понекогаш (прил.) - ќе (чест.)

Тој беше строен, човек со мерак убаво да се облече, а она што кај него понекогаш ќе ни се стореше одважност, беше изгледа повеќе инает или, што е поточно, тврдоглавост.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И дури зборуваше, тој покажуваше со колку деликатни движења ја вршел сета работа, а црнките во зелените очи понекогаш ќе му се збереа, небаре силна светлина го заслепуваше од тие сцени што му се будеа во свеста.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Младата наставничка понекогаш ќе се загледаше преку прозорецот, од каде што наѕираа гранки и низ нив сино небо, и како да се загубуваше сета отсутна за миг, -на усните ќе ѝ се јави една толку лека и толку занесена усмевка, што мене просто ме принудува да ја следам и внатрешно да учествувам во неа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Очите, сини, неспокојно му блудеа по предметите и само понекогаш ќе се запреа на некоја тајна точка.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Засвирува неговата гајда, длабоко и примамливо, и само понекогаш ќе исписка.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Во темнината понекогаш ќе набасавме на лесно расиплива вистина.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Само понекогаш ќе ги штрекнеше старото палто на Павле. - Е, до година...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не можеше да издржи тогаш жената.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Порано Бојан и не помислувал на тоа, но сега се сети дека дедо му понекогаш ќе го спомнеше тој трупец, ќе речеше дека пречи, зафаќа место, па подобро е да се извади надвор, па ако се најде јунак да го расцепи, ако не, нека изгние.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Смешно му беше кога понекогаш ќе го изненадеше деда си како зборува со кравите, со кучињата, со коњот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- мислам слушнав како размислува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Извини, но осаменоста, војната, опасностите во кои понекогаш ќе втрчавме неподготвени...влијаат да станеме жртви и на предлози што не ги почитуваат нашите принципи и правила...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Понекогаш ќе заземеа предизвикувачки став, ќе си ги истегнеа накострешените шии, ќе си ги исчистеа пердувите, долго ќе гледаа еден во друг, но секогаш едниот или другиот ќе се повлечеше назад.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Понекогаш ќе се сретнувам со студентите. Ќе им расправам со фаталистичка сериозност измислена одмазда а тие ќе се смеат, ќе играат околу мене и ќе ме збунуваат со чудни прашања.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Но кога дедо понекогаш ќе ни дојдеше на гости во град и ќе прошеташе со убавата носија на себе навистина привлекуваше внимание-беше атракција.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Дознававме и дека тоа исто време носи во себе и еден поинаков свет од оној за кој отворено се зборуваше и кој можеше да се види преку ден – зад премолчувањето на сексуалноста се криеше неискреност и хипокризија. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Имаше дваесет и три години и беше убава како што некогаш беше Роза, најубавата од нас петте сестри.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Такво беше нашето време, времето во кое израснавме, а Сара, Клара и јас знаевме многу повеќе од повеќето наши врснички – понекогаш ѕирнувавме во некои од медицинските книги на таткото на Сара, понекогаш ќе наслушневме нешто во салонот на Берта, понекогаш Клара ни пренесуваше нешто што ќе дознаеше од Густав, или од жените на кои им помагаше да се снајдат во животните невољи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во утрата, додека уште можеше да се излегува надвор, се прошетував до зградата во која беа становите на Зигмунд и Роза, понекогаш ќе заѕвонев на вратата од домот на сестра ми, за да ја разбудам внука ми Цецилија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А тоа што понекогаш ќе заѕвони некој мобилен телефон, вината е само во мобилните.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
На месечината понекогаш ќе светнеше стаклесто црно само по некој поглед, како поглед од истечено око, ќе проблеснеше само по некој отскриен заб, но сега сето се престори во некакво чудно сновење околу неговата пилана, едно такво забрзано одминување, при кое секој од нив, со една чудна фанатичност во таа проклета осамена недоверчивост во оние сиви, изребрени тела, како да мораше да мине на секое место, така што неколку пати се случуваше да се судрат по два, а притоа само остро ќе прикрцкаа нивните очници.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа траеше целиот ден. Вториот понекогаш ќе застанеше и ќе го подзачекаше последниот за да му рече нешто.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Понекогаш ќе го прашаше питропот Танаско: „До каде си, Арилко? Ќе завршиш ли скоро?“ Тој ќе одговореше: „Господ знае, Танаско“ и ќе ја затвореше вратата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А понекогаш ќе ти дојде на чипаво зборот. За малку, без прашање, да ти избега.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас понекогаш ќе си отворам разговор.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Човекот се клати пред коњот. Само понекогаш ќе се заврти наведнат за да ги види зад колата босите нозе и ќе воздивне. Не од тага. Од замор, од тежина на жегата. И пак продолжува да размислува.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Понекогаш ќе ја поткренеше главата фрлајќи го погледот на онаа страна каде завршуваше улицата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Жива среќа е што понекогаш ќе се најде некој што ќе ти удри добра шлаканица.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Довеслаа до брегот на реката од која понекогаш ќе се џитнеше риба по инсект или, просто, заради задоволство.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Пишпирик и Барбут- бег ги доближија главите и веќе пееја со издолжени шии: Трговци сме чесни, продаваме чуда, по достапна цена ви нудиме рудар.