потоа (прил.) - полека (прил.)

Доста се поиздиши уште подлабоко: Митра ја фати за раменици, по кроце, полека ја исправи првин да седне, па потоа полека, лека, ја исправи простум и држејќи ја за мишките ја поведе кон горни крај.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Потоа полека и потсмевајќи се задивено го прочита писмото, го остави на масата меѓу книгите и пак си се зафати со своја работа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И... дрвото погодено од шрапнел, прво се стресува, се навалува, миг стои, небаре размислува на која страна да падне, потоа полека - паѓа и сѐ побрзо паѓа и пред себе и околу себе собира сѐ што му стои на патот: бучи шумата, се слуша кршење, завивање и тресок.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Затоа кога Веле ги критикуваше мајсторите, говорејќи дека треба тие да ја внесуваат целата душа и да не жалат ништо, само да ја свршат што побрзо и што поубаво работата, велгоштанецот внимателно ќе го слушаше и потоа полека ќе му речеше: - Јас тебе ти признавам, Веле, иако си помлад по години, во занаетот си отишол понапред не само од мене, а и од миогу други мајстори како мене, што сме денес што се вели, со мајсторска тапија.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сега попот беше тој што што нè научи инаку да се крстиме: до доаѓањето на поп Доне, според тоа како нè имаше научено Петре Даскалот, кога се крстевме, главите ги држевме веднати, а откако дојде поп Доне, пред да се прекрстиме, требаше прво главата да ја навалиш убаво назад, убаво да го видиш таванот, демек небото и тогаш трите прсти да ги ставиш на челото и да речеш „Во имја Оца“ и потоа полека да ја враќаш главата назад што кога ќе речеш „Амин“ со трите прсти на срцето, главата да ти бидесвртена кон земјата ама малку накривната влево, пак кон срцето.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Очите на змијата, како скапоцени камења, без очни капаци, што не трепкаа и хипнотизираа, неколку минути останаа фиксирани на Милана, а потоа полека мекото тело почна да се одмоткува и да се лизга меѓу ластарите за да исчезне на другата страна во џунглата од растенијата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Беше загледан во празно и молчеше. Потоа полека се доближи до сивиот кактус во аголот и го сврте грлото на шишето.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Со заеднички напор, започнувајќи од петни жили, го кренаа детето над главата, а потоа полека, за да не ја испуштат и да не ѝ ја удрат главата од дрвото, ја извадија надвор.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потоа полека, со напор, потпирајќи се на ѕидот, се искачи во плевната.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Гледа низ прозорецот, потоа полека ја навлекува завесата.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тој постоја малку зачуден, со отворена уста; потоа полека појде да не се врати веќе никогаш.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ниту едно суштество за милозливо да ја прими добрата душа на мртвите... за потоа полека да им зборува на нештата... Храбро за себе самиот!
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Милдред паѓа до оградата од скалиштето со згрозен поглед, а потоа полека пак се крева на нозе.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Излегов во ходникот и тргнав кон сопчето на брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Останав да лежам така уште некое време, а потоа полека го тргнав чаршафот и станав од постелата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ах, се разбира, имаше право, ете го, најнапред слаб, речиси слаткаст, потоа полека се згуснува, навалувајќи врз него, предизвикувајќи гадење - „Еј, кој тоа истрела!“ извика Керадер придвижувајќи ја работата.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
„Ќе пушиме по една“, рече Љупчо; од кутијата извади една цигара, важно ја чкрапна запалката и уште поважно тргаше над пламенчето - цигарата да се запали.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Иако немаше ветер пламенчето трепереше. Го гледавме со позинати усти.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Љупчо вовлече чад, потоа полека пувкаше гледајќи нѐ подзамижано.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Удар од дожд ја раскваси почвата, потоа полека сѐ престана, додека не настапи тишина без здив, а двајцата луѓе чекаа сами со својата топлина, сред студот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)