долго (прил.) - не (чест.)

Но големиот светски водач луѓето уште долго не можеа да го искорнат од душата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Агите долго не смееја да излезат од кулата, та ништо не презедоа да се спречи пожарот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Засенет и трогнат од пречекот и салтанатот, стариот Карче долго не можеше да се прибере.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Надвор, иако нешто послабо, уште паѓаше снег. Волчешкото завивање, одамна замолкна, но Бојан долго, долго не можеше да заспие.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан долго не заспа. Веќе ја доживуваше во мислите претстојната средба со своите родители, веќе се замислуваше повторно во родителскиот дом, во училиштето, меѓу другарите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Долго не сме се виделе. Ете, ние живееме, ти учиш.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Долго не сакав да седнам на масата каде што се ручаше, по повод оваа веселба, иако во кујната неколку пати ме искара тетка Рајна.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ги склопив книгите со записите на Цепенков и долго не ги отворав.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Долго не можев да заспијам, замелушен од рајот глетки од праисторијата, во кои бронтопсот, пробивајќи се низ џунглата од џиновски папрати, во скржавата светлина на праисториското утро, без престанок ждере плодови, инсекти, јајца, корки леб, кобасици, и некои растревожени човечиња што безглаво упаѓаа во неговата расчепена, лигава челуст...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Најпосле сепак веќе беше горе. Со крваво лице, со искинати раце и со здив, што долго не можеше да биде смирен.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И зеде да се смее. Смеата му ги цепеше градите и го тераше да вреска. Долго не можеше да престане.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Змејко долго не можеше да заспие од тоа липкање и од сѐ друго, што се насобра таа вечер.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сето тоа, најмила моја тето, беше пречка што толку долго не се видовме.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Долго не почнуваше друга партија за што подолго да проведе со радоста во себе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Томе и Христина седеа на креветот пребледени и стаписани. Долго не можеа збор да проговорат.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Требаше да го пречека Татко попладнето, така што имаше време да се справи со последните османски заемки, според договорот со својот пријател.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Долго не можеше да заспие, од многуте запишани заемки, оживуваа во неговиот сон старите куќи, јавни објекти, сакрални и профани градби, кои жилаво се одржуваа во градот по толкуте природни катастрофи и војни.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Долго не беше дома. Ништо не знаеше за нивните животи.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Мајка долго не се вмешуваше во татковата мисла, но сега запраша: - Како да го спаси Езерото од луѓето?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Од заздиваност долго не можеа да проговорат па само се гледаа прашувајќи се што ќе чујат еден од друг.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Мајка му долго не можеше да заспие.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Го држев во внатрешниот џеб од палтото.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
А името на ветерот беше, најочекувано – женски! - речиси секоја година, некаде околу средината на мај, навечер ми се појавува уртикарија по нозете и по рацете, страшно ме чеша и ме присилува, барем три пати, да се будам преку ноќ и да се драскам како луд, долго не успевајќи да заспијам, со нервозна топлина внатре, во телото.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
На масата пред него лежеше телефонот што долго, долго не заѕвонил.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А кога разбра што се случило, долго не можеше да заспие.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Како кај вас и кај нас голем проблем е немањето санитарна депонија, за што возрасните велат - проблемот уште долго не ќе се може да се разреши.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Дедо и тате - продолжи Циљка - ги пратија сургун. И долго не сме ги виделе. Дома пусто и празно.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
ЕЛЕНА: Постојано го губам. Никаде долго не остануваме. Мешам имиња, места. Каде сме сега, каде е ова?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Дончо, исто така заради долгата и голема прошетка по синорот на Острово, засвирка низ носот во леглото крај баба си, додека таа, Митра, долго не можеше да ги напади зборовите на Чана од својата глава дека сака уште некое дете да истисне од својата голема снага.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Оти не знаат дека кај Танаско и Пена се оди од левата страна по самиот стрм брег што не пружа голема сигурност, тие влегуваат во разејнатата уста и долго не можат да се снајдат во темницата, тропајќи на случајно надрабаните врати или на оние што ги откриваше некоја слаба светлинка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)