каде (прил.) - се (гл.)

- Но пак не си ги потрошила сите пари. Каде се?
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Каде се моите? Каде е Кукуш? Каде е мајка Македонија?“
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Каде ни се заборавените зборови пред кои запиравме како пред можност да се најде изгубеното каде се зборовите дрочни со смрчки зборовите што нѐ попрскуваа со нектар и семе по крилцата и ципите срамежливи и бесрамни зборовите заради коишто капаците би си ги склопиле и би се префрлиле слободно во другото тело како во свое во своето како во туѓо по архимедовиот закон со озрачени души да не останеме полуживи и сами вечно и од јазикот да се откажеме доброволно, како од љубовта при сѐ што сакавме да бидеме заедно уште, огин-и-ништо залудно!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
- Ама знаеш како е, Бојанчо, непознати луѓе. Нека ми прости машково, ама не знаеш кои се, од каде се, што луѓе се.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Каде се оние двајца намќори да го видат како ужива, како се радува, како се смее? Би пукнале од мака...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Што е ова писание, ба го мајката, вели Дуко Вендија, дојди Срби, - каде се Бугарите, дојди Бугарите - бараат Срби.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се опитав да се сетам и да си одговорам, од каде се овие ѕвездоровидни суштества?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Немаше ден да нема некој в затвор.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)