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Кога понекогаш ќе запреше, им се чинеше како времето да е запрено, како нешто страшно да се случило во куќата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Понекогаш ќе се сожалеше и оние добичиња што од силен јадеж и страв ќе избегаа во планината, одеше да ги бара; кога ќе ги најдеше спикани во некоја грмушка или трап каде што сѐ уште мавтаат со опашката и клоцаат со нозете од силен јадеж, им се доближуваше полека, им ги вадеше коњските муви и стршлените и тие ослободени од тој напаст, го лижеа по рацете и им идеше да го бацат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А кога понекогаш ќе ги отвореше во недовршен насмев, тоа изгледаше така кисело и отровно што и кога ќе ги тргнеше очите од него, тој насмев ти остануваше во тебе како студен допир на мртовец.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога понекогаш ќе останеше Богдан сам во собата, правеше големи напори да стане од креветот и одеше во плевната и лежејќи во неа дишеше лакомо чувствувајќи како да лежи во цветна ливада.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Таа понекогаш ќе му речеше: „Ти треба да се радуваш...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Во градината веќе две недели не е излезен; две недели беше налегната густа магла како тесто; прст пред око не се гледаше; деновите минуваа без да се отворат; дрвјата тонеа како во длабока вода; понекогаш ќе изнуркаа со ветките како давеници што бараат спас; птиците изгладнети летаа низ маглата да бараат храна, а всушност се вртеа во круг; по патот или во селото повремено ќе се чуеше по некој вик на човек или рикање на добиток и ќе исчезнеше како потонат во бездна.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога мајка им и Богдан понекогаш ќе им се одвоеја да прошетаат низ пченките тие остануваа да ги чекаат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Понекогаш ќе се заклучеа во соба со сестрите и ќе си читаа тивко, ќе се кикотеа, воздивнуваа...откога ќе останеше сама, Томаица ќе си пуштеше музика на грамофонот и долго си лежеше во креветот, во темница, гледајќи низ прозорецот во ѕвезденото небо, препуштајќи ја нејзината романтична душа на нежните крилја на мечтите за голема Љубов.... ***
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Луѓето го слушаа тоа и го заборавија - и мудрото објаснување на попот за дојденец, не туѓинец што понекогаш ќе привлече љубопитност но не и свој човек за кого блиските секогаш ќе најдат в срце трошка разбирање.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ја измачуваше мајка си прашувајќи ја одново и одново зошто нема повеќе храна, викаше и ѝ подвикнуваше (се сеќаваше дури и на тоновите на својот глас, кој почнуваше предвреме да мутира и понекогаш ќе грмнеше чудно длабоко), или пак се обидуваше со цимолење да изнуди повеќе отколку што му следуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас понекогаш ќе излезев на терасичката и ќе ти се јавев на мобилен.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
ВЕРА: А помниш ли, како тој, понекогаш ќе дојдеше намуртен и намуртено раскажуваше нешто страшно смешно. 172 Margina #17-18 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Марша и татко му понекогаш ќе му спомнеа за тоа дека неговата мајка е во друга држава.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дури понекогаш ќе слушнеше и префрлање на лоши зборови: „Ќе ја влече, ќе ја влече, па ќе си замине... Ја плаќа, како што се плаќаат „такви“...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Со скромниот џепарлак што понекогаш ќе се најдеше во завртената дланка на татко, а јас од неа го подигнував како нафора, можев да си приредам задоволство да имам книга само за мене.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Понекогаш ќе видеа счепчени прсти за решетката и коматче нажубрена кожа зад нив.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Затоа проверував со третиот, најмалиот, „Olimpikus“.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тогаш сите од маалото со часови зјапавме, напикани токму во подрумот на Мики, во и меѓу нозете на девојките и жените што стоеја пред продавницата „Громби“ над нас, врз подрумските решетки, а кога понекогаш ќе задуваше ветерот на кој му го заборавив името, тоа го доживувавме (молкум) како премиера.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Понекогаш ќе ме исплаши, понекогаш сум спокоен, ниту најмалку застрашен“.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Го гледаа белото блескаво езеро долу пред нив сѐ до малото езеро и мрачните албански планини, ги починуваа очите на зеленилото спрострено под нив, понекогаш ќе здогледаа срна како пасе мирно и одвреме-навреме уплашено ја крева главата да разгледа дали некој не ја демне, а живо задоволство беше кога ќе се појавеше дива коза, една или повеќе.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
II Ќе дојде тоа сончево клопче пролетта како што иде да свие сончесто гнездо во лисјето на нашите грижи а ние двајцата ќе сме два кротки два питоми рида во тој пејсаж од смев наполно наполно зближени Понекогаш ќе си тажна и уморно надвесена над таа лулка од страв зората додека заруди Ќе зрачи тиха светлина твојата приспивна песна барајќи крепка починка во моите очи будни Таа грижа по ноќите ќе ме грее и дење па колку беден ќе сакам мајко да ти речам оти може понекогаш помалку ќе си жена заради тој поток од сон што меѓу нас ќе тече.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Меѓу остатоците од црешите пресадени тука од зад девет мориња белиот папагал понекогаш ќе проголта и некое купче исушени зборови, без јатки.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Моите другарки косите ги стрижеа, а јас понекогаш ќе ја расплетев.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Пела со восхит зборуваше за учителката, за неа таа била друга Богородица, сите дечиња за неа биле деца мои, исто како што ги нарекуваат нивните мајки, ја слуша и открива дека гласчето ѝ е милозвучно, лицето насмеано и мило, а тој само понекогаш ќе речеше дека не знае каква е неговата учителка, дека за тоа и тоа тие досега не зборувале, или дека нему подобро му е крај големата река отколку да оди на училиште.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Саанот со јадењето остануваше недопрен пред него, иако Бошко само понекогаш ќе го намолеше да касне касај-два.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)