овдека (прил.) - вака (прил.)

Овдека вака, под гушава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мене нешто ко врапче ми првнува овдека вака.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Овдека вака, вели, на своите колена си ги колеме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си збирам грутки, укрупи, што велеше мајка, ми се заградува овдека вака.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
лебот во водата и ќе го вртиме со устата за да можеш да го поттурниш со јазикот и одиме така - клан, клун, клан, клун, и душата си ја стегаме во носот, тука ти се дели од телото, тука ти се враќа назад, оти лепчето ти тежи ко плитар во мевот, а водата шмркни ја и измочај ја, во едно ќоше, наалкавме една цепнатинка во ќошето и - тука за да не смрди многу во вагонот, ама пак остануваше по нешто за да смрди, да те штипе за ноздринки и за очи и така преткаме ко глувци во сламата, се чешаме од болвите, ебати печалбата наша, ми жеже, вели Стеван Докуз, овдека вака, под гушата, и бара вода, ја тркала кофата, клоца низ вагонот, па ќе го удри некого, а ние ќе го фатиме Стевана в гуша, ќе се давиме, ќе го седнуваме,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ни род, ни пород, и, овдека вака, пак почнува нешто да ми се препишува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мене ладна змија ме полазува. Овдека вака, на гола пазува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Може од мене бега, вели, и после слушам некоја свиња ми ричка, вели, ми копа и ми грофта, Овдека вака, вели, ќе ми ги ископа џигерите, срцето, сплинката. Дупка ќе ми ископа на градиве, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нешто ми свири во градиве, вели, овдека вака, ко петле кога пропејува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)