испрати абер дека Јофан и тефтерот се најдуваат таму некаде, во некој дел на светов, низ кој, последните години, нашиов народ, и тој што преостана по толкуте прокуди, се развеа како семе од глуварица.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Некои рекоа дека отишле во Софија, други дека Јован ги испратил таму некаде, во Европа, кај свои пријатели.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се знае само, и тоа се прикажува, дека Јован, напуштајќи ја засекогаш Потковицата, откако пред тоа им се поклонил на моштите на својот одамнешен предок на Молитвени Води, удрил прекутрупа низ Градишка Шума, па одејќи само по сртот на јужниот лак, и потоа спуштајќи се по надворешните падини на западниот , заедно со придружничката, стигнал на старата железничка станица, новата тогаш сè уште не беше подигната.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Набргу потоа, по гласот дека џандарите му го истерале окото, и тој пристигна во Потковицата (Тогаш, во 1939-та, во приквечерието на втората Голема војна, заедно со тодета во Потковицата се вратија и многумина други нашинци кои беа отидени таму некаде, низ светот) па луѓето можеа да се уверат дека вистина било тоа што се зборуваше за него.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Уште и пар зборови за денешните девици што ги изложуваме пред вашите (творјански) монструозни очи: Вулкански во меѓувреме стигна начисто да се прешалта на македонски и дури објави (специјален, луд!) речник на македонски зборови, за цело време шетајќи низ градот со своите три црвливи маски и не вадејќи го од уста неговиот неприкосновен херој Даркмен, а потоа и Дишан (три маски), Џојс (забележете какво огромно влијание врз трите писма на Вулкански има тој апсолутно најдобар писател во 20 век!), Набоков, главно сѐ некакви џиновски фалсфикатори.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тоа значи тие исто така мислат дека постои некаква реалност таму некаде.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Станковски исто моментално шпарта низ Скопје, здебелен ко лилјак наждран од невестински коси (секој понеделник се пушта од една висока зграда и лета со своите огромни несмасни крилја чиј што шум вие го слушате таму некаде во етерот), и понатаму во сликањето фура циклуси (сега актуелен: Хитлер), и понатаму (со својот антагонистички компањон) се обидува да го објави „најдоброто уметничко дело по сломот на комунизмот, единственото дело што доволно широко ги сублимира сите аспекти на овој апокалиптичен крај на веков“, фамозниот стрип „Лабрис, тунел на стравот и ужасот“ кој, во мали дози, веќе една година излегува во Австрија, додека Сорос (единствениот реален културен спонзор во Македонија) ту дава ту не дава пари, очајно обидувајќи се да балансира меѓу незаситните (подолго време клинички мртви, и можеби поради тоа така скапи) државни “културњаци” (култур-трегераши, поточно) и оваа шепа јад од другата страна, тнр. “алтернативци”, кои според сите природни закони мора да ги има и мора да добијат шанса, но ете, ниту ги има баш, ниту пак македонскиот Сорос е доволно јак да престане да ја купува сопствената стабилност од купиштата прегазени лешинари (в. стр. 2, 3, 4).

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

2. Од друга гледна точка, Будистите би рекле дека јазикот го спречува нашиот пристап до реалноста.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Но наместо да нарамите оружје, ноќе, таму некаде по полноќ нѐ будеа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Неговото тело, како и тоа на Ризо, било опеано од свештеникот Г.Василев и закопано таму некаде во Либиската Пустина.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Дури очекував таа да настојува Ели да ја заблудува дека ѝ е мајка, а не таа таму некаде закопаната, зашто Ели одвај можеше да се сеќава на мама.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Купот од нашата урната куќа и таму некаде, неизвесно како, загинатата, нашата најмила мајка.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

И како што му кажа на Кејс, еден вид факт е дека е пронајдена уште една од овој вид, на Алфа Centuri или таму некаде; така таа има некого со кого може да разговара.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Гроф Нула започнува седум години подоцна, и слично како во поемата на Јејтс, овој вид на Божја-свесност сега е фрагментирана.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Веќе не е можно да се држи сѐ заедно.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во лудилото не постои разлика меѓу она што е во мене и она што е надвор од мене; во лудилото цели светови постојат во мене, а истовремено најсуштествените делови на моето Јас се оттуѓени од мене, тие се таму некаде, не-мои, или мои, ама другите имаат власт врз нив. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во Гнездо имаше соби од кои лудите никогаш не излегуваа – тоа беа соби во кои десетици тела лежеа безживотно, или пак животински се бунтуваа заради ремењата и синџирите со кои беа врзани.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Еден, два, три... еден, два, три... таму некаде во Градот, или на жолтиот рид: густата коса, прелиена со темен, горски мед, млечниот тен, со модри жилички, врежани како во мермер, забите, некако вампирски, што нежно ми ги забива во вратот, додека навлегувам во неа.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

