веројатно (прил.) - ќе (чест.)

Ако таа беше со мене додека ги пишувам овие редови сево ова веројатно ќе излезеше сосема поинаку.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога ќе сакам јас да кажам нешто за Америка, веројатно ќе напишам есеј за Америка.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Кирил и Мане си тераат некој свој муабет.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тие светови се обоени и произведуваат звуци, а во блиска иднина веројатно ќе можеме и да ги опипаме, помирисаме, вкусиме.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Така, додека ги посматрав овие населби, неволно ми идеа мислите на убавата долина на Радика, па и Вардар, на нашите езера, на долините на другите наши реки, во кои можат да се изградат безброј вакви летувалишта, кои веројатно ќе бидат и подостапни за наши луѓе, и патем да се решаваат и други проблеми - да се вработуваат нови луѓе и да се активира една цела нова индустрија за приколки, која сега сѐ уште е во зародиш, барем кај нас.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Товарните автомобили идната година веројатно ќе се исклучат од движењето по главните магистрали, ќе се отворат нови паркинг-плацеви, ќе се постават околу 40 нови семафори, а пешакот ќе добие предност пред автомобилот. Барем такви се очекувањата.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Меѓутоа, расказите кои за свој предмет го имаат тој друг Град неповратно загубен, ја надополнуваат онаа „карика што недостасува”, па некои од читателите на овие страници веројатно ќе отидат да ги бараат местата каде некогаш се наоѓале Дрвениот мост на Вардар, Офицерскиот дом или скопската плажа...
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Истакнуваат дека сите учесници во демонстрациите биле уапсени и “веројатно ќе бидат стрелани под обвинение за фашистичка активност со цел да не се нарушат односите со сојузниците“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Тие светови се обоени и можат да звучат, а веројатно ќе можеме во блиската иднина да ги допираме, да ги мирисаме и да ги вкусиме.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Поголемиот дел од нив веројатно ќе бидат изненадени од сознанието дека поседуваат посебен комуника­ци­онен стил.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ваквиот пристап вашиот текст ќе го направи поубедлив, а графичкиот приказ по­реле­вантен. (Терминот релевантно е посебно модерен во американскиот маркетинг.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ако не сте сосема сигурни која е омилената комуникациона метода на вашата “публика” (претпо­ста­вените, подредените, клиентите итн.), прашајте ги.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Да беше останат насамо со неа пред половина од годините што ги имаше денес, Боге веројатно ќе беше збунет како средношколец пред матурантка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Прочитав кај Шимборска дека животот трае Неколку знаци со нокот оставени на песокта Ако побарав од спомнатата старица со бел кок Мислење за ова банално прашање Веројатно ќе изјавеше: Мојот живот уште не почнал!
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Помислив, а до денес не сум го променил овој мој став: јас мислам дека бурата не е ништо друго туку забрзан начин на живеење на природата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ти веројатно ќе ме исмееш но јас сепак ќе ти спомнам еден мој важен заклучок, а на ваков заклучок ме наведе спомнатата бура.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе ти кажам и што се случи со мене откако заврши бурата: поостарев, станав повозрасен во разбирањето на нештата, а истовремено помислив дека на мојата кожа, (ова го велам најодговорно) животот запиша уште едно правило што го заслужува нашето внимание.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам дека кај неа границата помеѓу сонот и јавето во тие последни денови многу тешко можеше да се разлачи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Честопати помислував дека можеби згрешив; можеби требаше да се обидам да ја разоткријам. Впрочем не ми недостасуваа сили.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби многу разговори ќе слушне но вистинската приказна, онаа најпосакуваната, за татко му, веројатно ќе го одмине.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако не ја спомнеше теглата со слатко веројатно ќе помислев дека мајка ми, иако е будна, сѐ уште е затворена во просторијата на сонот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали го сфаќаш тоа, даскале: на природата наеднаш ѝ се присакува некои изгубени времиња да ги надокнади за да втаса таму каде што требало да се најде пред неколку месеци или дури и пред години?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи, строгиот сооднос меѓу жанровите на дискурсот, на чувствувањето, на изразувањето и на однесувањето, од една страна, и облиците на родот и на сексуалноста, од друга страна, веројатно ќе им биде на децата јасен и опиплив на едно инстинктивно, интуитивно, утробно ниво, дури и на мошне малите деца, а веројатно ќе биде формативен за нивните субјективитети, иако – како и повеќето возрасни во тој поглед – тие и понатаму се, главно, несвесни за тој сооднос и немаат никакви свесни и експлицитни начини да си ги артикулираат несозреаните перцепции и интуиции што ги произведува.