најмногу (прил.) - го (зам.)

– А козите, што се случуваше со козите? – запраша Чанга загрижено. – Козите – продолжи живо татко ми – најмногу го потсетуваа човекот на некогашниот заеднички сон со животните.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Од татковите книги за Калето, Чанга најмногу го привлекоа патописите на Евлија Челебија од периодот на Отоманската империја.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој сакаше низ татковото читање да ја дополни историјата на Калето од својот агол и во сеќавањето најмногу го бараше „патот што води низ пештерата кон водената кула”.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И тоа најмногу го плашеше во однос на судбината на козите и на Чанга. Тие беа жртвувани.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сепак, она што најмногу го предомислуваше беше развиорената кадрава косичка на Ева, која ни за момент не се одвојуваше од лулашката.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Затоа што немаме доволно трпение за тие кои најмногу го заслужуваат.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Јас самиот најмногу го сакам името Isaac Laquedem, и во Холандија често престо­јував под ова име.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Доналд Бартелми (Donald Barthelme) претежно е сатиричар и пародист, писател когошто „денес најмногу го имитираат во САД“.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Дали ќе ве изненади ако ви кажам дека и филмот разочара? •Хичкок: „Не, не, се согласувам, сметам дека сѐ е премногу комплицирано и дека објасненијата на крајот се премногу конфузни.” 144 Margina #22 [1995] | okno.mk Озлогласената (Notorius), 1946г. •Бев нестрплив додека стигнавме до Озлогласената, бидејќи тоа е ваш филм што најмногу го сакам.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тој нѐ предупреди, и навистина, потоа три месеци ме следеше F.B.I.” •Озлогласената се прикажуваше повеќе пати во целиот свет и дури и по 20 години останува крајно модерен филм.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ова нешто најмногу го зарадува Буза, па го постави за личен заменик.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Толета најмногу го печеше неуспехот во Витолиште, а не гледаше оправдани причини за него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ами вака, срамно избегаа ошче не ни започната борбата" — си мислеше тој и се јадосуваше оти не остана со војводите да го знае кој е заправо од нив виновникот за ова предавство.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но тоа што најмногу го вадеше Ренди од такт беше фактот дека Дејв сакаше да чита.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Кој тип луѓе најмногу ги сакате? Градителите. А кој најмногу го мразите? Рушителите.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Зборот што најмногу го очекувавме, Татко тивко го изговори: - Остануваме! Остануваме! Силно одекнуваше во нашите души.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татка најмногу го интересираа прилепските и битолските кадиски регистри, сиџилите во кои се надеваше дека ќе ги открие клучните податоци за своето семејство, по мајкина линија, на кое одамна му беше изгубена балканската трага, по преселбата во Цариград, неколку децении пред падот на Отоманската Империја.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Беше сигурно дека Татко сакал да ги оживее, да ги растолкува знаците на овие сиџили во кои претпоставувал дека се крие кодот на идентитетот на неговата мајка, на нејзиното семејство коешто најмногу го одбележа неговиот живот, оној со средиште во цариградското време.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко најмногу го очекуваше Самир Мустафа, во новиот покер по откривањето на сиџилите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Иако не знаевме каква игра е тоа, ние, децата, најмногу го сакавме времето кога во нашата куќа се играше балканскиот покер.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
И беше, а тоа најмногу го лутеше, неразумно говорлив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Полифоната судбина на Цариград во бескрајот на времето најмногу го доближуваше и до тајните на својот идентитет.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кога А.А. забележа дека е отиден предалеку и дека сме ние сепак „друга публика“, макар што јас постојано внимателно го следев, а тоа најмногу го поттикнуваше, на крајот упати јасни пораки до нас: - Внимавајте, почитувани гости, Атеистичкиот музеј на нашата пролетерска земја не е наивна институција.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Не можејќи да го расипе она што беше го направил, нешто за што знаеше дека е невозможно, она што најмногу го сакаше беше извесно ублажување на суровоста за тоа што беше го направил.