свој (прид.) - око (имн.)

Веднаш ќе констатира дека треба: најпрво добро да го изостри своето око!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- И самите папсуваат, - велам и со свои очи ги гледам како и тие папсуваат од зацапаноста во сопствените блата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И чудно како, но и покрај тоа што со свои очи видов и гледам, сепак немам ниеден аргумент со кој овој ремнав човек би го обвинил.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Ти ли си? - пак праша затвореникот, како да не им веруваше на своите очи. - Да, јас сум.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ги зеде уште кога беше учител во Солун. Потпиши ми за оправдание кај мудурот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Го видов со свои очи, тој беше, им рече Атанас на луѓето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Му рече што се зборува за него, му кажа дека со свои очи го видел каде влегува и дека треба веднаш да прекине со тие срамни посети.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но...). (...) Куќите што ги изнајмивме во Провинстаун, Масачусетс, за неколку дена станаа вистинска кочина, и тоа најмногу поради тоа што сите ВЦ-а беа блокирани - изгледа дека тоа секогаш се случуваше кога Велветите беа во близина - така сите почнаа да трчаат низ собите со раце полни со гомна фрлајќи ги низ прозорецот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Нормално, Фектори имаше свои педери, па ние бевме во шоу бизнисот - а тоа е шоу Бизнис!
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Зошто токму нас, кога беше доволно само да го вклучат телевизорот и да видат стотина актери кои се толку педери да не им поверуваш на своите очи и нив никој не ги пипка.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Зошто токму нас, кога можеше да го запознаеш својот холивудски идол кој ќе ти раскаже како изгледа девојката од неговите соништа, а истовремено го држи својотqубовник под рака.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Веќе бев слушнал дека тие имаат такви навики, но едноставно не можев да поверувам во таквите приказни, сè додека со свои очи не видов човек како трча низ собата и носи куп гомна и умира од смеа. (...) Тоа лето постојано снимаавме кратки секвенци што подоцна ги искористивме за Девојките од челзи.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Кога се превртени, малецките нозе им се склопени, и колку повеќе ги набљудувам, сѐ помалку им верувам на своите очи. Распаѓањето е сјајно кај бубачкиве.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Победна покорност што го тера да го спушти мрачниот поглед, дека тој се плаши за своите очи, печален свирач, еден браток, еден синок, на самовилско оро.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Се качив и видов со свои очи: секој камен си имал срце и во срцето на секој камен си имало молња, за секој случај.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Еве, најпосле се качив, за да се родам со тебе, брате. Со свои очи, оперирани од перде, трипати миени и шестпати протриени, видов: мртвото кралство уште живее.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Ја го гледах, ја го вардех како свои очи и сос него ја забравах тешки си години.
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Крвава кошуља, моми гиздави, сја к'лнем, сам ја видох с свои очи, ја сам ја опипах!
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Сиот дијалог со бруцошката што зборуваме најмногу со своите очи, а која сега завршуваше фармација, го тинкаше нивниот син а уште носеше и второ дете во својата утроба, веќе одамна беше завршен, и тоа на најсреќен можен начин; и сега Миха бараше нови соговорници, по истиот навик и по истата потреба како што секоја изутрина кога одеше на работа од дома си земаше бурек за појадок, една четвртинка во една а друга четвртинка во друга бурекџилница, зашто му беше срам одеднаш да побара половина пита - толку млад, симпатичен и непорочен, иако веќе не само лекар туку и доктор.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Се мачел, со последните сили, со преостанатата светлина во своите очи, да ја растолкува можната содржина на избришаното место. Не успеал.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Затоа сега тие ем со свои очи гледаа ем се двоумеа дали тоа што го гледаат со свои очи не е некое привидение...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Гибнат беше длабоко во срцето поради овој голем пречек што го гледаше со свои очи.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Домаќинот мој сето тоа со свои очи го гледаше и, бидејќи не беше горделив и самбендисан како свекрва ми, Господи прости ми и тој мене вината не ми ја фрли та да земе да ме истера, туку и гревот и несреќата си ги делевме како да се колку на едниот толку и на другиот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Имаа слушано дека такви чуда по големите градови имало, но дека и по села може да оди и, еве, во Брезница да дојде, немаа ни чуено ниту, пак, им се веруваше дека тоа чудо, еве, со свои очи и во своето село, пред куќата на Спира Клечев го гледаат.