сосема (прил.) - ист (прид.)

Започнав правејќи споредба помеѓу Дерида И Витгенштајн од Tractatus-от.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Како што е добро познато, Витгенштајн, во својата расправа за значењето на крај доаѓа до сосема истиот став како И Дерида: излегува дека неговите идеи се неизразливи самите од себе.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Парадоксите на самореферентноста Што треба да се прави во оваа ситуација?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Јован Дамчески, синот на помалиот брат на Дамчета, на Богоја, русокосо и тенко момче кое служеше на неговиот чифлиг, инаку лика сосема спротивна на татко си и на сиот сој Дамчески, сонил сон сосема ист со оној што го запишал пустиникот Акиноски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа обединување на полето на сите сфери, од некаде ми беше познато, прочитав некаде една НОВИНА дека: уште пред нашата ера Македонската силна Династија, Кралството Македонија, предводена од Големиот Александар Македонски- чии цели и определби беа сосема исти: создавање на еден развиен свет, во кој секој би бил задоволен, би цветала трговијата, културата, изградбата, напредок со соединување – преку мешање на разните култури, но и да се сочуваат националните обележиа на народите во светот. Зарем тоа не била идеа на глобализација?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Слична, ако не сосема иста, е состојбата во литературата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ја позедов, рацете ми трепереа, и видов: тоа беше сосема истата штичка што пред зајдисонце ја запаливме во шумата, ние дванаесетмина бедни.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Секогаш се трудеше во секоја од нив да го стави токму она, по што беше посегната таа, а многу често притоа знаеше да забележи дека всушност и тој има едни две сосема исти како оние раце, тоа беше добро видливо секогаш, кога ќе ги добереше до нивните раце што бараа, своите, што подаваа, а после мислеше дека е и тој еден многу сличен човек на сите овие луѓе, што му доаѓаа и со кои работеше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Утредента, откако ми се заблагодари за музиката, со една еднозвучна учтивост што во ушиве не можеше да не го смали „големото уживање“ што го проповедаа неговите зборови, засмеан додаде, како другар на другар со кого има сосема ист став за работите: „Нели е жив ужас да завршиш ко некоја стара кралица во пијано-бар и да си го лигавиш пијалакот секогаш кога ќе ја засвират ‘Некоја чудесна вечер’!
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На многу места, во сите книги од Твојата фамилијарна сага, Ти одново и одново пишуваш за таквата благородна и лековита тишина во која Твоите родители живееле цел живот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Семејство здружено во длабока, сосема тивка и сосема автентична љубов.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И да не бевте формални емигранти избегани од својот роден дом (епскиот македонски збор вели: откорнатици!), сигурна сум дека моралниот кодекс на Твојот Татко и на Твојота Мајка врз целото ваше семејство ќе се пренесуваше на сосема ист начин и ќе си функционираше сосема идентично, создавајќи ви стандарди што безусловно ги определуваат сите ваши постапки и што е поважно! обврзувајќи ве тие стандарди да ги пренесувате на своите деца и внуци.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Колку и да се застапуваме за апсолутната рамноправност на сите видови книжевен дискурс, сите сме свесни дека сепак, сепак! ниту еден теоретичар, есеист, книжевен историчар или толкувач, херменевтичар не го ужива сосема истиот книжевен статус (за аурата и да не зборуваме!) кој на таканаречените вистински писатели им припаѓа по автоматизам (by default).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тешко дека овие музи со очила како што некогаш (одамна) ги нарекол луцидниот Ролан Барт (Roland Barthes), би можеле да се споредуваат со вистинските писатели оние што ја пишуваат таканаречената убава литература (belles-lettres).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Насловите преку кои другите го чувствуваат и го доживуваат Твојот неоспорен писателски статус безмалку никогаш не се оние теоретско-есеистички (твојата книга Пријатели, на пример!) туку се, секогаш и без исклучок, само оние белетристички: Татковите книги, Времето на козите, Атеистички музеј...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
„Ама баш нема две сосема исти!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)