Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Одеднаш: си се чудам на умот. Што ми стана што така ми се виде. Она со претседателот и она со Сатирот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

И тоа - Куршумли ан. - Куршумли ан!? - се изненади Денко. - Така ми кажувале.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И затоа ти така ми правеше.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

А мангупот ѝ беше зел и мерка, па и алиштенца од мајка ми ѝ подаруваше за да ја поткупи, а таа одбиваше да доаѓа зашто почнал и да ја штипка и да ја срамоти, а тој само ја „мувал“ - така ми рече кога го искарав.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Може така ми се чинеше од соништата. Оти ги сонуваш и живите и мртвите. Смешно. И утрото не знаеш кој каде е.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Што знам! Може така ми се чинело. Кога времето е облачно и луѓето се облачни.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И после да се преслечам и Велика да ми ги суши алиштата, а јас да спијам покрај огнот. Така ми иде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Уште мајка ми велеше: „Кога се раѓа женско и стреите плачат“. Јас тогаш не знаев оти така ми вели мајка, ама сега знам...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сѐ така ми гледа штуро по него, како го водат надолу низ полето, подлокано и празно.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ами, оти, бре Секуле, го прашувам, оти така ми велиш?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И забите му се наредени ко пченица и цела уста, бре, зошто да кријам, цела уста му е некако ко изворче полно со белутраци. Така ми гледаа тогаш очиве.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Така ми рече Мирче и си замина.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

АНТИЦА: Море, ако ни се искачи горе!... Зашто еднаш друг пат така ми направи.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

„Можеби,“ ѝ реков наведнат над цедињата.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Не знам, можеби ми рече или така ми се причини тогаш, додека симнат на подот на коленици ги средував цедињата паднати од наткасната, кога над мене го слушнав нејзиниот глас: „Нино, можеби ти не се познаваш ни самиот себе.”

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Така ми велеше и ме прашуваше загледана во мене со широко отворени очи (така ми се чинеше во ноќта во која ништо не можев да видам, во која никој не можеше да ме види) поткрената на прстите за да може полесно да ми се вџари во очите (сигурно ѝ се чинеше дека така ќе го направи тоа), да го открие одговорот пред да изустам, пред да ѝ кажам кој сум.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Како по порачка, ритмовите се искршија (или така ми се чинеше), и скокав мафтајќи со рацете, во обид да ја излеам жешката лава.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Химната со која се возвишуваше таинствената Мортенија немаше крај. Или само така ми се чинеше. ...

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Тие двајца гардисти што се веселеа се доближуваа со бавни чекори кон дрвото на кое бев.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ме гледа и како со умилен глас да ми вели: - Убаво ли е, сине, ми ти се допаѓа ли домчево, кажи што не ми ти достига, татенцето сѐ ќе стори за моето соколче, - чинам така ми вели татенцето и јас сѐ поблиску приоѓам кон него, божем ќе му се фрлам во прегратките, ќе го гушнам како роден татко, а тоа од страв му се доближувам да не ме запне од подалеку, да не ми го скине главчето, та без главче да останам.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Продолжив да ги сечам насреде и ги доисеков; од половина нагоре попаѓаа додека нозете продолжија да чекорат. Но само така ми се стори.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Те погледнав свету И мрачен ти беше (божем погрешен) Црно на бело крстозбор решен Кон светлина божем почна да идеш Но рабови тенки, кршлива рамка И овде-онде-пак црна дамка Те допрев потоа за сигурна да бидам Дали по патекава мека и тенка Можам воопшто на кај тебе да идам Или мене само така ми се виде А по текот твој и други видов нешта Девојка невешта по истиот пат Со мисли во облаци чекори кон Ад Со допир стаклен и смирен поглед Ко кукавица птица в незнаен лет А зад неа: надзирам јас со двоглед: – гледам кристално јасно низ овој проѕирен свет! 2001

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

2. Кога ви велам Така ми било пишано И пишано и судено (а од пишаното не се утекнува) Уште во првиот сон Да го видам доаѓањето на доселениците Кои сите до последен беа осудени На активно учество Во создавањето на новиот свет Новиот свет и новата нафака

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Така ми велеше Мајка настојувајќи да ја промени мојата навидум религиозна индиферентност, да ме стори повнимателен кон верските чувства.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

„Ништо не ми е украдено, ниту пак нешто имам за криење, ами дали навистина некој можел да ја гибне пљачката или мене така ми се причинува – не знам!“ рече Едо брезничанецот и пак продолжи на начин на кој како да му даваше време на авторот да се соземе: „Ако бил некој, кој може да е тој и што барал да ми влегува дома!

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

– „Ах, јас сиромав, си рекол сам со себе, дали така ми било речено, наместо од прасе месо да јадам понапред, сега си јадам жаби; наместо јагули и риби напред што јадев во златниот град Прилеп по ладните меани, сега си јадам гуштерици и кауѓерици.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Многумина им се радуваа. Или мене така ми се причинуваше.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во секој случај не бев далеку од вистината инаку зошто од густите гранки на костените ќе се разлеваа како шумни водопади песните на револуцијата?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Така ми рече и дедо ми кога ме виде во Оровник.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Оф, колку беа озлобени, мислиш со прсти ќе им ги искорнат срцата. Туку нѐ разделија.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Така ми треба кога припрашувам.