едно (прил.) - по (предл.)

И едно по друго од другите жени два хора, одгласувајќи ко ѕвона, за животи редеа што рекол Кузман и сторил.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Дојде време кога можеше да го направи тоа шест пати едно по друго.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мачорот убаво се намести а Бошко почна да му раскажува: - Ги крева учителката децата едно по едно и им вели: „Васка Петрова, слаба си, вели, Митко Пешевски, подобро да учиш, Димко Арсовски добар си но можеш и подобар да бидеш, и ги крева така учителката сите деца и на сите по нешто им вели. Најпосле го изговори и моето име: „Бошко Стојчески, вели, - одличен.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Потоа човекољубецот Бог, којшто го стори и не го остави човечкиот род без разум, туку сите луѓе ги доведува до разум и спасение, се смили на човековиот род, па им го испрати Св. Константина Филозоф, наречен Кирил, праведен и вистинољубив маж, кој им приготви 38 букви, едно по образ на грчката азбука, а други според словенскиот јазик.
„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)
Оној што реагира го стартува дискот и реагира на прашањата поставени брзо едно по друго.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ги пуштам алиштата, едно по едно, и гледам во нерамната земја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ко пијана кокошка разодува и едно по едно си зборува: — Што да ви дадам сега за јадење, ништо не ни оставаат, сѐ наопаку превртија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Почна да тоне во некаква млакост, во која сите работи добиваат некоја чудна извртеност, некоја лудечка испреметканост, а пред некој негов внатрешен поглед, кој остануваше постојано да дебне и во тој полусон, кој беше исто така негов и исто онака вистинит, тој се прегрнуваше со некои двајца луѓе, што требаа да заминат, а веднаш потоа ги гледаше оние двајца како застануваат крај патеката, како дрвјата, пренатрупани со окит, од кого веѓите им беа сосема бели, а со него се прегрнуваа сега и исчезнуваа полека по снегот нагоре, едно по друго, сите тие дрвја, а тој им намавнуваше ним со рацете, со сите свои десетина раце, од кои како бели перници се стреснуваше некаков окит, а за сето време некој некаде продолжуваше да го дупчи тоа, да го пробива, се мачи постојано да го пробие, со некаква долга шилка, бела и цврста како заб, како од слонова коска, но она се надига пред таа шилка и таа ниеднаш не успева да го продупчи...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тие едно по друго и колебливо станаа и полека тргнаа додека подолу не почнаа да трчаат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)