бавно (прил.) - движење (имн.)

Онисифор Проказник се свртел со бавно движење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И Јаков има такво парченце. Се брани од зло и го гази.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Значи, пак ќе отпушта“, го пресече мислата и тој по стара навика покажа на постројката со бавно движење на раката: - Голема куќа, газда, уште многу нешто сака да се соѕида и да се суреди...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ја подаде раката кон него – беше тоа бавно движење, можеби сакаше да го погали, а потоа, пред да го допре, ја сврте раката кон себе, подеднакво бавно ја приближуваше раката кон своето лице, но пред да ја спушти на него ја пушти надолу, во скутот врз излитениот фустан.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Програмата Сепак, преку едно бавно движење чија нужност е одвај забележлива, сѐ што, барем од пред дваесетина века, се стремеше и најпосле успеа да се прибере под името говор, почнува да допушта да биде сместено, или барем подведено, под името на писмото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Не те очекував,“ продолжи мајката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Напротив, „означителот на означителот“ го опишува движењето на говорот: се разбира, во неговиот искон, но денес се претчувствува дека еден искон чија структура се спелува на тој начин - означител на означителот- самиот се разнесува и брише во своето сопствено продуцирање.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)