одвај (прил.) - чујно (прил.)

И неусетно овој амбиент те пренесува далеку од зазбивтаниот Париз, од автомобилската бучавост, која и овде, од далечина, допира одвај чујно.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Гласовите стивнаа, но ние наслушувавме нешто друго: низ целата куќа минуваше некаков постојан, одвај насетлив шум, тивко брмчење, одвај чујно мачешко предење на некој голем мотор.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Некој тропаше одвај чујно, со слаби раце, со последни сили.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
- Да... Одвај чујно му одговорив: размислував за наравоучението, што тој го извлекуваше од приказната, но кое го имав заборавено јас.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
За час се прибра и одвај чујно, уморно му рече: - Не чекај ме, Драгане! Оди си, те молам.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој роднината, му бакна рака на болниот старец, промрморе одвај чујно: „Прости ми, мили дедо”, па ги свика кучињата што Денко ги беше нахранил и со торба преку рамо забрза преку Гола Глава.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Домаќинката, откако ја искажа својата љубезност кон гостинот, се готвеше да стане да свари кафе, а на двајцата колеги и пријатели не им беше тешко да навлезат во пријателски разговор и не забележаа кога кучето, речиси прикрадувајќи се, почна да се приближува кон гостинот полека влечкајќи се на задните нозе и истовремено оближувајќи се и одвај чујно потквичнувајќи.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
А потоа наеднаш ќе зажубореше но одвај чујно нејзината расчувствувана сомилост: „Можеби доаѓаше, мило, само за да ја погалам, но јас не знаев или не умеев тоа да го забележам?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Такви беа нејзините заскитувања што неочекувано наидуваа, и јас бев речиси сигурен дека таа само посакуваше да ми наговести нешто во врска со размислите и расположението што во тој момент ќе ја преплавеше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Мавав по пајак, учителе! - одвај чујно изговара Младен.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Во аголот одвај чујно брмчи клима уредот. Ладовина. Надвор нѐ гореше летната жега.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Да... - тивко, одвај чујно рече едниот и стана.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Самотија. Питомина и тишина. Одвај чујно, туку-речи, лижејќи го карпестиот брег, плискаат езерските бранови.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Забрзано дишејќи, одвај чујно рече: - Држете! Го пушти едниот крај на јажето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Принесе песочен часовник чие одвај чујно ронење се измеша хармонично со шушкањето на емитувачката кутија и она што децата и бабите, од почетокот на 20-тиот век, го викаат „снег“.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Од нивните глави се слушаше тивко, одвај чујно ѕунење.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Грч на болка го стресува целото тело, затреперува белото брадиче, танките усни, што ги разјала треската, испуштаат тивко, одвај чујно липање.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Ристо на Дамовци од Крчишта загина. Погребан е под една бука на Аљавица.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Му се чинеше дека е сосем загубен во тој огромен и недофатлив свет, но одеднаш слушна викања а потоа одвај чујно брмчење на камиони.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Само водата тивко плускаше; само бранот морски одвај чујно се прекршуваше врз друг бран...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Пандо ја изгаси цигарата од каменот и праша: - А зар не е време да се подготвиш за пат?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Затоа и молкот нејзин е суров, студен и мрачен.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Крстовица полека свртува глава, погледнува во својата црна шамија распослана на подот и тивко, одвај чујно, изустува: - Ајде, синко, стани на мајка, стани... Стани, Ристеее!...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Кој ли е овој по ред? - одвај чујно праша Пандо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сама! Сама, меѓу толку луѓе кои споделуваат иста судбина.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Како и да е, господинот Сенка никој (што значи и: никогаш) не успеал во потполност да го опфати со поглед; само ненадеен трепет во мракот (црно преку црно), пред да се заспие, слично на одвај чујно мавтање на лилјак - нешто необјасниво но страшно; или молневита трага од крајот на долгата црна наметка што се губи зад некој агол, и тие чудни сеништа (од уште почудни светилки?!) по старите и мемливи ѕидови, тогаш кога минува господинот Сенка.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Неговите исчезнувања се објаснуваат на стотици начини, трансформирани во фолклор, успивни приказни, суеверија...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
По патот – нерамница, покриен со искривени и испреплетени корење длабоко вжилени во сувата и правлива земја - две чекорења - едното тивко, нежно, ситно, битисано, тапливо, старечки несигурно и одвај чујно, со затрусан чекор го тера својот од Другото - со десната нога разлабавено, колебливо, нерамно, развлечено, а со левата - достојно, рамно и тешко, обележано од големиот поткован војнички чевел.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И кога Фимка се доближа и скоро застана до неа, девојката подаде кон неа рака обврзана со окрвавен завој, погласно залипти и низ липтежот одвај чујно изусти: - Мајко.., мила, мајко моја... таа толку тивко прозбори што се чинеше дека ветерот некаде од далеку донесе само шумолење од глас, го удри од карпите и стеблата и го растури меѓу тревјето во лединката распослана под сенките на високите борови и само делче од него стигна до Фимка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Циљка прекина, воздивна длабоко, погледна на околу и тивко, одвај чујно изусти: - А дедо и баба и мајка и татко и сите ние рожбите нивни дома секогаш вака си се крстевме и велевме: слава Отцу и Сину и Свјатому духу и ниње и присно и во вјеки вјеков... Амин.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се обидува да гази полека, одвај чујно и поначесто гледа зад себе.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Од некаде одвај чујно допира брмчење на агрегат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Усните ѝ затреперија и сал за краток миг се стопија и откако низ нос испушти долга, мачна и таговита издишка, таа тивко, одвај чујно, небаре се плашеше да не ја повреди тишината и молкот и никого да не растревожи, шепнешкум изусти:
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Маркос се сврте кон присутните и тивко, одвај чујно, скоро разочарано, рече: - Практично јужниот фронт го немаме. Тој веќе не постои.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
На самоти почеток одвај чујно, речи си срамежливо, тивко како лесно треперење на крилја на вилино коњче, едната јa гони другата и се нижи во синџир, а во него - студените кладенци каде моми студена вода налеваат, прстенот меновник, долгите години на чекање, високите чардаци, белата пченица и деветте гулаби што високо над ширно поле летаат, јадовите момини и либето кое под прозорец, пред порти, под чардак чека...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јани прекина и долго трае тишината. Во тревата подгорена сал штурци потпевнуваат и одвај чујно лисјето шумоли.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ибн Пајко тогаш се прибра и одвај чујно, рече: „Сак'н, вели пашо“. „Сак'н? Не си белки ти девлет душманлари?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Мајко моја, колку е темно и страшно! – викна Мила кога навлеговме низ дрвјата од паркот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ајде сети се. Дали во ова време откако не сме се сретнале ти некогаш си помислила на мене?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И се извлековме. Назадечки, полека, одвај чујно, излеговме од грмушката и ја претрчавме тревата до следните грмушки од спротивната страна на тревникот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ех, Бреза, Бреза – воздивна одвај чујно тој. – Не е баш така како што зборуваш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)