мек (прил.) - го (зам.)

Соколе се покорува како мало дете, сака да биде свој, а не може, има некаква безмилосна власт во оваа мала бела рака, што така меко го допира.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Дома го пречекува мајка му и долго, нежно и меко го гушка.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој меко го извиваше својот ѕвонлив глас, топло, занесено, со притаена тага.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Трите денови на доцнежниот ноември, стоеше сам, чувствувајќи ги меките бели снежинки на Времето што паѓаа сред бескрајното челичностудено небо и тивко и меко го прекриваа покривот и ги затрупуваа стреите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)