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Согласно со тоа, заклучив дека она што геј-мажите најмногу го сакаат е тоа што отсекогаш им се одрекувало – односно, можноста да си го афирмираат идентитетот на геј-мажи така што ќе се гледаат себеси буквално претставувани во (на пример) машката геј-литература и така што ќе учествуваат во отворена, достоинствена, експлицитна и заедничка машка геј-култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тука, тие од високото раководство на чело со Захаријадис, кого тие, нашите, најмногу го славеја, како што реков, ги прогласија за Титови агенти и шпиони.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сите, најмногу го почитувавме Борис Сарафов за оној гест што тој го стори пред конгресот на Врховниот комитет, кога му побараа отчет и тој не можеше да даде таков за сумата дадена на гемиџиите и, за да не пропадне делото ако тој ја каже вистината и неа ја разбере турската влада, Борис Сарафов го понижи своето достоинство и авторитет и изјави: „Таа сума ми беше дигната од една лесна жена, со која имав интимни врски“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Нашите “љубови”, во коишто сме подготвени да ја видиме само здружувачката моќ, нѐ раздвојуваат исто толку колку што нѐ здружуваат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Навистина групираат, обликуваат колективни идентитети со моќен антагонистичен потенцијал.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Помислата на некојшто го мрази она што ние најмногу го сакаме, за нас е неподнослива, особено ако му успеало да ја придобие наклонетоста на некојшто го сакаме; ако си замислиме дека некој се радува на некое нешто, што може да го има само еден човек, ќе се трудиме тој тоа да го нема; ако си замислиме дека саканото нешто врзува за себе некој друг со еднакво или поблиско пријателство од она со кое што нѐ врзува нас, кон саканото нешто ќе почувствуваме омраза, а на другиот ќе му завидуваме... okno.mk | Margina #32-33 [1996] 78
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дома понекогаш ја отворав “Библијата”; од неа најмногу го сакав оној дел во кој кралицата од Саба му се обраќа на Соломон: “О, да ми беше брат, да ги цицаше градите на мојата мајка!
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш, кога ќе те сретнев надвор, би те бакнала без да бидам прекорена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ле Клезио, за кој Французите велат дека е нивниот најголем жив писател, ќе напише дека животот е она што најмногу го заморува, но и дека најмногу е восхитен токму од него.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Се жалеше и себеси, но најмногу го жалеше него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Мислеше дека дал сè од себе како премиер и кога токму оние што го натераа да ја прифати таа позиција најмногу го критикуваа, веруваше дека го прави вистинскиот избор.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тоа најмногу го зборуваше Толе Грнчарот од Вранештица.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Оти тие најмногу му се радуваат на празникот, најмногу го разубавуваат. И го паметат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Беше секогаш во нејзините мисли низ целата екскурзија и еве го повторно токму сега кога и најмногу го посакуваше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Понатаму: сте забележале ли кои улични знаци, над вратите од продавниците, најмногу го привлекуваат вниманието?“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Беше подготвен да му дозволи посета на Сатурн, со нужни мерки на внимание, ако му вети дека за доброто на својата сопруга ќе му се покори на однесувањето кое ќе му биде назначено од него.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Како и да е, раководителот најмногу го интересираше како Сатурн дознал за сместувањето на својата сопруга.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
За сето време не посакував да бидам ниту птица, ниту титан, ниту пеперутка (иако летот од пеперутката од сè најмногу го сакам во животот), - сонував за сосема неможни работи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Како дете Богдан најмногу го скаше изгревот, таа страна и тие далечини од кај излегува сонцето, а помалку страната каде што се губи сонцето; тоа како да го заплашуваше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Од сликарите, времето најмногу го потврди Макс Бекман (којшто токму во изминатата и оваа година имаше неколку бележити ретроспективни изложби низ светот), но тука е и незаобиколното историско значење на уметничките групи „Мост”, „Синиот јавач” и „Нова сецесија”, кои околу себе обединуваа мнозина важни сликари (Нолде, Кирхнер, Кандински, Кле, Грос, Дикс...).
