доста (прил.) - стар (прид.)

Отаде и најпрвото што го побара, кога се обѕрна околу себе, сега веќе бесповратно оставен самиот со себе, без денот, беше една ниска дебела бука, доста стара и доста глужлива, и нејзината крошна, што беше веднаш над него, на дофат, полна со сува, непопаѓана шумурина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мечката Мирна била доста стара и живеела сосема сама.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)