свој (прид.) - пат (имн.)

Козлето одеше по својот пат, од далечина ја гледаше куќата на Сеген, нејзиниот довчерашен затвор. Беше во зенитот на својата среќа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но еве сега се истава од нејзиниот пат, зашто не може со обични зборови да ја домами необичноста, зашто и необичните си имаат секој свој пат и тешко се среќаваат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој мора да се избори за својот пат; во тој случај пациентот не се чувствува виновен.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Лекарот мора да го пробие својот пат, без оглед колку пациентот се буни.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Градевци, Бешивци, Полчивци, со дедот Колета и Бешот на чело, тргнаа први, да го заобиколат селото и да се најдат на јужната негова страна.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јас дури су жив од својот пат не скршнуам. Co вас или без вас, јас си а знам работата моа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
7. Во еден од жешките јулски денови, кога веќе сонцето беше на средината од својот пат, седеа во карпите над патот на Скала двајца луѓе под една наддадена стена во сенката и цврсто ги стискаа берданките, бришејќи си ја потта од набрчканите чела.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Петко убаво го слушаше Ушка, но молчејќи си го продолжи својот пат за дома.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе ја фаќа или веќе ја има фатено Бабуна.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И вечерта се разделија. Сарафов со своите луѓе и стотина четници месни раководители што сакаа „да се одморат“ се збогува со тие што не сакаа „да се одморат" и предводен од Тошета и Игета од Беловодица, околу полноќ го пресече џадето Прилеп Градско меѓу селата Плетвар и Лениште и до зора ја фати Бабуна и Никодинска планина за да го продолжи својот пат преку Вардар.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ама ми е жал оти не му го тргна одма куршумчето кога избега од гробишчата или во ливадата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Партнери и по душа и по тело на крајот од својот пат, сѐ уште огнени кожа крај кожа, саатот им отчукува додека таксито на Времето чека.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Самиот дух, fantasie pure, оди по своите патишта за да им влезе во трага на највнатрешните ритмови на движење на онаа светска сила што ја претставува есенцијата на севкупната природа: нејзината арканска пнеума.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Верувам дека никогаш порано, пред појавата на Валери Соланис не дошол на идеја да ја изедначи славата што сам ја конструираше со таа на Мерилин или Лиз, слава која предизвикува стравопочитување.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Уфиксај го својот пат до слободата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
9. Гуанг Зи истакнува дека убавата жена која им дава задоволство на мажите, кога ќе скокне во вода, служи само за плашење на рибите.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
(...) Како и да е, неуспесите на Ворхол имаат помалку пресудно значење за она што остана од Фектори сега, а тоа е идејата за слободна популарна уметност - пракса на музика, зборови и слики која прибрано ги урива постоечките критериуми, која го одбира својот пат низ антидатираната комерцијална забава, и ароганцијата на институционалната доблест до некои колоквијални синтези. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 153
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во самиот центар треба да стои стар заоблен кауч, така гол пред античката камера поставена на три­ но­жец.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И тој требаше да остане блефер...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
8. Друг монах, одејќи по својот пат, наиде на жена која седеше покрај патот и плачеше.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Го однесе до место каде водата беше плитка и тие тука прегазија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но орденот си го започнуваше својот пат. Предлогот чукаше пред вратите на власта во Федерацијата...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Дедо Иван го изоди својот пат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Најубавото беше тоа што и најнамуртените, по оваа глетка, се разведруваа во лицата и својот пат го продолжуваа насмевнати.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Пред нејзините длабоки очи секогаш се случуваше нешто тихо, одвај забележливо, но големо, неопфатно: сонцето си го врвеше својот пат, тревите зеленеја, растеа и се сушеа, ветровите се менуваа и ги бркаа облаците еднаш на едната, еднаш на другата страна од небото...