ГРАДИНЧЕ Во една голема зграда, таква какви што има многу во нашиот град, зграда со многу прозорци, врати, балкони и скали, таму некаде на еден од трите катови живееја едно братче и едно сестриче.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Почнав вистински да се сомневам дека машината се претвора во чорапоголтач и дека таму некаде, внатре во неа, до каде што ми стига мојот женски пилешки мозок, околу познавањето на мотористика (ако така се вика науката за чистење сифони, одвод под када, казанче што капе и машина што рипа како да видела дух на секое центрифугирање), постои нешто што сака силно да ме изнервира.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ако навистина е тенџере, мора да е без капак за да може секој да ѕирне внатре, да погледне, да направи анализа, да донесе заклучок, па и да проба малку од твојот живот за да може да го преслика, таму некаде, на кафе со некој кој ниту те знае, ниту те познава.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Дали сега кога ти падна тешко го виде, вели, или таму некаде? - Таму, вели Јон, кај што бев.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во тој миг Рада ја жегна срцето. Можеби и ќе доживееме стотка, но ќе бидеме сами, а таму некаде, не знам каде, други ќе играат со нашите внуци.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Дел од таа цветна разновидност успеа да пренесе и во својот двор кој ја враќаше во времето на нејзиното детство, таму некаде долу на Југ.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

На почетокот беше во тек со нивниот разговор, подоцна умот ѝ одлета некаде кон ѕвездите, таму некаде горе.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Братучед ми Мурад седеше на убав, бел коњ.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Еден ден, таму некаде во добрите стари времиња кога имав девет години а светот беше полн величествености од секаков вид што може да се замислат и животот сè уште беше прекрасен и таинствен сон, братучед ми Мурад, кого го сметаа за глупав сите што го знаеја, освен јас, дојде во мојата куќа во четири часот изутрина и ме разбуди со тропање на прозорецот од мојата соба. –Арам, – рече тој.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Чоколадата помага да се ослободите од него.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Димот го бои јазикот во црно пред да кристализира таму некаде во белите дробови.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Само своината ја оставам таму некаде во споменарот, зошто нема што друго да правам со нив.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Длабок татнеж дожд од сладострасти упатени таму некаде. Ќе стигнат ли, кој знае?

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Мојата скривница. Таму некаде, се стиска. Се превртува и јачи.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Затоа што таму некаде ме чекаат други нешта. Таму каде што припаѓам.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Без наслов Знам, ти си таму некаде.. а јас овде... мислите мои и твои се пресретнуваат на половина пат... во сенките на темнината, мегу туѓите погледи туѓите воздишки, тајните средби на вљубените лица.. и молчешкум повторно се вракаат кај нас...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Додека спиеш таму некаде под спомените ветрот ги носи копнежите низ времето... небото ми ги дарува миговите на љубовта...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Наоколу само ликови, сенки, зборови... итаат секаде а јас само таму некаде... каде се спојуваат бесконечноста и мигот... каде сенките се сенки и во ноќта... во одаите на скриените спомени во ходниците на копнежите... таму и она ништо е сѐ... а тоа сѐ е она што ти дава сила... за денот, за ноќта, сонот, за некаде каде никогаш не ќе појдеш, каде еднаш некаде... Едноставно, а незаборавно...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Песната за тебе не умира се раѓа и кога си таму некаде каде се успиваш во ноќта...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Ја гледам месечината во ноќта ... а тебе те нема ни овде ни таму некаде..

