опојно (прил.) - чувство (имн.)

Или пак ова не беше дишење, туку еден вид на себеспознавање, свесност дека опивно и опојно чувство никнало од благоста во душата, чувство на благосостојба, како успокојувачка и смирувачка течност што струи низ неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)