твој (прид.) - име (имн.)

— Аман де! Ако го сторите тоа, дури тогаш твоето име ќе остане вечно.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во здравиците што ги кажуваше беше твоето име и зборот покај.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Јас сум... - Знам, твоето име го запаметив уште во автобусот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, од вечерва знај никогаш нема да те именувам по твоето име.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А твоите другари, без да си сторил било какво зло, фрлија кал на твоето име и народот им поверува…
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Кога ќе требе да го изговорам твоето име позајми ми ги вилиците.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
По распаќињата луњите го изговараа твоето име место каде.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Ѕидниот часовник – Предел во кој да ги распознаеш сите божји состојки од кои растат децата и цветовите; Поштарот кој среде летен дожд тропа на вратата и го довикува твоето име; ветровите што го менуваат правецот на корабите; воин од кој е останата само бројка врежана на неговиот череп; иницијали на ѕверови престорени во болки и во гранчиња; калуѓери што се движат по работ на морето и бараат пусти земји за молитви и мир; Елена на топлата постела на првата вечер; потомства што ќе ги остават своите ребра покрај ребрата на своите татковци; записот оставен врз плочата над нас.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Ана, твоето име ќе биде втиснато врз мермерот на славените!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Како може некому воопшто да не му е чудно, а камоли смешно, кога ќе му кажеш дека твоето име е име на дрво?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И веќе навистина умирав осамен и заборавен на туѓа двоколка, едни можеби ги тргаа камењата од патот, други му помагаа на еден беден човек да се издолжи на јаже под ветка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Господи севишен, ти ли ни внуши да бидеме судии со твое име на уста од која се испарила ракијата што кришум еден од друг ја пиеме?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како и сѐ друго – и зборот твој во мене се раѓаше И како се обидов да го изговорам твоето име Така гласот ми се скамени на усните.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Долго си трепереа таа ноќ гранките крај езерото А по брегот си шеташе историјата Со твоето име и со троа месечина во рацете.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)