мигум (прил.) - го (зам.)

Кога влегувавме со подавалникот во чардакот, подзастанувавме подолго за да доловиме повеќе од разговорот, но строгиот поглед на Татко си го правеше своето. Ние мигум го напуштавме чардакот...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко мигум го промени изразот на лицето.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко мигум го крена погледот од отворената книга, а Мајка од плеталото.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Моето ослабено и изнемоштено лице, мигум го пренесов дома.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
За глава извишил бој над сите... мигум го ничкоса погледот.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Небаре темен облак мигум го засолни Сонцето.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
(Стануваше збор за една жена од Моенци која препознала во насмевката на мајка ми, во одот нејзин, и не се сеќавам ушто во што, вистинска слика и прилика на исчезнатиот братучед: „Ти негова ќерка треба да си, ништо помалку“, така ѝ рекла на мајка ми, и веднаш, како подисплашена, посакала да се оддалечи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А низ мислите ми прелета оној нерасветлен случај од Моенци што мајка ми еднаш повеќе во лутина некако мигум го спомна а потоа повеќе време поарчи за да го забошоти она што го рекла.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Таму блесна голема молња, која мигум го осветли небото.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој мигум го погледна секретарот. Се разбраа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Неговиот поглед мигум го пленеа јата птици на заминување.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко мигум го крена погледот од отворената книга, а Мајка од плеталото. – Душата е, синко, сè што ни се случува додека сме живи – рече Татко, замислено.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко мигум го промени изразот на лицето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)