сѐ (прил.) - ми (зам.)

Се прибирам. Решавам. Станувам. Извинете. Сѐ ми е едно сега за другите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Студена зима, ноќи празни, сама од себе ја кријам болката, ти го крадам сонот, го шепотам твоето име, ти ги допирам усните, нежно со прстите поминувам низ твојата коса, долго гледам во твоите очи, а во нив моите нежни години.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Зар сѐ уште имам снага да сакам, како кербер го чуваш моето срце, сѐ ми зема и тоа што ми го даде, едно лето и две зими.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тоа што искрено им раскажувам на луѓето што сѐ ми се случува, ако не ме убие барем ќе ги оттргне тие што не се за мене.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
А капак на сѐ ми се твоите будалаштини.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Тато и тетка Рајна и мене сѐ ми беа приготвиле, но јас за тоа никому ниту еднаш не реков во класот...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сѐ ми се чини дека ако има гласање и тие би туриле крст на приказнава и би кренале рака „за“ разлаз.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Марија, јас немам ништо, мене сѐ ми зедоа - и детето и болницата и гладиолите. Сѐ.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
ДЕПА: Сѐ ми е умов во говедата дали ги нахранија!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Подоцна, не тој ден, еден друг ден, сѐ ми стана јасно. Ама доцна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На состанокот поминав без казна. Само „со укор пред исклучување“, како што се пошегував брат ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сѐ ми се чини од преголема радост.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И сѐ ми се причинува дека само заедно можам да ги сочувам...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Потоа повторно одиме еден зад друг сѐ до моментот кога Даскалов успорува за да се израмни со мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сѐ ми се причинува дека гледам покрај него. Но и во тоа не сум сигурен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не сум сигурен во врска со светлината што сега ќе ја спомнам, (мене сѐ ми се чини дека ја видов) затоа некој од моите блиски ако потврди дека чудна светлина огреала од лицето на тетка Боса Сотирова во моментот кога сфатила дека син ѝ нејзе ѝ се обраќа од темнината на ноќта, јас сум спремен да прифатам дека несомнено беше така.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Капкиве сѐ ми заматија. Се замагли прозорецот, исто така.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Што е важно јас што сум рекла.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
„Алексеј го запишав во училиште! Почна да станува човек.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Како напредува Алексеј?“, прашувам јас, најмногу за да ги одложам непријатните нешта или да го свртам разговорот кон помирни води; сѐ ми се чинеше дека татко ти е затечен, можеби и збунет од посетата но и од директниот настап на Иван Степанович па смислуваше некои објаснувања во врска со оној проклет Корпус, но не сака што се вели прекутрупа и необмислено да истапи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
ТРЕТАТА ЖЕНА: А јас кога ќе се сетам, веднаш по разводот на мама и тате, ми беше интересно да заминам кај новата жена на тато, таа беше монденка, тенка и заводлива и сѐ ми ветуваше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Воловите ми ги бркаат... Сѐ ми прават... Лебот ми го кријат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)