гласно (прил.) - извика (гл.)

Застана на среде просторијата. Се сврте лево-десно и гласно сосем гласно извика: „Ова е прекрасно! Ова е мојот избор! Господи, не дозволувај да заминам одовде!“
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Најсетне сите дрварчиња ги кренаа испотените чела и гласно извикаа: „Ги кутнавме сите десет стебла! Што да правиме сега?“
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Подготвен како на сцена, кога се кажува главната реченица на епилогот на драмата, под прозорецот од собата во која спиевме, гласно извика: – Станете, јунаци! Ви стигна пакетот од Италија!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Еднаш, препишувајќи документ, тој само што не направи грешка, така што речиси гласно извика „ух!“ и се прекрсти.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Не е решение само да се мери и да се соопштува степенот на аерозагаденоста!“ гласно извика некој.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)