пак (прил.) - ми (зам.)

Пак студи во Москва и пак ми треба твојта прегратка. Многу ми треба таа прегратка со вкус на цимет.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Устата пак ми е преполна со младо сирење набабрени јаболка и зрели црешни и пак ми се чини дека на стариот стрвник сепак му недостасува последниот залак.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Пред некој ден пак ми се јавува залудниот баџанак, којшто очигледно фатил дебела бусија во некоја скопска биртија, па ме кани да му се придружам преку два континента.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
После пак ми пророкуваше: едната нога ќе ми ја разнесе динамит, ушите ќе ги изгубам в битка со овчарски пес, љубоморен човек ќе ми го ископа бубрегот со нокти...
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Знам дека никој не ме испраќа, ама пак ми дојде да кренам рака.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се губат и пак ми се јавуваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вечерта пак ми ја вратија Оливера Поточка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вистина, примив инјекции за да ми секне млекото, ама еве пак ми дојде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пак ми се наполна куќата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас претам, се отимам, а едно крајче од стравот пак ми бега кај Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одеднаш пак ми се појавија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Утрото, пак ми го донесоа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега пак ми се губиш, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сполај ви добри луѓе, Господ со добро да ви врати, сполај ви што по толку години пак ми дарувате ќерка!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Црцорењето пак ми се враќа и ме занесува во некои места коишто однекаде ги знам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога ќе се сетам колку години има, пак ми станува помлад.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А не знам што му стана: пак ми бара ракија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Господе, се чудам, па тие не мрдаат со нозете, не одат, не чекорат, а пак ми се оддалечуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е, ај, сега да си одиме, ѝ велам на Уља, на јатрва ми. Во умот пак ми е Јон: да не се врати, да не ме најде дома.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Празна е постелата, празно е сѐ пред мене, а пак ми е тесно. Никаде не ме собира.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Узми зато што смо остали живи, вели Јоле и пак ми го подава шишето со ракија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)