полека (прил.) - тоне (гл.)

А потоа, по малку белина, со сосема поинаков ракопис, стоеја развлечени букви; сигурно биле запишани кога почувствувала како полека тоне во нешто што наликува на сон: „Биди цврста, како и секогаш“.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Часови потоа, додека се освестував, прво што почувствував беше болката во мојата утроба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека полека тонев во бессознание, пред моите затворени очи се појавуваше едно дамнешно сеќавање: во времето кога многу нешта за мене сѐ уште немаа име, брат ми ми подаде остар предмет, и рече: “Нож.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го оставив писмото на перницата. Поминав со раката по косата на Цецилија, по нејзината долга црна коса, ја распослав на перницата, преку листовите хартија на кои беше испишано писмото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Полека тонат ко во жива песок, црни мисли во сумракот се бореа, полека умирајќи во бескрајот... Црни мисли во бескрајот ТОНАТ...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Лифтот полека тоне во земја.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Арсо полека тонеше и се губеше во слабост и некакво матно задоволство го обземаше за тоа што чезне и гасне во магловина...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)