ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Заедничката критичка активност на дебата и јавниот дискурс се заменува со пасивно консумирање на културата проследено со „аполитична друштвеност“.

Со проширувањето на пристапот, обликот на учество „фатално се менува“109.

Во овој процес на „повторна феудализација“ на јавната сфера, „јавноста ја губи својата критичка функција за сметка на инсценираната претстава; дури и аргументите се преобразуваат во симболи на кои повторно не може да им се одговори преку спротивставување, туку само преку идентификација со нив“.99 Во модерната верзија на „репрезентативната јавност“ од ерата на феудализмот, кога јавноста повеќе беше „статусна одлика“, „не за, туку ’пред’ народот“100 (каде кралот се претставува себеси пред публика, како единствената јавна личност, додека сите други се само набљудувачи), во капитализмот на социјалната држава политичарите и организациите се претставуваат себеси пред гласачите (како набљудувачи).

Наместо сфера на индивидуална партиципација, рационален дискурс и јавна дебата, постои спектаклот со својот посредуван, обликуван и ограничен јавен дискурс раководен од страна на корпорациите.

Зградите што тој одбира да ги нападне со неговите големи слајд и видео проекции (што тој го нарекува ’интерогативен дизајн’) се обично оние кои доминираат во урбаниот пејзаж, оние кои го контролираат и регулираат протокот на секојдневниот живот.

Соочувајќи ги минувачите со овие импозантни слики, понекогаш во комбинација со звук и говор, Водичко има за цел да изврши симболички напад врз идеолошката функција на овие објекти како еманации на моќта, со цел градскиот пејзаж да се претвори во место на јавен дискурс и дејствување.