сосема (прил.) - мал (прид.)

Сѐ додека оној ден, кога сосема во невреме, младичот сета утрина остана во дуќанчето, иако утредента требаше да го положи последниот испит; остануваше така шетајќи се нервозно од едниот до другиот ѕид, а не велејќи за тоа ништо, сè до тој ден, кога сосема во невреме не почнаа од вратата на тутунската фабрика да наизлегуваат разјарените луѓе во сини комбинезони, прво една сосема мала збиена група, а по нив една цела река, дофрлајќи по нешто гласно преку рамената, сите со онаа разјареност во погледите како еден човек, како еден разлутен човек, кој треснал од земјата сè, кој повеќе не може да поднесе нешто да се продолжи да се прави со него, кој се свестил дека е ограбен, и кој што има тука да го каже и својот збор.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Групата што го слушаше Т стана сосема мала.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Во центарот на виличестото лице имаше еден мал глужд, сосема мала брадавица, со две дупчиња на неа, кои длабоко и напорно дишеа за да го напумпаат кислородот потребен за да преживее организмот што беше обвиен со сало.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Пост- модерната како општ вербален блуд. (268) Кажано е дека веројатноста некој мајмун да го исчука ХАМЛЕТ на машина за пишување е сосема мала.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Па сепак, не можев а да не заклучам дека Виктор е гласник на времето што веројатно еднаш можеби и наскоро ќе се сопина од насмевката на својата пренадувана надмоќ, како онаа божем голема вода што ќе се истури од единствениот залутан облак над жедното поле а потоа, откако ќе се најде на земјата, ќе открие дека е сосема мала, па ќе мора кутрата повторно да учи да оди и притоа ќе се сопина од секоја пенушка што ќе ѝ се испречи на патот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
За мене со Ели обврските беа сосема мали: ако сакам да ја прошетам, кога немам за учење, ако сакам да ѝ раскажам приказна, или да ѝ прочитам од книшките.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Камион зад камион, на сосема мало растојание и со зголемена брзина се обидувавме да го прегазиме патот, но најчесто не ни успеваше.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тие, задржани во првичниот, автентичен облик, со сосема мали, најнужни интервенции во по некоја песна, се стихови на мојата младост, како спонтан израз, згустен, на доживената болка, на помнењето на средбата со мртвиот Рацин и на првата возбуда од средбата со неговите стихови.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)