Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Ги водеше Михајло, едно кусо маже, а силно и секогаш напрегнато, способно секому да се врекне.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во тој начин на соопштување, Гита Корец со својата непогрешлива интуиција го препозна никулецот на една состојба што се развиваше како дива билка, како брзорастечки бршлен што во неа предивикуваше силен и неконтролиран страв.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Така во семејството Голдблум се формира една врска на силна и меѓусебна наклоност што, како што тоа бидува во таквите случаи, во нив двете продолжи дури и по смртта на Леон.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се чинеше, Орде барем така си помислуваше понекогаш, а и сега кога нункото му кажа за нејзината љубов, - дека тоа заправо не се татко и ќерка, ами дека е тој некој силен и лош змев што ја грабнал неа, убава девојка од далечна земја, и сега веќе двата остареле во оваа куќа, загинала и неговата сила и нејзината убост.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Потоа, сите се вооружени и кога Едноокиот Полип дошол со неговите, се грабнале: бам-бум, дин-дам, удри, мавај, тркалај се, та станала мешаница силна и писклива.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Внимавај сега... Пред мостот нѐ запира силен и неразбирлив крик.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Славчо молчеше и си го гризаше малото прсте: очите му гореа и оддаваа силно и длабоко задоволство. ***

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Честите судрувања со потерите, откаде тој излегуваше секогаш победник го направија силен и симпатичен во очите на мариовските селани, додека четата од Организацијата имаше сосема друг став.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бараше од раководството од секое село да им праќа луѓе за караули — стража — каде што денува и кога почна да ги собира сите црквени пари под изговор дека со нив ќе купува пушки, кај селаните изгуби секаква симпатија и доверба.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Истиот филм имаше и една од најголемите “tei-in” акции откако постојат пазарот и маркетингот - промовираниот производ беше морнаричкото воздухопловство!

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

По завршувањето на војната тој се враќа таму и го обновува односот со своите родители кој, како што и тој самиот вели, “не би можело да се окарактеризира како посебно близок.”

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Предностите над класичното огласување се бројни: 4 пред сѐ, постои мошне силна асоцијација и идентификација со изворот на пораката, т.е. со главниот актер или со самиот филм 4 за разлика од класичниот спот, филмот се доживува многу поемоционално, па и впечатокот е посилен 4 благодарејќи му на претходното, помнењето на производот е поголемо 4 можна е и поголема фреквенција на појавување на производот - може да се појави повеќе пати во филмот, кој, пак, може да се гледа неколку пати 4 кај светските филмски хитови станува збор за изложеност на производот пред огромен број гледачи, така што испаѓа дека цената за тоа е многу ниска.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ова отсуство на присност и топлина сигурно не беше потпомогнато од фактот дека „тоа беа тешки времиња и имаа силно и заканувачко влијание на мене како дете.“

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Понекогаш е доволно само производот да се даде на користење, без некоја посебна парична надокнада Сѐ на сѐ, методата е проверена, силна и едноставна.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но главната компензација за него била фантазијата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Пред очите на Велета еве стоеше скршен од некаква неискажана мака силниот и надалеку прочуен мајстор Аргир.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но, невешт во борењето, никако не успеваше да го земе Иса на колк и да го удри од земја, ниту пак да го дофати со десната рака за неговата десна рака, горе над дланката, а со левата за неговата лева нога, долу под глуждот, и да го акне од земја.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И само по две, три потфаќања се увери дека под убаво измазнетото сало се кријат силни и итри мускули, и уште повеќе се разгори.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А Кузман честопати гонеше пљачкаши кои плачкаа секаде смело, и секогаш силен и горд, со другарите свои, победник идеше в село.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

И го видов во моето видение и него: мал, расклештен, со опашка грозна, влакнест како пајак, во центарот на малата апсида: отстранет, прогонет од небото, од таванот на одајата мрачна, но сепак тука, блиску, како да чека да се врати, како да е привремено тргнат на страна; прогонет од големото, тој чекаше како пајак влакнест во своето мало небо, оти небото на две беше поделено, на големо и мало; си чекаше таму, сам во својата вселена, со тие негови вжарени очи на гревот, страста и блудот; и во тие вжарени очи јас ја видов, во откровението мое, сета историја на светот, вековите со страдања, казни, измачувања, распнувања, убиства и кражби, блудничења и невери, потоци крв и солзи видов поради страсти јавно искажани, поради создавање вселени мали, поради ловот на малите и неспособните во мрежите на големите, силните и отровните; и видов дека и Филозофот гледа, и дека мисли исто што и јас, и дека се обидува да се сети како гласеше последната реченица со која завршуваа претсмртните ливчиња на отец Мида, па се разбравме со поглед и јас реков:

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се изживуваше така цел час, и јас куртулив само затоа што по телефон му се јави чистачката и му соопшти (слушалката на телефонот беше многу силна и тој, колку и да ја притискаше до увото, не можеше да го сокрие разговорот) дека се дојдени некои муштерии кои би сакале да купат некаков текстил од оној што тој го шверцува.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Желбата да се долови родова презентација што не личи дека заостанува зад историската крива била силна и вистинска.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Него особено го револтира што таква потребна програма не успеа да прокламира ни една толку силна и така широко поставена револуционерна организација во Македонија, како што беше ТМОРО, туку најважните прашања си дозволи да ги остави да се решаваат „подоцна”.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Многу режисери, за разлика од Флоренс, го третираат актерот како коавтор на претставата, дури некои кои имаат силна и интензивна врска со режисерот, се претвораат во центар на неговата естетика (на пример, Чеслак во „Беден театар“ на Гротовски).

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Чистокрвни Македонци,чеда на А. Македонски, силниот и храбар КРАЛ на најголемата империја на сите времиња...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

А едно момче во бело, со некаква чудна подуеност на модрото лице од студот, оди напред пред сите, со барјачето и со белата наметка што ги даваат во црквата за таквите редови, додека тие стојат со сонати капи крај патот, сигурно враќајќи се од училиштето во тоа зимно пладне со еден силен и црвеникаво нечист одблесок на сонцето од зад валканите облаци, и засипнатиот селски поп со извиткан тенок како штичка блед нос и со проседавени валкани сиџимки нечешлана коса, спуштени по измрсените рабови на свечената одежда пее бесчувствено и колку да помине редот одвреме навреме: „Вечнаја памјат, вечнаја памјат“, затегнувајќи на секое „а“, а потоа некое од сите тие деца крај патот вели: „Дојдете“, и тие заминуваат со поворката кон гробиштата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во осамената соба влезе животот наметлив и силен и зафати да го најавува своето присуство и своето право.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Немаше причина што можеше да го измени тој ред, ниту изговор доволно силен и одржлив пред мајка ми.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Бев уверен, ни самиот не знаејќи зошто, дека Борис Калпак не ги сака обајцата Онисифоровци и дека неговата омраза не е постудена ни кон игуменијата Минадора.