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Се бранувала, силно удирала и гребела во него, како тој да бил причината за сите нејзини неволи и фрустрации, и не се смирувала сѐ додека не го расчистела својот пат.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога виде дека сенката го моли, Карамба-Барамба навреме се тргна а и јас со него, Слонот, исплашен од едно полско глувче што се обиде да му се завлече во сурлата, потрча покрај нас и кршејќи се на својот пат се изгуби во длабочината на бескрајната џунгла.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Е, но на топката не е нацртано моето куче Роско и јас сега не знам каде е тоа - во Америка, во Индија, или во некоја улица на градот.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Петроград, Панчево, Пешта, тоа е. Петроград, Панчево, Пешта, тоа е. Ти оди си по својот пат, јас ќе си одам по својот. Никому ништо.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И потем заминавме секој во својата одаја. Како сега гледам: одиме, секој по својот пат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Од последното скалило на небото, забрзани, удолу се спуштаа тенки, како влакна, снопови светлина, без никаква пречка на својот пат.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Сончевите зраци продираа низ гранките од сливата, го наоѓаа својот пат меѓу зелените листиња и жолтите сливи и ме милуваа со сета своја топлина.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ќе поручаме шо даде Господ, ќе си поприкажеме, а утре, со Господ напред, секој по својот пат.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Но, животот си има свои патишта, па често се разминуваат оние на фантазијата со оние на стварноста.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Разбирањето на раскажаното и на кажаното и верувањето во него потоа беа во Божји раце, оти секој има свој пат до зборот кој, всушност, е збор Божји, па таквиот збор Божји сам го наоѓа своето место во секое човечко срце.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Меѓу стеблата во снегот стоеја вдлабнатинките од испаѓаниот окит, како единствени измешани дири, што покажуваа дека тука наодамна поминал со својот палав чекор на заводник тој јужен ветер, а потем отпатувал натаму во длабините на шумата, од каде што сега, заедно со она трубење, се слушаше како понекогаш прикрцкуваат гранките, кои сосема им се подале на неговите топли игриви прегратки, така за тој да може дури и да ги однесе на својот пат и остануваа скршени со онаа слатка болка на трудницата, или пак продолжуваа ритмично да го повторуваат своето занесено стенкање.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Два метра под земја тој неверојатно бавно го пробива својот пат. ...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ретко раскажуваше но кога ќе почнеше, а почнуваше кога луѓето не очекуваа, не се запираше ни под удар на порој ни под уривање на лавина што се разбудува од извик на дрвар или од крик на ѕвер.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На својот пат луѓето бегале од шуми, од голите ридишта не демнеле лутооки арамии со кисел мирис во брадите; неголеми простори на запрложен македонски даб, засолништа на лисици и црногрби свињи, камен и неплодна иловица - патем тоа ги чекало.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ѕвездите биле скреж запрен на својот пат од невидлива мрежа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По дружината со стемнувањето се влечел стар и осамен волк што претпазливо чиниш проценувал дали да ѝ се придружи на глутницата двоколки или да причека додека таа не остави на својот пат крвав залак до кој се доаѓа без опасност.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бавно ги заобиколувала лочките на својот пат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зашто, тогаш, и резенките на мракот лилаво се испарувале не можејќи да најдат засолниште во корењата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Сечевме за да не нѐ сечат, зборувал Чучук-Андреј кој лежел сокриен во олтарот на најоддалечениот манастир. - И пак ни дојдоа до глава.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Застанал - каде потаму? Тревата ја шушкала својата икиндија.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По залезите, по последната дневна тага искажана со писок на бездомна животинка што се засолнувала меѓу лисја на гранки пред рано измитарена лисица, месечината, скаменет цвет над камен, никнувала од темниот раб на многугрблестите ридишта, поточно од самиот крај на светот: жугнувајќи од невидлива фиданка кон спокојството на височините, кон тајните на сите човечки надежи, побелувала и станувала спрложена, била лик на потаен покосник со нејасна, размачкана насмевка и изгледала дека претскажува нови неволи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чудовиштето што им го претскажувал Дмитар-Пејко одамна престанало да им ги души наморничавените тилови; му го сечеле на жолтичавиот старец челото, умрел, го запалиле и го закопале, со него во гробот останал и дел од нивниот страв и веќе не се плашеле од сеништа и од иконописечки забести, ноктести, месести и грблести животни, гигантски гасеници со гуштерски нозе и лилјачки крилја, туку се обеспокојувале од можноста да се сретнат на својот пат со живи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Темна и широколика, подвиткана од долги и осаменички дни и ни малку светица од икона, таа се враќала со секира преку рамо од плевна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И самиот во раскажувањето беше сличен на лавина што се спушта од глуви врлежи, со татнеж, разбрането и грозоморно уривајќи на својот пат стогодишни стебла и довлекувајќи со себе мирис на покосена боровина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но животот се движел по линијата на својот пат и по осудувањето над човечки век на преживеаните од дружината: пред првите есенски дождови, по незапомнетите суши и страдања во илјада осумстотини триесет и петтото лето, според календарот на христијаните, за сите седумдесет и шест куќи во Кукулино ја ткаеле својата камена песна над пените на плитката Давидица дванаесет воденици, ноќе и дење, потоа, и од другите села да почнат да им доаѓаат тврдоглави луѓе какви што се раѓале под црногорицата носејќи на магариња или планински коњчиња пченица и 'рж.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
