Дури и оние медии (да ги наречеме „младински”, не именувајќи ги бидејќи нивната „непрофесионалност” лежи пред сè во неискуството) кои експлицитно го градат својот имиџ околу вредностите на урбаната култура, многу често не нудат ништо друго освен егзибиционизам, дилетантизам и ескапизам, кои не само што го зацврстуваат режимот (што не е ни битно), туку, поважно, оневозможуваат некои подлабоки и поавтентични форми на протест, оневозможуваат создавање на високи медиски критериуми кадешто одговорноста и знаењето се врвни категории.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Див тен) е сменет во Typical blend. Sex in ads. (Типична мешавина. Секс во рекламите)134.
„Простори на моќта“
од Зоран Попоски
(2009)
Друг принцип врз кој почива културното попречување е надидентификацијата, дефинирана од страна на Славој Жижек како „игнорирање на оваа инхерентно опсцена основа и едноставно земање на дискурсот на моќта здраво за готово, однесувајќи се како тој навистина да значи она што експлицитно го вели (и ветува)“135.
„Простори на моќта“
од Зоран Попоски
(2009)