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа налага откажување од сета надеж дека некогаш на светов ќе се најде соодветен објективен корелатив на она што го чувствуваме и задоволително средство за негово изразување.303 Ако општествените посредства отпочеток не се сфатат како нужни (и само) симболични, а не изразни, ќе се смета дека се крајно недоволни.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Иако сигурно е точно, како што вели Фелоус, дека „гејството подразбира многу повеќе од сексуални партнери и практики“, не мора нужно да заклучиме дека геј-културата во голема мера произлегува од женствената родова ориентација и од инаку „несексуалните димензии на природите на геј-мажите“, како што и тој тврди.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Видот машка геј-култура што ѝ е најсклон на мизогинијата веројатно ќе биде онаа маскулинистичка варијанта што ја промовираат Џек Мејлбренч и братството г0ј; тие се тие, најпосле, што сонуваат да живеат во свет без жени (од кој било пол).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Предизвикот за критичарите и за толкувачите е спротивното: да се открие што е она во поголемиот дел од машката геј-култура – зачувувањето на историски артефакти, да се послужиме со примерот што само ни е најмногу на дофат, или култот кон Џоан Крафорд – што би можело да има некаква врска со куровите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Делумно токму преку таквите жанрови, најпосле, децата си ги пронаоѓаат сопствениот глас и сопствената личност, си наоѓаат пристап до субјективниот израз, се здобиваат со карактер.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, тие кажуваат нешто важно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дури тогаш ја сфаќа емоционалната јаловост на тоа јуначко дело – неговата неможност да го надомести загубениот Патрокло и да му го ублажи чувството на одговорност за смртта на најсаканиот другар.302 Според Илијадата, човечката општественост зависи од одржливоста на чисто симболичните трансакции.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И така, ќе ја загубат целата делотворност и ќе престанат да функционираат: веќе нема да можат да служат за испреплетување на луѓето во мрежа од општествени размени, ниту сега ниту во иднина.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Вистинска гордост ќе имаме само кога ќе бараме признание на култура што не е само сексуална“ (небаре култура што е само сексуална би била сосема срамна работа – или, барем, небаре тоа би било нешто со што не би се гордеело ниедно пристојно човечко суштество).361 Но, вистинскиот проблем не е што машката геј-култура веројатно ќе се сведе на ништо повеќе од само курови.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Децата уште од рана возраст се изложени на жанровите на дискурсот, однесувањето и емоционалното изразување.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Затоа и било попусто што писателот Семјуел Дилејни – во обидот во 1977 година да си ја одгледува тригодишната ќерка во несексистичка средина во САД и очајувајќи што не можел да ѝ најде доволно сликовници со женски ликови во главните улоги – се нафатил да го менува со „бел коректор и со фломастер“ родот на животното јунак во некако андрогината сликовница што конечно ја избрал за да ѝ ја чита на малата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие можеби не ја претставуваат машката геј-култура во целина.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А во тој случај веројатно ќе ги отфрлиме, како што ги отфрла Ахил.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И штом, во нашево хомофобично и сексофобично општество, е секогаш лесно да се нападне геј-сексот, а е мошне тешко да се брани, изгледа не вреди да ѝ се купува угледност на машката геј-култура со нејзино спасување од неугледната вклученост во машка геј-сексуалност, како што се мачи да направи Лари Крамер (кого Фелоус го цитира двапати): „Сигурно во геј-културата има повеќе од само курови“, вели Крамер.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Машката женственост можеби си има своја мизогинистичка нишка, но нејзината мизогинија е некако поненагласена од мизогинијата што геј-мажественоста ја создава со својата панична решителност да го искорени секој признак на женственото во мажот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Криол веројатно ќе бил прогласен за настрадано подрачје. И така натаму.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Но овој нагон за чистота и овој „возвишен облик“ веројатно ќе опстанат во некоја уште повозвишена форма дури и кога ние философите некако би успеале во совладувањето (или дури само Verwindung) на метафизиката.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Новите фрагилни демократии во источна Европа веројатно ќе мораат да поминат низ оваа фаза на маркетиншки телевизиски избори манипулирани од “спин-докторите” (стручњаци за правење имиџ, заб. на прев.) и нечесните реклами.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