2 Темни и молчаливи, не само со секири или вили туку некои и со пушки скриени под колите и некои со кубури и јатагани во длабоките појаси, тие дваесет и осуммина продолжиле по покопот да ги влечат чкртавите двоколки по никакви патишта, оние по кои можеле да минат незабележени, и по беспаќа на кои сенките се кинеле со тајна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На неговото ситно лице, скоро сето претворено во клунест нос, умората како во мека иловача го бележеше својот пат: тенката кожа на ниското, испупчено чело беше некако неприродно ишарана со суви брчки.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ни желба да биде со некого во оваа, на својот пат смрзната ноќ.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
До година, штом јакиот студ ќе ја запре палавата лапавица и штом по соголените гранки јануари ќе го обележи својот пат со остри кристали од мраз, на ајдучката глутница ќе ѝ се придружат уште четири млади волци, ќе вијат по снежната пустелија, и кога ќе навлезат в трло, ќе ги исколат овците и со замрзната крв на своите муцки ќе се нурнат во маглите на планината.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Може само еднаш да ја видиш, но и да се разминеш, да те фати во расчекор, а таа да остане невидена, недопрена, да замине по својот пат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од тоа време позорникарите добиле толку голем страв од мртовците, што одбегнувале дури да ги фаќаат и живите, туку само оддалеку подвикнувале: „Еј, ти, гледај си го својот пат!“ – и мртовецот- чиновник почнал да се појавува дури и преку Калинкиниот мост, ширејќи голем страв врз сите плашливи луѓе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пред сè, би било праведно да се каже дека значајното лице набргу по заминувањето на кутриот, сосема сотрениот од него Акакиј Акакиевич, почувствувало нешто слично на сожалување.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
По многуте чуда на својот пат, се соочив со уште едно.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
А и гавранот веќе го немаше. Отиде по свои патишта.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
На кит јавал, му немало рамен, со здив машки топел кремен камен.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Потоа ќе ми се заблагодареше и ќе ми раскажеше нешто.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Тој си ја знаеше работата, совршено добро газеше по својот пат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Личеше на човек - патник што наминал само така, случајно, кратко, што брзаше, што многу брзаше на својот пат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Зашто тие исекоа сѐ што сретнаа на својот пат - и нозете на невеселиот палјачо и коренот на маслинките.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Со тоа потврдувајќи нешто многу значајно: дека не е битно каде сме, какви дневни обврски имаме, со што сме ангажирани - поезијата може да ги најде своите патишта буквално во секоја и најмалечка клетка од животот.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Тој согоруваше во својата прометејска цел како непоправливата волја на Сизиф, но и на Дон Кихот, кој не престанува да ја одржува својата борба со ветерниците, охрабруван од силните илузии.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Некогаш ја држеа на нозе грижите за своите чеда. Сега тие израснаа, секој појде по својот пат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јасер Арафат ќе мине низ вистинско чистилиште на својот пат кон Палестина, преполн со жртви, страдања, кој ќе води преку многу Сабри и Шатили, за на крајот да стигне до северноевропскиот град Осло, блиску до можниот мир но далеку од суштинското враќање во Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ослабуваше со години нејзината поврзаност со сите нејзини синови и со ќерката.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Макар што се работеше за нивните идеи стари повеќе од стотина година, тоа беа за нас идеи на иднината, но, сепак, си имавме свој пат...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Постапката на Флобер да се пресмета со своето време, со претенциозните картезијанци во областа на граматиката, астрономијата, логиката, етиката, преку инструментите на хуморот, гротеската, ќе ги натера Татко и Камилски да изнајдат свои патишта и нивни слични инструменти во докажувањето на лажниот напредок на лингвистиката, најчесто ставена во служба на политиката, што беше мошне честа појава на Балканот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сонцето мина дел од својот пат и му падна врз едната страна на лицето, и тој, како и пред тоа, продолжи да ја следи гасеницата на мермерните излижани плочки но, и без да се сврти, знаеше дека не е сам.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ни желба да биде со некого во оваа, на својот пат смрзната ноќ.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се заниша и очаено побара стебло да се потпре. на неговото ситно лице, скоро, сето претворено во клунест нос, умората како во мека иловица го бележеше својот пат: тенката кожа на ниското, испупчено чело со беше некако неприродно ишарена со суви брчки.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
