понекогаш (прил.) - го (зам.)

Таа прави добро кафе, понекогаш го преблажува но добра девојка е.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Јас ја познавам само Биби.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Стражарите понекогаш го креваат тој мост, со помош на чекрек, и така создаваат брана пред портата...“
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Понекогаш го охрабрувал стадото да создава сопствена топлина, како тогаш кога рекол дека “секој човек може да биде уметник”, а понекогаш го прекорувал поради тоа што не ја чувствувал неговата топлина врз себе - што е проекција на неговите чувства за родителската рамнодушност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Уметноста за него била средство за преправање на телото и сликата за себе која зависи од телото - и на тој начин да ја преправи уметноста, повторно да ја вкорени во телото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во неговата уметност, значи, се префрлувал напред- назад помеѓу улогата на овчар кој се грижи за стадото - извор на топлина - и на стадото на кое му е потребен овчар за да се стопли.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Го милувале маченцето, го ранеле но понекогаш го потргнувале и за опавчето.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Во 1986-та година, како избраник за биеналето во Венеција, отидов во Италија со скулпторот Isamu Wakabayashi, кој изработува предмети или инсталации од железо, олово и бакар кои што прават алузија на шуми ; и со Masafumi Maita кој за биеналето направи “свет простор” со железни куполи. Isamu Noguchi ги претставуваше САД таа година и тој понекогаш го посетуваше јапонскиот оддел и разговараше со скулпторите и со мене.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сепак е јасно дека Риверс поседува креативно јадро, и дека неговите неуспеси најчесто се резултат на первертирањето на неговата моќ и неспособноста константно да остане во контакт со своето влијание. желбата за признание и награда без сомнение е пречка во развојот на Риверс а неговиот нагон да живее и работи со полна брзина, понекогаш го попречува а понекогаш го свртува неговиот пат од талентиран но дезориентиран почетник, кон значаен оригинален мајстор на модерната уметност.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но никогаш во својата кариера која сега веќе опфаќа четириесет години, овој уметник не ги маскирал своите намери и не нѐ мамел во врска со својата мотивација.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неговата неприкосновена искреност, за добро и за зло, го покрива целото негово дело и ги прави достоинствени дури и неговите најголеми гафови. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 235 Риверс никогаш не е помалку од потполно вклучен во задачата што си ја поставил: да го украси своето доделено место во историјата на уметноста со толку многу незауздано изобилство колку што самиот може да поднесе.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Риверс е роден во 1923 година, во Бронкс, Њујорк.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тие нешта беа во мене повеќе од мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оттогаш Клара го чуваше тој цртеж на масичката, а понекогаш го земаше в раце и се загледуваше во него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го чував тоа парталче со години – во фиоката меѓу албумите со фотографии, во шкафот во кој ги чував моите алишта, а понекогаш го носев со себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас заборавав на себе: чекорев по улиците, ги минував мостовите, се загледував во реката, понекогаш го кревав погледот кон небото, седев на некоја клупа, навечер се будев и гледав во мракот; сето тоа го правев јас, но мене ме немаше, а Рајнер беше секогаш тука – помислата дека на една млада жена ѝ ги шепоти зборовите на нежност, претставата за нивните тела како се соединуваат, претпоставувањето на нивната иднина, онаа иднина за која некогаш мечтаевме Рајнер и јас – за вечна љубов, семејство и дом во Венеција.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таму, на малото парче хартија, на некаков раб стоеше жена свртена со грбот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еднаш, преместувајќи го од едно место на друго, го имав заборавено некаде по станот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таму, во Париз, понекогаш го вртам албумот со фотографиите од детство: тие куќички, дворови, сокаци, врамени едни крај други ме потсеќаат само на прочитаните описи на еснафските квартови во определен тип романи за кои чувствувам извесна приврзаност.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тоа е веројатно чиракот од казанџиската работилница, еден жив момок кој понекогаш го сретнуваше и секогаш му се насмевнуваше пријателски.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Само понекогаш го вадам, за да го погледнам и да го допрам.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Деновите се склопчувале, згуснатите снегулки понекогаш го смекнувале студот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тоа време и Анадолецот Ариф Исмаил ја ставил под клуч беговата воденица и отишол на коњ да слуша баботење на домашен оган кај некој побратим во Качаник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Понекогаш по ден два и се јавуваше и по двапати во месецот, а понекогаш го немаше да се јави и до три месеци.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Америка полека се вселуваше во мене, понекогаш го прифаќав нејзиното состанарство со благодарност, понекогаш налутено ја исфрлав надвор. Оваа книга е за сето тоа.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Понекогаш го ставаше шлемот на кол и го гаѓаше со камења.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Гледајќи му ја загриженоста, двојникот од огледалото понекогаш го храбри: најважно е што ѝ избега на смртта, што се спаси, а другото лесно се поднесува: и самотијата, и празнотијата во себе, и болот од спомените, и маката сам да се периш и готвиш, сам да ја одржуваш куќата и градината...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Впрочем, тој добро го знаеше уште од порано возниот ред на меѓународниот Балкан-експрес, ги следеше сите сезонски промени, понекогаш го пречекуваше и испраќаше возот без никаква причина, да патува или да чека некого.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Понекогаш го нарекуваше никаквец, но таквото луто однесување, јас го разбирав како нормално: постои значи некој кон кого можеме да ја искажеме нашата лутина, нашиот цинизам и нашата смисла за хумор.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Имав можност да дознаам дека однесувањето на Лена понекогаш го збунувало Симона.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ја запишувам секоја гримаса, секое движење, секој шум што ќе го направи; понекогаш го бележам и ритамот на дишењето.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
И токму кога сакав да го прашам Абрам каде и кога ќе разговараме насамо, забележав дека Мечка, божем случајно, му ја подметна ногата на Влатко-Цвик, кого што ние понекогаш го викаме и Окомен, а нему тоа му се допаѓа, зашто му личи на Супермен.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Понекогаш го држам твојот пиштол в рака.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Понекогаш го вадам твојот автоматски пиштол од мојата торба и преоѓам со палецот по мазниот, евтин хром.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Понекогаш го споменува Волкојанецот кој, и покрај тоа што знаеше дека е врзана за креветот, имаше храброст да ја побара за жена.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И со моите, кога заедно патуваме со автомобил, со неа понекогаш го кратиме времето и обично јас прва испаѓам од конкуренција, по мене мајка ми, па остануваат брат ми и татко ми да се борат за победничкото место.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Здодевно ми е да вежбам, понекогаш го мразам клавирот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не вели така – ја прекорив – јас не сум чула некој да свири клавир толку убаво како тебе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)