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Додека беше жив тој беше пресилно во историјата, но најмногу го мачеа неговите трансцедентни илузии со овоземски апетити.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
IX Пред да ги утврдат доминантните теми од огромната и сложена материја на јазиците, врз кои најмногу го сконцентрираа вниманието двајцата лингвисти автодидакти, на Климент Камилски неочекувано му се влоши видот и постоеше опасност постепено да го изгуби.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко не се доискажа, очекувајќи Камилски да запраша: Кое би можело да биде тоа подрачје?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но него најмногу го возбудуваше можното постоење на лавиринтот во полифоното четворогласно пеење, кое било забележано само кај неговиот албански народ на Балканот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Пред конечно да ги прецизираат поединечните и општите обврски, Татко неочекувано рече: Ние мораме, мој Камилски, да ја завршиме нашата потрага, со областа која најмногу го опфаќа некогашниот живот, нашиот живот, животот воопшто!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но она што најмногу го погоди Винстон беше изразот на беспомошен ужас на посивеното лице на жената.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Она што најмногу го засегаше, како еден вид ноќна мора, беше дека тој никогаш не разбра сосем зошто се прави таа огромна измама.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Крај еден од тие мои гоблени што беа изложени во галеријата на еден колекционер, најмногу застануваа луѓето, најмногу се интересираа, најмногу го разгледуваа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ова е клетва до непријателот тој што најмногу го сакам зошто ако не постоеше немаше ништо да создадам Ова е клетва до непријателот за долг и безгрижен живот му посакувам и да ме надживее да го види опусот сиот
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Поголемите синови ѝ се сронуваа во новите судири со животот, со преостанатиот дел од тежините на егзилот кој им остануваше во наследство, без Татко, што најмногу го докршуваше секогаш силното Мајкино срце, најсилниот жртвен браник на нашите животи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Уште при падот и крајот на илирската империја, со која Албанците најмногу го врзувале својот идентитет, Римјаните најжестоко се пресметале со Илирите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Толку настојуваше да му се подаде што на Еда за првпат тоа што најмногу го сакаше со неа му беше одмилено.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не знам како се зближивме со Уртето. Најмногу го паметам по тоа како се опивме...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога жена ќе се намами на тоа што најмногу го сака, ништо не ја одвраќа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Потем се сврте кон темата што најмногу го копкаше: - Почитуван секретар Јаворов, другари.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сега посебно место во библиотеката заземаше книгата на Аристотел за животните, во која најмногу го пленеше студијата за јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Нивните погледи најмногу го бараа Љакета.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Или пак онаа негова досетка, што најмногу го заинтригира: „Тортата на животот без правта на времето!?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Дури ни не втасав да се запрашам: Што најмногу го погоди од моето однесување?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Иако тоа никој не го бараше од него, почна да ме оправдува и притоа да ме дотерува во облеките на неупатеноста, дури и во случајна заскитаност во настан што беше пред сè нивен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Стариот писател почна да го изведува она што најмногу го мразев.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дали беше во прашање тонот на моето обраќање?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Трча така, го загледуваат и чевлињата одеднаш не се чевлиња, туку кој ги носи најјунак е, кој ги носи најубав е, кој ги носи е сето она што селаните најмногу го ценат и сакаат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Анастасија таа вечер го изнесе синчето на малото чардаче од катот, и некој се сети да ракоплеска а сите ние потоа му се придруживме на ракоплескањето.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Па сепак, најмногу го паметам по она, како постојано се извинува.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Токму со она што најмногу го очекуваше.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Постојано повторува: Ја виноват.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ванчо Николески е поет кој е роден на село, живее на село, работи како учител во многу наши села и како син на нашето село, тој во своите творби најмногу го одразува нашето село, пишувајќи за него топло и непосредно.
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Таа како да настојуваше да го замени присуството на мојот татко, кога јас најмногу го чувствував неговиот недостиг во моето пишување.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Дома за Циљка пред сѐ беа баба и дедо и помалите сестрички и братчето, кон кои беше така приврзана, како водата кон брегот и како птиците кон небото, а кои, ете, скоро година дена ги нема видено; дома беше и огништето, кое најмногу го сакаше тогаш, кога надвор врнеше снег со големи партали или кога завиваше северњакот зад прозорецот, а во спузата се печеа костени и компири и во поллуосветлената одаја единствено се спушаше прскањето на искрите и тивкиот глас на дедо кој им раскажуваше приказни и тие, внучињата загледани во него, едно подруго заспиваа со убавите самовили и со лошите змејови под клепките.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Има ли бегање од ова? И каде Страдањето, мој пријателе, е она што покрај сонцето, тука најмногу го има!!!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
БОРИС: Заколни се во тоа што најмногу го сакаш. Што сакаш најмногу? МАТЕЈ: Да ебам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Тоа најмногу го весели народот.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
- Од сè најмногу го мразам предметот „физичко воспитување“.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ние имавме хор и најмногу го подготвувавме во Тетово.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
КУЛТУРНО–ЗАБАВЕН ЖИВОТ
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Оној што од сите можни најмногу го мразам: „Во пубертет си и сосема е природно што си незадоволна од себе и својот изглед.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Сака да биде различен од другите – рече мајка ми – и тоа е на негова возраст природно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И да немаш, ќе си измислиш недостатоци, за да имаш со што да се нервираш и околу што да очајуваш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, знаеш ли зошто? – Зашто сите други носат, а него тоа најмногу го нервира.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)