До година, штом јакиот студ ќе ја запре палавата лапавица и штом по соголените гранки јануари ќе го оболежи својот пат со остри кристали од мраз, на ајдучката глутница ќе и се придружат уште четири млади волци, ќе вијат по снежната пустелија и кога ќе навлезат в трло ќе ги исколат овците и со замрзната крв на своите муцки ќе се нуркаат во маглите на планината.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кога Ема ѝ велеше “Ти можеш својот пат да си го продолжиш овде, ги запозна нашите луѓе, тие те сакаат, гледам дека и ти прифати некои од нив, и сега на тебе е да решиш; да, јас ќе те разберам доколку сакаш да се вратиш дома, но враќањето дома велиш дека е ризично, затоа остани овде, се друго е непотребна и неизвесна авантура,” Илона ги сфаќаше добрите намери на полицајката, но го спомнуваше Јиржи, својот пријател Јирачек, кој сигурно ја чека во Равена (тајниот јазол на чешката врска, како што често велеше Илона), така се договориле последната ноќ помината заедно во мотелот “Мерси” на излезот од Хасково.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Јас сум задоена со таа работа,” ѝ велеше тогаш Илона на својата пријателка, по навика пеглајќи си ги рабовите на сукњата над коленото со десната дланка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
5. СЕ РАЗДЕНУВА И БЕЗ ПЕТЛИ ДА ПЕАТ - така што живеачката по својот пат си оди иако за од таков пат да ја скршнат неа врескаат кукуриговци на светските моди...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Од ден на ден, во очај што водат И каде одиш ти и каде другите одат А каде мислата го губи својот пат? (В Мрак, в маглини, в пеплишта ил в Ад...) Сплоти се во едното Космосот е твојот вечен дом а космосот тажачка што ја практикуваш Весели се, живеј, не стивнувај!
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Твое е да избереш кон што ќе целиш И ако погрешно те насочив – жалам Секој го избира својот пат, но....
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Слепата Донка ги пушташе рацете кон луѓето и викаше: - Ви велев ли: несреќите имаат свои патишта...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
А биохемиските експерименти на имунолошките реакции како и анализата на низовите на аминокиселините кај животните - јасно докажуваат дека најблиска сродност човекот има со шимпанзото и горилото од кои пред четири милиони години се разделиле и тргнале по свои патишта на развој.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Сите вулкани се поврзани меѓу себе долу под земјата, имаат свои патишта, свои коридори и отвори; местото на избувнувањето многупати го менуваат за да не го уништат само еден предел на земјава, за да не страдаат само едни исти луѓе.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но, ете, секој си има свој пат во животот, па и на Марија не ѝ тргна лошо - си мислеше Елена.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Јошето (или веќе Јошичето) имаше свој пат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се погледнуваа од стотина метра, ги наведуваа очите и си одеа секој по својот пат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кокошките не ги пуштија од сандучињата, од сиџимките за да не се испомешат и да не прелетуваат преку луѓето, ама козлињата почнаа да се шеткаат и да го обележуваат својот пат со брбушки.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Молчи змијата, Се таи. Си го знае таа Својот пат Над планини И мориња.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Додека чекоревме крај кристално чистата река која излегуваше од Езерото, како верно чедо кое го продолжуваше својот пат кон бескрајот, кон морето, во Татковата свест, среќен што Мајка му го спасила ракописот, се всади мислата што постојано ги опседнува емигрантите меѓу заминувањето и враќањето, меѓу заминувањето и останувањето во туѓина. ***
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Продолжуваше да говори дека нејзината мисија, која ѝ ја доверил Севишниот, не беше завршена, макар што ние, децата, веќе бевме излезени на своите патишта од животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тие се пронаоѓале себе­си во една абнормална ситуација што создавала многу страдање.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Драмата им се покажуваше на луѓе кои на некој начин го загубиле својот пат.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Едо размени уште нешто љубезни зборови со двајцата старци и го продолжи својот пат кон продавницата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И тогаш, неочекувано, чиниш столетно стебло паѓа и руши сѐ на својот пат, решително тресна истрел како смрт.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Знаеше уште толку дека многу од сето тоа не сфаќа и мислеше, се може да се сфати само еднаш, во оној миг кога ќе престане да се сфаќа, кога ќе се заколне змеата, еднаш кога времето ќе се замрзне на својот пат и ќе остане скаменето како споменик на човековото несфаќање.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тоа е нешто без дно - паѓаш и го сретнуваш на својот пат сето она што останало притаено дотогаш.