еднаш (прил.) - ме (зам.)

Често самата со себе си зборувам. Но еднаш ме излажа и затоа и нему веќе не му верувам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
XXI Судбината мигум уште еднаш ме врати во свеста кон отворената врата на татковата библиотека, кон местото каде што се чуваа светите книги, а меѓу нив вметнатите брошури расправи за марсизмот, ленинизмот и сталинизмот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Зашто пушката на чуварот остана кај мене кога тој еднаш ме замоли да го заменам зашто имал некоја приватна работа да си сврши...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Уште еднаш ме измами некоја сила од некој кој ние не му го знаеме местото и големината или некоја сила што и без наша волја се создава во нас и не фрла од кошмар во кошмар .
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
ЗАРОБЕНИК
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Синиот пајак со златна глава уште еднаш ме преудепреди безгласно: Биди препазлив, Пупи Паф.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Мајка ми беше одушевена.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми еднаш ме праша кој знак во хороскоп е Мила и јас тогаш не знаев да ѝ одговорам, но отпосле дознав дека е Риба.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
— И ти еднаш ме бранеше, вели таа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еднаш ме начека на тесно, што се вели, ми го препречи патот и — нема бегање.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Лобо: Знаеш ли дека Биби еднаш ме бутна на рака?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Грета: А можеш ли да ме замислиш како водам љубов со џуџе?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сега чиниш истата прикаска му ја кажува на некој друг, некој кој е со неа и таа си вели самата на себе: Мајка ми моја дури еднаш ме имаше замуабетено за него, за тој пусти Панда.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Оние седум црнчиња со бели заби и кадрави коси, оние што еднаш ме најдоа на работ на џунглата, беа само малку поголеми од мравки но, сепак, забележав дека ми мавтаат.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- А јас бев во Африка, - реков и го помилував кучето што старецот го спушти пред мене.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Еднаш ме заколна за душата од децата: кога ќе умрам, сестрице, ми рече, закопај ме кај децата, ама подалеку од Јона. 12
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)