ТИМОТИ ЛИРИ На 31 мај годинава почина една од најхаризматичните личности на модерното доба, единствениот човек во 20-иот век кој успеа да стане поп-икона за неколку генерации (дедовци-баби, татковци-мајки, синови-ќерки), име коешто во иднина веројатно ќе биде синоним за нашето време (крај на векот) - ТИМОТИ ЛИРИ. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 25
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во Маргина веќе во два наврати го претставивме Лири (бр. 17-18 и 21), а овојпат се решивме за едно покомплексно претставување на текстовите на Тимоти Лири.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Толку за темната страна. Добра вест е дека кибернетичките медиуми не можат да бидат контролирани.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А тоа е најхуманата, највисоката цел –секој човек да има живот без тегобност.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Престанувајќи да очекува што и да е од задгробниот живот и сосредоточувајќи ги сите ослободени сили на овоземниот живот, човекот веројатно ќе постигне животот на сите да им биде поднослив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ако имате лична карта со дата на раѓање илјада деветстони осумдесет и некоја или згора, веројатно ќе помислите дека бевме комплетно ненормални.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Да ве прашам, дали погодив? - Да, погодивте, но дијамантската дијадема и крунисувањето веројатно ќе се случи во некоја друга прилика.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, тоа е долга приказна и веројатно ќе ти ја раскаже Рада, бидејќи ја знае во детали.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Веројатно ќе ја видам Мира, со сестра ѝ Цветанка, а Костадин рече дека чул дека Вера со брачеда ѝ Живка од Белград ќе излезат.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Дарко му веруваше и веројатно ќе му се довереше ако припаѓаше на некоја од групичките на политичкото подземје, барем така резонираше Александар.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Другите три се однесуваа на рутински прашања, иако втората веројатно ќе бара извесна здодевна проверка на колони од бројки.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Веројатно ќе можеме да позајмиме малку од стариот Черингтон.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ах, Аљоша, ако ти не беше таков и толку нагнетен само со самиот себе, до одвратност, до темнина, ти, веројатно ќе видеше што направи од мене во овие последни години и во каква состојба сум јас сега.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Или, во нашево време на “пост-култура”, на проширените медии, во кое медиите се култура, промоцискиот критичар веројатно ќе биде “објективен” известувач кој манипулира со факти за да остави соодветен впечаток.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Меѓу другото, како што веројатно ќе ви биде интересно да погледате, еве како јас тоа ќе го правем. Поучно и привлечно.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Воедно ќе комуницира со другите HRE низ целиот свет, што е многу тешка задача. HRE веројатно ќе може да ја скенира околината и да ја претвори во Го уништуваме слика во нашите очила.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И покрај штотуку завршената прва година средно, таа изгледа сосема немалолетнички, со што ме убедува дека веројатно ќе се јави уште утредента наутро, и ќе продолжи да ми ѕвони упорно, во кратки интервали.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
- Ако беше и ти толку среден колку што сум јас, и ако постапуваше така како што јас постапувам, или, да бидеме најдиректни, ако беше ти на моето место а јас на твоето, веројатно ќе се однесував како што ти се однесуваш: неодредено, фриволно.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Еве ја, и сега лежи во креветот во гарсоњерата, таа веројатно ќе ми стане и жена – неволно додаде Раде.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Патем веројатно ќе додадеше дека ја радува неговата избирливост.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Веројатно ќе помислеше и дека таа не ги следи ударите на својата рака.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Помислив: веројатно ќе исчезне штом ќе се тргне месечината.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Некој што стои во дворот веројатно ќе оценеше дека положбата на нејзината става потсетува на птица подготвена да полета.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Овој совет веројатно ќе го сметав за грда шега ако не ми го понудеше учителот Митре Софрониев многу ноќи пред оваа што ја спомнувам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Значи, Летот на Загорка Пеперутката е повторно напишан роман на тема обработена во романот Неподобниот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Последнава забелешка, со сите откачени асоцијации што таа ги содржеше, ја придодадов бидејќи забележав како приоѓа Јана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Така се случи мојата коса да се престори дом за зборовите што ги шепотеше милувањето - се трудеше Јана да ја прераскаже приказната за една љубов што Зрновски веројатно ќе се обиде да ја игнорира со своето молчење.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Требаше да се стрпиш пред да се размавташ, таа веројатно ќе најдеше начин да ти го навести и лично ова што јас сега ти го пренесувам".