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сѐ на својот пат ќе прокопаат.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Нешто во свеста се кине, прска во шушкави искри.тие трепетливи светулки се извишуваат нечујно, бавно, сигурно, и кога ќе се изморат на својот пат, паѓаат, умираат, покриваат се со пепел.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Застана за миг зашто и времето беше застанато, смрзнато на својот пат.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Коњаникот во часовникот го минуваше својот пат оставајќи зад себе трага на огромна празнина. Не брзаше нигде.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Спиралниот звук на сирената продираше во ушните школки, копаше, начнуваше сѐ на својот пат, се таложеше во луѓето.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Имаше Кољо Хаџиевски и други ќерки, но секоја си појде по својот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тешко се копаат канали. Реката со милиони години си го длаби својот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Други сакаа да прошетаат крај реката. Цветан Горски си фати свој пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Јагулите ќе си го најдат својот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Мајка, и таа најпосле заспа, но не за долго. Во нејзиниот сон се преплетуваа јагулите во реката, кои сега сигурно на својот пат кон океанот минуваа низ нејзината родна земја.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И ги гледаше книгите, секогаш истите книги, отворени, небаре излегле од нив јагулите и бараат излез, го бараат својот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И кога стасал човекот на овие предели, јагулите и натаму го продолжувале својот пат, го означувале кругот на животот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Колку и да беше уловот богат, голем број јагули го продолжуваа својот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Судбината секогаш си го знае својот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Така Татко размислуваше во бурната балканска ноќ крај отворените книги, кога јагулите сè уште, макар решетани од рибарите, од далјаните, го продолжуваа својот пат кон Америка...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
За Татко, галебите беа тука, како и јагулите во Езерото, да сведочат дека излезот постои, а за Мајка дека тие ја следат во лет божјата заповед, како што тоа го чинеа јагулите на својот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Некако посложно кога сум минувал сум се прашувал зошто вашите Ливаѓани одат преку Непртка. Сигурно секој свој пат си имаме.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ја чу реката како нежно и полека се движеше по својот пат.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Не по свој пат се тркала, ама не и по своја волја, ами по туѓа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Одѕивот од пукотот во долината стивна и пак се заслуша бучењето на реката која спокојно го продолжуваше својот пат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Скршнување Не скршнувај од својот пат, народе мој. Твојот пат е твојот дом.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Кога на мајка му (која сѐ поосамена, поизгубена исчезнуваше меѓу фотографиите, мебелот) ѝ соопшти дека долниот кат од куќата ќе го преуреди во Гостилница, веќе одамна го имаше изодено својот пат.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Но, моите чувства беа силни, на моите слаби рамена прометејски го носев товарот на тагата, но успеав да се исправам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сите еден ден ќе ја запознааеме болката и некои страдаат секој ден, секоја ноќ, секој час, малце по малце, и не се предаваат, се борат со злото, искушението и неспокојот и го наоѓаат својот пат.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Со пристигнувањето на првите британски воени мисии на територијата на Кралството Југославиј,а британската дипломатија ќе започне да ги помага сите оние што се бореле против нацифашистичките окупатори, а со тоа и да го трасира својот пат кон идната поделба на Европа на интересни сфери.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Кралството Југославија ќе стане полигон на којшто ќе се води борба меѓу двете идеологии – комунистичката и капиталистичката, меѓу партизанското движење, предоводено од комунистите, и четничкото националистичко движење, предводено од генералот на кралската југословенска армија генералот Дража Михаиловиќ.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Месечината одмина дел од својот пат по небото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Многу ми помогна да го најдам својот пат, да се најдам себеси, ако можам така да се изразам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Зошто дојдовте? Зошто не ме оставивте да одам по својот пат. Да пливам како што знам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Бабите и дедовците се поздравија меѓу себе и секој си тргна со старечки чекори по својот пат.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мислите си имаат свој пат и не зависат од ништо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Одат каде што сакаат и кога сакаат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Пред нејзините длабоки очи секогаш се случуваше нешто тихо, одвај забележливо, но големо, неопфатно: сонцето си го врвеше својот пат, тревите зеленеја, растеа и се сушеа, ветровите се менуваа и ги бркаа облаците еднаш на едната, еднаш на другата страна од небото...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)