сосема (прил.) - непознато (прил.)

Зошто се насмеал , дали зашто наишол на нешто сосема непознато, но за што, сепак, секој има зачувано некакво сетило, или пак, тој, слично на голем број чиновници, го помислил следново: „Ах, тие Французи! што и да кажеш, ако веќе посакаат нешто онакво, тогаш тоа е толку онакво...“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Што правиш тоа?“, ме праша, очигледно изненадена од таа игра, од таа неочекувана и за неа непозната нежност после гризењето по целото тело; „Го барам папокот на вселената“, реков; и кога продолжив со таа игра со папокот, таа се смири; престана да ме удира, рацете ѝ тргнаа кон моето лице, ме повлече кон своето лице, кон устата, и веќе следниот миг, според начинот на којшто ме прими и се отвори јас знаев (тоа движење ми беше сосема непознато, како на маж кој не преспал со жена): тоа не беше онаа Луција што доскокна од вратилото во мојата прегратка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Исплашени од таа помисла, опаметени без збор, од нешто уште помоќно од зборот, што беше сосема непознато, што невидливо кружеше над нашите глави, - гледаш таа опомена има сила на влијание врз сите присутни, наеднаш се отапуваат, неми се, разжалени. Проклет да бидам, услужни.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Отпрво сети како се надигнува во него нешто сосема непознато и непромислено, како да беше едно просто издивнување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)