будно (прил.) - око (имн.)

Се разбира, непрекинато под око ја погледнуваше Петра и секогаш се уверуваше дека тој е не помалку под нејзиното будно око.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Едно будно око внимателно го следеше разговорот помеѓу двете фигури од петкатницата.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
- Внимавај на кабелот, уметниче, знаеме дека забораваш и на својата глава! – продолжи и се насмевна шегобијно, за секој случај меркајќи го со будно око кабелот.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Или навистина стануваше збор за обично влакно на полноќен гуштер? (Една од оние влечуги со коса низ која поминува патец од челото па сè до окото на опашот) А со перчиња збрани во плетенки што се влечкаат под шарената утроба на гуштерот Најпривлечни се сепак скапоценостите што сонот ги чува и оние што сонот ќе побрза да ги скрие кога ќе ги допре нашето будно око.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Прифаќајќи го визионерскиот речник на големиот Жан Моне, еден од татковците на модерна Европа со нашето будно око низ парадигматичната логика оставајќи илјадници збиднувања вчера со желба и конструктивно заедничко денес... „Господинот Европа“ - Жан Моне, на стариот континент, Москва, Вашингтон, Токио, Пекинг, Њу Делхи, ги откри патиштата кон трајниот мир лулката на светска цивилизација, потиснувајќи го вечниот полигон, гробница на човечки надежи...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
И уште една поединост: не го гледав само она што се случуваше во тој момент туку и она што допрва требаше да се случи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Само во едно не беше упатена Катерина. Таа ни не сонуваше дека од зад вратата ја следи моето будно око.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Стана и отиде на прозорецот, печката зад него беше усвитена од жар, беше слободен и отпуштен, свикнат и смирен во таа темничина, како полжав под своето самарче, без никаква желба за бунење, а неговото тело не бунцаше за ниеден ненаправен чекор, само едно тивко преместување во таа просторија, во таа долина, која сега ги тераше полека сите свои жители да се јават, како при некое чудно повечерие, да испуштат од себе по некој глас, секој по некој свој писок, или по некое будно око.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)