некогаш (прил.) - некој (зам.)

Ќе љубиш некогаш некој, ни никогаш никој, како некогаш некој...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Ќе те повреди некогаш некој, но никогаш никој, како некогаш некој...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Овде Горѓи го насрчи Толета да го продолжи својот арамилак и му вети, ако има некогаш некоја мака нека го побара него, ако излезе одовде, и тој ќе му помогне со што ќе може.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
БОРИС: Така е. Ако гостите не се бесни, куќата не е тесна. (Пауза.) И велиш Американецов случајно? (Пауза) Што не се најде некогаш некој Рус, случајно, мајката?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
По бесењето на килавиот Јаков Иконописец (настанот никој не го споменувал, значи секој од нив по малку се чувствувал душман), на тој вчерашен мајстор на смртта, како да живеел во магли на каење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Седел со пушка на коленици и наведнат, некако чудно и длабоко под превезот на свои тајни, што бездруго не можело а да не се поверува дека веќе и не сонува да ѝ стане чауш на дружината ако некогаш некој занес го подбуцнувал кон таква славољубивост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се разбира, се сеќавам кога нешто подоцна ми се фрли в прегратка Катерина сепак не пропушти да ми се закани: секогаш ќе бидам доволно убава за да можам да владеам со твоите мисли, со твоите желби и со сè твое.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Допири на телата!? Всушност посоответно би било да речам: двете корита од реката што ги раздвоила некогаш некоја пречка повторно се враќаат во едно корито.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ретко, ретко некој гостин ќе ми дадеше некогаш некое париче, а јас излудував од радост и веднаш трчав да го разменам тоа париче за неколку шарени шеќерчиња.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
„ЗАЛУДНО РАБОТИ - ЗАЛУДНО НЕ СЕДИ“ Ајде да видиме на што нѐ учи оваа народна поговорка и зошто некогаш некој мудар човек од народот ја изрекол па останала до наше време да се изречува и да нѐ подучува.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Неговата маѓепсаност од надареноста на мајка ми, особено во кулинарските вештини, ја имам забележано од поодамна, всушност од оној ден кога по конзумирањето на убавото парче од Пасхата што ја беше приготвил татко ми за Воскресение, Лев Петрович очигледно задоволен од вкусот на празничниот колач изјави дека некогаш некој ако предложи да се постави или да се изнесе на пиедестал она што е најполезно и остварува највредни резултати во секидневието, тој без двоумење ќе се заложи тоа да бидат рацете на жената што умеат да создадат толку многу вкусни јастија наспроти трапавите и секогаш лошо приучени мажи кои на животот и не му прикажале ништо друго покрај она нивно необмислено незадоволство што неконтролирано го истураат насекаде околу себе.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)