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мојот познајник, Самоников - мислам дека се насмевнав (за малку и Катерина да ја прашам дали забележала некои промени на моето лице) - мојот познајник Самоников да беше случајно фараон или некоја слична фаца веројатно ќе мораа и неговите љубовници и метреси да го придружуваат на ова негово големо патување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тогаш и одлучив дека не треба да пристапувам кон корекции на одделни делови на книгата туку дека е потребен нов пристап кој веројатно ќе овозможи создавање на дело какво што имав намеара да напишам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мојот манук веројатно ќе шизне кога ќе слушне за преграткава, му реков на суртукот за кого бев помислила дека си ти.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А јас не ја испуштав од погледот Јана. Следев како ја заобиколува мермерната плоча што ја нагрдуваше позлатен натпис и како си го штити лицето од поткршените багремови гранки што веројатно ќе му бидат единствената сенка на мртвиот поет во летните горештини.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А кога ги избегна опасностите од гранките, неколкупати, како да бара цврсто парче земја, Јана потскокнуваше од облак на облак по своето високо небо.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Што се однесува до исчезнувањето на братучедот Благоја и изведената споредба со исчезнувањето на Загорка Пеперутката само ќе повторам дека станува збор за грубо поистоветување иако сум токму јас првиот а веројатно ќе останам и единствениот кој ја спомна таа сличност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога би постоеле можности за искористување на ваквите состојби кај човекот, љубовните вредности на Јана веројатно ќе можеа да покренат и турбини и машини. - и Зрновски се засмеа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој избор веројатно ќе биде користен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Ах, жени, жени! Ако не бев доволно фин веројатно ќе можев да речам дека богатството на вашите намери не се исцрпува со вашите постапки туку и со желбите што греат од вашите очи!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но ним посигурно им било да се шуткаат надвор, по улицата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Веројатно ќе свратеше во затворот, ќе го посетеше.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ако беа похрабри, веројатно ќе влегувале да проверуваат и по куќите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Познавајќи ја Родна и нејзината умешност, нејзината способност да ја избере најздравата гранка за да се фати за неа, не можев а да не заклучам дека во нејзината поплака се крие и некоја подлабока причина.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но ете, таа дојде кај нас, побара некоја неодредена и нејасна помош, го стори и тој чекор за кој неупатениот веројатно ќе помисли дека бил избрзан па дури и недоволно обмислен.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Да беше умешен и да знаеше да управува со своите слабости, веројатно ќе можеше да им се наложува на сите оние кои идеа кај него само со една единствена цел, да го искористат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Квадрат“ или дел од секундата, според постоечката филмска техника, веројатно ќе бидат основна единица за мерење на времето.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Познајниците му се смееја, колегите го озборуваа, жените го сожалуваа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Како гостин јас имав предност прв да одам во тоалет, така што сепак измокрив седејќи на шолјата, потоа си ги измив забите и лицето, па си легнав, чекајќи сите истото да го сторат, вклучително и тетка ми која веројатно ќе го исчистеше тоалетот откако и сама ќе го искористеше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Томе предложи да се покани мајка му на Влатко: „Таа е стручно лице, работела во оранжериите за цвеќе во Кочани, сега е невработена и веројатно ќе ни помогне.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Таа нивна сигурност произлегувала од фактот дека "Црвената армија веројатно ќе оствари контакт со партизаните", а тоа, во секој случај, ќе ја зацврсти позицијата на НОД, предводено од комунистите, и ќе ја зацврсти позицијата на Јосип Броз Тито, како врховен командант на единиците на НОВ и ПО на Југославија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Британските експерти не можеле со сигурност да одгатнат какви ќе бидат советските интенции кон Бугарија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
За вториот дел (ГИИ) сметале дека "треба внимателно да се постапува", за да се избегне отворен натпревар со Русите.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Според експертите, од трите "алтернативни политики", последната (г) се чинела дека е "единствената изводлива во овие услови и во оние што веројатно ќе преовладуваат по војната".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во однос на Југославија биле сосема сигурни, имајќи го предвид она што се случувало на теренот, дека "Тито, со сопствени сили и со наша поддршка, веројатно ќе се појави како водечка сила, го сакале ние тоа или не, како резултат на граѓанската војна против Србија".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Да беше дојден чичко Славко, веројатно ќе кажеше нешто мудро и немаше да се развикува како нив, а да беа тетка Маре и чичко Доре, кој прекрасно свири на пијано, веројатно ќе запееја.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Два минуса најмногу би му одговарале - бев убеден - ама мајка ми веројатно ќе го оцени со два или три плуса.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Некои работи од сето тоа веројатно ќе можам да искористам во тој мој роман за деца.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Таа веројатно ќе знае каде да ја побараме мама.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Главните и најважни информации од таа лекција која практично си ја научил, веројатно ќе потрајат цел живот, а можеби и повеќе.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)