веројатно (прил.) - му (зам.)

Веројатно му било прездодевно да клечи под мостето па смислил како ќе го минува времето.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во турските документи Карпош се именува како “Крал од Куманово”, титула која веројатно му била дадена од австрискиот цар Леополд I.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Но по воведените мерки за укинување на некои даноци од страна на Мустафа паша Ќуприли-Заде, простување на оние кои не ги платиле заостанатите даноци од претходната година и консолидирање на војската, се подготвил за пресметка со македонските востаници.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Не сум сигурен што точно ми помага да верувам дека не грешам кога си ти во прашање: физичката големина, препознатливото чекорење на кое многумина веројатно му припишуваат стамени војнички карактеристики, облеката, или што се чини уште поверојатно, нашето долгогодишно дружење?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нему веројатно му го скратуваше дишењето токму таа помисла.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Веројатно му припаѓаат на безименото стадо со кое ништо не нѐ сврзува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И покрај тоа што божем му припаѓаме на едно одамна моделирано братство.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Овој страд, оваа болка, ја забележав уште во кафеаната.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Стариот писател го исмева подарокот, оној распослан тигар, а токму тој тигар веројатно го има поттикнато да пројава на него со посакуваната барем еднаш повеќе одошто му било пишано и тоа галопирајќи низ ноќта која веројатно му се присторила многу подолга од другите ноќи; а пројавал во овој случај без оној самар што го создала злобната шега за да го поттикне потсмевот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мошне веројатно, тие не се “амблеми” за политичко-социјалната сложеност на одреден период, туку за една сосема специфична психолошка состојба на безизлезност, за особениот страв, поточно, за уметникот кој го открил фантастичниот карактер на делириумот на соништата (во надреалистичка смисла), при што на самиот Десидерио веројатно му било сосема сеедно кој против кого војува.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тоа се слики на халуцинаторни катастрофи од соништата, речиси шикотимни ноќни кошмари.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)