речиси (прил.) - го (зам.)

Додека ова го пишувам, речиси го завршив продолжението на Голиот ручек.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но во истиот момент, предизвикувајќи длабока воздишка на олеснување кај сите, непријателската фигура се стопи во лицето на Големиот Брат, црнокос, црномустаклест, полн со сила и со загадочно спокојство, и толку голем што речиси го исполни екранот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Подобро дури и од вкусот на кафето беше свиленикавата густина што му ја даваше шеќерот, нешто што Винстон речиси го беше заборавил по годините со сахарин.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Изгледаше како да го притиска некоја огромна сила, нешто што му навлегува во черепот, што му удира по мозокот, што го преплашува во убедувањата, нешто што речиси го убедува да го одрече доказот за својот разум.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но постои едно прашање што до овој момент речиси го игнориравме.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Силината на ударот речиси го поткрена од подот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Овој помило му се насмевна и така го стегна под мишката та речиси го поткрена...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се насмеа и со своите зелено-бадемасти очи, кои се прелеваа во пламенот, речиси го швркна младиот доктор.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Томо и понатаму продолжи со своето џентлменско персирање, но во исто време речиси го истргна тешкиот ранец од рамото на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада речиси го закова погледот врз Ивона.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Својот син пасош го покажуваше на оние граници што ги минуваше без некое посебно размислување, редовно на грчката (каде што му се чинеше дека не сакаат ни да го погледнат ни да го пофатат тоа проклето тетратче на кое пишува Republic of Macedonia), и тогаш на австриската (кога го вртеа толку ревносно, што речиси го научија напамет).
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Третиот вторник Атиџе пак не се појави во Чифте-амамот, и тоа речиси го спобудале. Навистина ли беше болна? Од што?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Победив! Победив! - викаше со раширени раце, растерувајќи ги орлите кои кружејќи речиси го допираа со крилата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Речиси го слушаме крцкањето на коските под гасениците од тенковите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И тој речиси го гледа старчето како стои едно кусо време, речиси е тука и она негово гласче, ене ја и неговата пониска раменица во завртувањето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој речиси го заборавил нејзиното смеење, нивното смеење, нашето - распојасано и отворено, весело зад болката, зад веселбата, егзистенцијален но сепак длабоко од утробата - но сега го слуша: Се смеат слободно, речиси беспо­мошно, како што некогаш често се смееја, понекогаш наспроти самите себе и околностите коишто беа сериозни или мрачни, или барем како што сакаа да се смеат, на почетокот: нивниот толку среќен, зачудувачки контингентен богато следствен некогаш одамна.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Елеазар бен Цви ги шири ноздрите и речиси го впива мирисот на сѐ уште свежата кедровина што се шири во Храмот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И не може насекаде, или било каде што ќе ти одредат случајните конвенции на историјата, да ја почувствуваш најголемата приврзаност за земјата, место во кое ќе ти се случи најбитното во животот, во согласие со вечниот ритам на природата, а не со наметнатите амблеми на еден друг живот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Францускиот поет Андре Френо (од генерацијата на Кено, Тардје, Мишо, Понж, Гилвик), при една посета на манастирот Свети Наум, беше загледан во лицата на светците од фреските на манастирот, речиси го запамети секој израз на лицето, играта на боите, нијансите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Потоа речиси го заборавија. Но Б како нешто да паметеше.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Мирис, да, мирис, го чувствува К* мирисот на месечниот циклус, штотуку и’ започна, стручно оценува К* со сите свои сетила, може речиси да се види тоа, минува низ мозокот на К* и речиси го доведува до беснило, до лиги на долната вилица.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Ама ја прифатив нејзината шега: „Растам“, реков, „ќе дојде колце на тркалце и тебе ќе те надраснам!“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Растеш?“ Мајко мила, се вцрвев толку што ми се пристори небаре ушите ќе ми расцутат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Кога? - си помислив. Па таа речиси го надминала Љупчо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)