лесно (прил.) - го (зам.)

Татко ми му читаше на Чанга и од други книги за Калето, но овој лесно го губеше вниманието.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Без адреса, без никакви други податоци, лесно го пронајдов, речиси, во десетмилионскиот Париз - Кире карикатуристот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Поминаа ден-два, и Пискулиев мораше да си признае дека не лесно го напушта тревогата од станатото.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Убиствениот инстинкт лесно го препознава секој кон кого е вперен.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Додека невенчаната снаа, сè уште расплакана и така неповрзано, ѝ расправаше на жена му како била на часови во Академијата, како на враќање навратила на пазар или во продавница да купи нешто за јадење, како го затекнала Нака неподвижен на троседот, како ѝ се сторило дека не дише и како избезумена сепак била толку присебна да викне Брза помош, а неа еве уште ја нема - Гого седна до синот и лесно го поттурна по рамото, како да сакаше да му каже: доста се поигрува со нив и се преправа дека му е лошо.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Татко лесно го најде патот кон Тврдината. Запре на највисокото место.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Понекогаш ме боцка во пределот на срцето кога ќе видам како народот, биејќи се во градите со својата илјадагодишна историја, така лесно го прифаќа ритуалниот, кичест фалсификат, и со тоа е готов да ги чкртне оние години кои биле негова лична историја, неговиот мал, личен живот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Влезе, ја допре скалата до шупата и се покачи. Лесно го дофати парчето и се врати дома.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
А мајката прва се спушти и лесно го крена како од фиданка гранка.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Во тој миг на победоносна визија и отпор, ќерката ја остварува својата морална независност – иако историскиот одговор на мајка ѝ, увеличен со алкохоличарската дементност на ликот и разгорен од нејзината шумоглава лишеност од секакво чувство за општествена умесност, лесно го потиснува во заден план искрениот и самозадоволен морализам на ќерка си. ‌Во Милдред Пирс, пак, токму одбивањето на ќерката морално да надмогне во расправијата, нејзиното одбивање на сите семејни вредности, ја прават толку неодоливо привлечна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Затоа, тоа подразбира повисок степен на солидарност со жените или барем поголема внесеност во борбите против сексизмот, отколку што тоа го прави стрејтерската експлоатација на кампскиот стил, која се дистанцира од женските ликови чија избезумена претераност ужива да ја изведува. ‌„Кампот е многу значаен на собир на настрани“, напиша Ричард Дајер во 1977 година, особено кога „настраните со него пркосно се служат против стрејтоста: но него многу лесно го презема стрејтерското општеството и го користи против нас“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ќерката најпосле ги проникнува и ги отфрла мистификациите на родителскиот договор, сфаќајќи дека мајчините отровни изјави на љубов дејствуваат само како стратегии за озаконување на бескрајната емоционална злоупотреба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Покажува жизнерадосност од идентификувањето со најдолните од долните и ознаменува отпор кон културната технологија што предизвикува општествено исклучување.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Напротив, укажува волја да се видиш себеси во таквите сексистички прикажувања.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Стрејтерските медиуми „ја гледаат духовитоста, но не сфаќаат зошто е нужна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сфати дека со години веќе медиумите лесно го манипулирале да размислува на еден или на друг начин, па дури и му налагале да се чувствува вака или онака.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тогаш беше млад и лесно го воодушевуваа туѓите големи зборови, особено оние напишаните.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Европејците донесуваат навистина нешто ново и убаво, не е разумно да се одречува тоа, но има нешто што не чини и треба да се одрече и осуди, а младиот лесно го прифаќа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И без да се сврти, лесно го препозна тој баритонски глас, а ќе го препознаеше и меѓу милион слични.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Неочекувано лесно го доби она што го посакуваше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Меѓутоа тој посочува пат што кај нас не беше возможен: усното творештво, подложно на профаните елементи, лесно го асимилираше и новиот книжевен материјал од преводите за тој, дури потоа, да повлијае, веќе еднаш асимилиран, врз новата пишувана литература.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Но, ќе видите како тој тоа лесно го прима.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тоа го чинеше во исклучителни поводи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во мојот вознес на храбар и вешт дипломат го препознавав всушност микробот на амбицијата кој беше најмоќен и лесно го зафаќаше менталниот склоп на жртвата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Првин се одделуваше од другите писма по зелениот, обичен плик, кој со години кај нас беше ист, среде белите пликови од луксузна хартија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во купот писма што ми ги беше оставила секретарката врз работната маса, главно покани за приеми на странски амбасади, лесно го препознав мајкиното писмо.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Лесно го препознав и нејзиниот ракопис на пликот со кој беше испишано моето име и презиме, адресата. Се гледаше напорот да биде ракописот што поубав.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ние лесно го препознававме ударот на металното раче врз кружното металче на надворешната капија кога идеше кај нас Климент Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ти добро ги запозна нашите роднини во Измир кои се на врвни судски позиции, тие лесно го преточија своето кадиство во новото судство, макар што престои уште многу тежок и неизвесен пат...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко на заминување запре на прагот на куќата која беше под сенката на лисјето од голем даб, која набргу стануваше светлина, светлина на неговата цариградска младост.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Потоа ме префрлаа од рака на рака Маџи, студент по архитектура, трговците со привремен престој Жури и Цембла (со нив често имав и групка, сакаа ражен, им го правев ќефот, ме превртуваа сменувајќи си ги повремено местата за да ме гледаат еднаш во очите, еднаш во газот; зборот ражен лесно го изговараа, но им беше ужасно смешен), ме имаше и фудбалерот Хами, потоа Жизи, Сали и други.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Стои на едно место, се врти околу себе, копа со очите по шејовите и вика Ковчегот, да не ми го заборавите ковчегот! и веќе еден од момчињата, најстариот изгледа, лесно го дотуркува до вратата а тој, старецот, го подметнува грбот и ковчегот е веќе врз него.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Но таа вечер беше обземен од сите стравови претрпени тој ден, не сака­ше око да затвори...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Му го дркам малце, тоа го смируваше обично... лесно го заспиваше...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ваквата поделба на „мандатот” лесно го објаснува настанокот на хистеричното прашање - „Каде сум, зашто сум она што велите дека сум?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Едно лесно го отфрли злонамерниот дел од неговата сугестија, но не пропушти да го прифати делот што му ја дополнуваше веќе крокираната претставата за Петра.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Летка брзо и лесно го сфати правилото според кое се чита.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Ме презира, бедник - беше лут на своето неспретно тело, но бесот лесно го прекри со насмевка – Би го погледал Градот оттука!
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Новодојдениот тука лесно го наоѓа влезот а којзнае дали некогаш ќе сфати дека излез нема.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Курирот лесно го бодна коњот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сите отидоа, а јас морав да го барам ранетиот. Лесно го најдов по крвта.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
На патот во автобусот си размислував колку лесно го мавнав животот, во темница, полузаспана и како на јаве гледав: на мојот иден живот вратата му се отвора црна, соба темна без прозорци, од никаде нема зрак од сонце и си помислив, тука ќе ги одгледувам моите цветови.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Оттука заминав за Струмица во единицата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)