суво (прил.) - и (сврз.)

Кашлаше чудно, суво и тивко, божем му се потсмева на некој старец.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
МЛАДИЧОТ: (Суво и отсечно.) Досега немало задача што ми била возложена, да не сум ја извршил.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Влакното по неговото телце веќе не беше онака излепено; тоа беше суво и се згреа, потсветнуваше суво и добро згреано.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сакаше да живее, да му се радува на денот, да го врти бројчаникот на касата, суво и шушкаво да дише.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)