доста (прил.) - износен (прид.)

Затоа, скриено, со лукаво притворство и в очи му се смее, а зад грб нескриено го исмева и го карикира, наоѓајќи во тоа особено задоволство, некаква одмазда за сѐ што трпи од него.) Е, жено, ем бргу, ем полека!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СПИРО: (Во доста износени алишта и чевли на својот чорбаџија, од кого е поситен, поради што се му стои некако ненаесто и смешно, влегува полека, дури настојува на прсти, да гази, но нозете, отежнаши од умор, сами тешко му се спуштаат на старите даски од подог, кои се повиваат и предавнички закрцкуваат: и за него чорбаџи Теодос, не помалку отколку за другите домашни, е страшен, но нему тој исто толку му е и смешен.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)