стасан (прид.) - и (сврз.)

Од лицето ѝ зрачеше младешка убавина недопрена и немилувана, но стасана и желна за првиот грев.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Најпосле беше стасан и тој од својата чиниш само во злокобностите вистинска изгубеност, и сега си го чекаше своето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)