полека (прил.) - и (сврз.)

Потоа полека и потсмевајќи се задивено го прочита писмото, го остави на масата меѓу книгите и пак си се зафати со своја работа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој работеше полека и сосила.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Магарето полека и претпазливо оди.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
На вратата полека и плашливо се покажа лицето на Калчо. - Што сакаш? - стрешти учителот.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но, тоа го правам полека и со страв: знам можат да ми останат в рака.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Спуштајќи се прудолу по падините со себе ја исполнуваа Драмчејци, мала и осојничава заветрина, потоа искачувајќи се, по северните падини на Црн Камен, полека и скалесто, го досегнува сртот на источниот лак и продолжувајќи по него во северна насока во расчекор го фаќа Станкоски Рид.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мрзоволно се влечев по нив по малку навреден што не ме погледнуваат, застанував полека и гледајќи го широкиот грб на Баждара се губев во нејасни мисли.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Полека и недоверливо стануваше одомаќен: острините на неговиот акцент од Бронкс беа измазнети и омекнати до оттегнат изговор, откри дека ‘белата громова’, чиста или мешана со што и да излезеше од тогашниот војнички апарат за пијалоци, е на некој начин исто толку задоволителна како скочот со мраз; сега ги слушаше локалните групи во баровите во соседните гратчиња, толку често како некогаш Лестер Јанг или Гери Малиган во Брдленд.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Полека и молчаливо префрлува поглед де на покривот, де на искривениот оџак, долго се загледува во прозорците и влезната врата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Пие, полека и долго. Потоа ја растресува главата.) Тбррррууу...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Неговите сили ископнуваа полека и жилаво, оставајќи по себе една пуста болка на увиснатост само во рамената и во тоа како можеа да бидат држени издолжените раце.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сето време тој беше постојано свесен дека храната полека и трпеливо му завршува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Од зад него сега допираа само уште тивките потлуснувања на огнот, што продолжуваше да се шири, неговата топлина и неговото застрашување, полека и трпеливо да надоаѓа и кон неговиот пар, а по снегот, пламнувајќи, се носеа неговите одблесоци.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се приближуваше полека и еве веќе почна да го опфаќа во своите пипала она кревко, тенкото, исправено срнче, што стоеше на виделината на зората во некакво сиво, свилено просребнување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Чекореше по него, вардејќи да не се заздишува; тоа во оваа утрина му беше потребно повеќе од сè друго, додека се искачуваше меѓу сивите контури на столетните стебла, полека и цепејќи го снегот во една права линија нагоре по стрмната странка, често застанувајќи да се смири.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Зар е можно да паднат и да пуштат корен опасните бацили токму тука?“ и полека и сигурно во мачниот тек на иследувањето се создава во него нешто како обврска, одговорност за нешто и некоја не сосем определена виновност, што се создава од самата службена потреба да се наѕира во душите, во мислите...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Вечерта се врати не вртејќи го лицето кон ќерка си, побара вода; пред да ја крене стомната, полека и без возбуда, како да соопштува нешто што таа го знае, рече: - Нека е со среќа. Андон те бара за снаа. ***
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Колата завртува зад последната куќа; зад неа останува тапо тропање на тркала и поткови, гаснејќи полека и оставајќи зад себе глува празнина во пустата улица.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Четниците, кога ги бараат непријателските јатаци, не тропаат полека и не извикуваат тивко, туку ќе ја искршат вратата и ти, уште нерасонет, ќе ја почувствуваш студената кама под грло.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Твоите текстови се многу тажни: како да зборуваат за некој кој се затекнал во празна куќа и сега полека и по малку отсутно ја полни со предмети, напиша нешто подоцна Хенк. Henk Figee е писател, уредник на моите холандски книги и пријател.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
А кога и тој еден ден ја забележа каде што го ѕирка, почна и тој да ја ѕирка неа, да ѝ ги гледа белините кога ја запрегнуваше кошулата правејќи го тоа полека и споро да го дразни и излудува.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Човекот ги допре со прстите на танките, козји нозе старите пантофли, се исправи полека и појде кон ќошот на собата.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Низ решетките на прозорецот протече млака наквечерина; нараснуваше полека и ја голташе тишината станувајќи и самата тишина.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И Татко го чувствуваше ненаметливиот притисок на Мајка и децата да заврши тајниот пакт со Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Појде кон Татковата библиотека на нова серија турцизми кои се однесуваат на човекот (телото, роднинската терминологија), според претходниот договор, којшто според двајцата требаше да се испочитува до крајот кој полека и се ближеше, ако не дојдеше до неочекувано запирање на некои зборови со посебно значење, како што беше случајот со турцизмот фиљан.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Му направи впечаток, иако одеше полека и наметливо дека тие воопшто не го забележаа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дека зафатен со мерењето овие четворицата, помирливо, се собраа над него и го гледаа како полека и внимателно мери и одбележува.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Застана пред нив. - Јели бре, - им рече полека и како да ќе се онесвести од вчудоневиденост.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Уште еден миг и тој ќе стане полека и ќе зачекори кон неа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Дува во шепата, а откако го издувува чекласот, со растреперени прсти го чисти глотежот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Еден друг војник ме фати за рака, ме одведе кај убиените и така одев од еден до друг. Сѐ млади момчиња.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Влече полека и длабоко како да сака во себе да ја замолкне вистината.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Војникот ме фати под мишка и пак ми рече: „Таму, крај гробиштата, ги собравме убиените.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Му се чини дека сите го гледаат него.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Вудвосана, оди полека и, кога стигна на рудината од каде што се гпеда големата сина вода, малку си почина.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Оди пред мене...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- До стрништето? А што си барала таму, те прашувам јас тебе?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се соземам полека и здогледувам када за бањање, крпи, бањарки, големо огледало... Од кај се најде сега бања?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Полека и со внимание ги бришеа листовите на фикусите, филадендроните, палмите, адамите и кралските бегонии.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Од торбата извади крпа и рече: - Да те подмијам малку... - ја наводени крпата и почна полека и нежно да ѝ го брише лицето, вратот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Оди полека и наведната, повеќе држејќи се близу дебелите стебла.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Така, како сега, полека и нежно ја миеше кога на жнеење, во густежот, далеку од очите на жетварите - аргати, ја пови.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Те вртам полека и среќно и злобно, скоро да можам да го осетам тоа.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Булите одеа полека и држејќи се под мишки една со друга.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога пак ќе земеше Калија, например, да утлеисува, да го разгорува ќумурот во железната утија: или кога ја креваше жешката црепна вадејќи го врз пирустијата табакот со зелник: кога ќе се забревташе толчејќи со ќускијата слануток: или кога ќе се наведнеше полека и растреперено врз ковчегот со невестинската руба во кој сѐ уште имаше дел од чеизот, е тогаш, Бошко гледаше како шафранот од нејзиното лице станува божур, а белузлавите очи како трчаат од далечина и почнуваат да светат како жеравици.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се задлабочив малку во сопствените мисли, полека и незабележано се замелушував сѐ повеќе и повеќе.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се откина од гранката сам, полека и несетено и остана во воздухот да лебдее така.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)