сосема (прил.) - тихо (прил.)

„И не прави трошки“, рече сосема тихо.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Никого да не викаме! – но и вака изречени зборовите веројатно зазвучиле како да си префрлам, како да се прекорувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Веројатно тој не ме слушна бидејќи ништо не возрази.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Повеќе му попушташе на животот одошто на луѓето - реков сосема тихо.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Навистина требаше ти да го сториш тоа, помалку заради себеси а повеќе заради мене“, реков сосема тихо, и нешто непријатно како крила во мрачна ноќ прелета низ честакот на моите мисли.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се сеќавам дека сосема сосема тихо забележав: -Можеби навистина требаше да се придржувам на желбите на мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Извини, веројатно претерувам, но ти ме учеше да не се затскривам зад насмевки или зад солзи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Потоа погледна кон Огнена и си ги истресе прстите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Извињајус“, ќе додадеше сосема тихо и смирено.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но сосема неочекувано, без никаква најава, генералот Јенков исчезна од градот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Понекогаш, кога во самотијата ќе ми наиде желбата да го повикам, оној другион, кој постојано ме следи, дувнувам неколку пати во шупелката. Но сосема тихо. Само тој да сушне.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Имаше храброст да го прави, а и да го кажува, она што мисли и што го посакува - сосема тихо забележувам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)