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

До него во тие мигови, на лединката, секогаш седнуваше песот Мурго, рунтав шарпланинец, загледан некаде далеку, таму некаде далеку до каде што гледаше Гоше.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Заради задачата “Ема”, кога со полицајката ќе останеа сами, се однесуваше необично, плашејќи се да не ѝ погледне в очи зашто таа сигурно знаеше (така претпоставуваше Деница) да прочита барем мал дел од нејзините намери и затоа, кога ќе останеа сами, Деница разговорот го насочуваше кон нешта кои бараа двете да гледаат нешто таму некаде, да пребаруваат таму некаде, да се смеат или да се чудат на нешто што е таму некаде, надвор од нив, а пак тука некаде, во близината, во канцеларијата, во собата, во ресторанот, на улицата, кон нештата кои беа доволно интересни и важни за да бидат двете свртени кон светот што ги опкружуваше.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Се присети дека, таму некаде кон крајот на осумдесетите, кога веќе беше јасно дека комунизмот ќе пропадне, тој и стотина негови пријатели од факултет се собраа пред собранието, барајќи слобода на говор, демократски избори и подобри услови за живеење во студентските домови.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Таму некаде во светот, тој беше сè уште жив и ги котеше своите заговори; можеби некаде зад морето, под заштита на неговите странски господари, можеби дури - така се зборуваше повремено - на некое скришно место во самата Океанија.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Му се стори како да стапнал во влагата на некаков гроб и не се чувствуваше ни малку подобро затоа што отсекогаш знаеше дека гробот е таму некаде и дека го очекува.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се крепев со молитва и си велев - И нему не му е лесно, таму некаде - кај и да е на пуста печалба...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

И кај двата мита може да се забележи дека го содржат уверувањето дека таму некаде во неодредената иднина, автоматски, животот ќе биде подобар отколку денес, како и залажувањето и самозалажувањето дека сивилото на сегашноста е нужен предуслов за розевоста на иднината.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Како што одамна беа рекле Предците на новодојденците од Македонија Еден народ троа брлив троа чуден Таму некаде од некакви балкони или балкани Којшто уште од древни времиња Ги слави само поразите И севезден прераскажува свежи соништа Свежи самоклеветења и самобербатења

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Така живееме веќе подолго време, единствено што навикнавме да веруваме дека таму некаде „зад аголот” постои еден суреден, транспарентен рационален свет, крај на историјата.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Што сакавте да изразите со оној распреден џемпер таму некаде на почетокот на филмот?

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Сѐ ќе стапне во мирување кога ќе стигнеме во тој рационално организиран, совршен свет.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Киберпанкерите понекогаш можат да бидат во „системот”.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Киберпанкерите се пронаоѓачи, инвентивни писатели, гранични уметници, филмски режисери што се впуштаат во ризик, композитори иноватори, независни научници, техно-креативци, одредени менаџери, компјутерски визионери, елегантни хакери, бит адепти, творци на специјални ефекти, видео-волшебници, неуро-пилоти, истражувачи на медиите - сите оние што храбро ги складиштат идеите и ги насочуваат таму некаде надвор, кадешто човечката мисла сè уште не ги допрела.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Подигнатиот машки глас до ушите на авторот допираа толку чисто што авторот е сигурен дека ако обрнел внимание и би разбрал што човекот од под смогот таму некаде во Чаир некому му рече.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Не беше свесен со што се соочува сѐ додека не седна на гола земја таму некаде меѓу грмушките.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Го фрли камчето, го чу шумот на разиграното паѓање таму некаде и вознемирено замолкна.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

А знаеја дека таму некаде е фронтот, две војски една спроти друга и поради тоа толку многу ќутеа што им се чинеше дека секој момент може некој топ случајно или намерно да згрми и да ги преплаши.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Сонцето ги пробиваше зраците низ црвеникавите облачиња, чиниш зад нив, таму некаде далеку, силен огин е запален.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

А по некое време таму некаде далеку грмнува и, кратко потоа, фучење и трештат топовски гранати. А потоа јуриш.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Навистина не ѝ беше лошо: се здоби со покомотна живеачка а згора на сето тоа стана и генералица, и тоа не некаква си генералица, туку вистинска, бидејќи, како што веќе реков, Ролан Јаковлевич, иако веќе средовечен, по својата претставителност повеќе личеше на генерал од многумина други познати војсководачи, па дури и од оној српски генерал Ковачевиќ, кого во дваесетата или таму некаде, го убија некои поединци, уверени дека со неговата смрт ќе му ја приближат на народот барем малку слободата.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Не можеш да се помириш со идејата дека треба да се разубави она кое без престан ги поместува стандардите на убавото: таму некаде ја бараш смислата на уметноста.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Постои таму некаде далеку како драг небесен цвет, опоен мирис на гардении и лотус, нејзините нежности се мевлем за животот.