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И машко и женско, и мало и големо, и христијанско и турско, христијаните крстејќи се и во истото време изговарајќи Господ да го дочува во живот Лазора, а Турците, на чело со Тахир бег Јаузоски, кој и заборави да го прошетува Мурата, Ај анасана, ај џган, уште од раното се купчат на портите, на срецело пред дуќаните Акиноски и на чешмата, на бунарите, во дворот и на чардакот Акиноски и само за тоа зборуваат: минатата сабота токму во време пладнина, нивните мажи, главите на сојовите, се нашле таму во Прилеп, на Али Чаир, за со свои очи да се уверат во силата Лазорова, и за потоа со свои очи да го видат нештото кое тука, на лице место и пред сета насобрана народија, ќе му го прекинеш животот на човекот, а кое не го стори тоа, не го однесе на оној свет, само затоа што е Лазор голем и силен како никој друг на земјава, па ножот и куршумите, кога влегле во месото негово удриле на коските и тука се запреле.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И само затоа што речиси во истиот час, веднаш штом го пренесле кај делениците Акиноски, Јосиф Акиноски, со усвитен нож му направил операција, му ги извадил куршумите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ги испитував навечер кришум од домашните своите очи в огледало и се разочарував.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не верувам. - А јас те молам да веруваш? се налути Петко. - Сам го видов со свои очи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И што вели словото кога ѓаволот со свои очи го чита?! Ама времето не беше дојдено.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тие богобојажливо и со отворени очи гледале во сјајниот гулаб и молитви кажувале тивко и шепотно, не баре со свои очи го гледале, Светиот Дух.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ползата за народот од научното работење на нашата интелигенција ќе се види од тоа што нашиот народ сам со свои очи ќе може да погледне на себе и на другите народи, ќе ги изучи своите и туѓите достоинства и недостатоци.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Со своето организирање Македонците станаа главниот фактор во решавањето на македонското прашање како во своите очи, така и во очите на Европа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но борбата со пропагандите во Македонија не е чекор назад, туку напред, зашто и тука имаме работа со борба за слобода, со борба со мрачните сили што не ѝ дозволуваат на нашата татковина сама со свои очи да ги гледа своите интереси, ами ѝ наврзуваат очила што ја замрачуваат вистината и ѝ придаваат бугарска, српска и грчка боја.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но ако еден народ ги изменува својот јазик и својата вера во едно кусо време и под силно туѓи влијание, самиот без свест однесувајќи се кон таа измена, тогаш тој се откажува од самиот себеси и од неговите интереси и се предава и себеси и нив на еден посилен народ, којшто ќе постапи со него и со нив како што ќе му биде потребно; Значи, да се откаже еден народ од својот јазик значи да се откаже тој и од самиот себеси и од своите интереси; значи да престане да гледа на себе со свои очи, да суди за себе и за другите со својот ум и разум, а да чека укажување за сѐ отстрана.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Со оглед на тоа дека е аутопсична (аутопсија на старогрчки значи да се видиш себе си, да зборуваш од свое име, да зборуваш за она што си го видел со свои очи), сликата подразбира лично сведоштво и искуство преку патување, откривање, набљудување, размислување“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ти стоиш постојано И за прв пат преоѓаш преку небото Со своите очи од лава и тромост.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но одговорот сигурно беше на друго место, зашто таа никогаш не можеше да го најде во своите очи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ги гледаа крстовите издигнати над снегот и се ежавеа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Рибарите шетаа со чуновите по езерото и не можеа да се изначудат и да им поверуваат на своите очи дека селото го нема.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Денес тука беше, со свои очи го видов!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сите веќе се смирија, а Паша Емиљевич сé уште шеташе по собите, загледнуваше под чашите, ги преместуваше лимените шолји за чај и мрмореше: - Каде ли само може да биде?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сега сета суштина на неговото постоење беше само во тоа да не го изгуби од пред своите очи тој идеално направен круг во небото, а низ неговата крв и низ сите негови можности да чувствува наеднаш му се будеа сите богови со нивните усвитени кораби, сите бели атови и нивните боговски колесници, сите затрчани младичи со факели и сите Сончеви Мајки, што го чекаат тој морен патник зад првиот брег, да му постелат и да го нахранат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ја понесе од тоа само леснината на трезноста, од која чекорот му стануваше поцврст, а задоволството со себе заминат и од целата таа утрина сега можеше да му узрее во радосна насмевка, што ја сети во своите очи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеше дека можеш да си сигурен во некого дека е кукавица, но дека е многу незгодно набргу со свои очи да го видиш; а и тој да е свесен за тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сети како по лицето му се прелеа една насмевка, која што не беше во состојба да си ја исчисти ни во своите очи од таа притаеност, кога го здогледа своето срнче, исправено на оние свои ноженца до самото негово зглавје, сигурно веќе одамна очекувајќи го неговото будење.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Му се приближуваше со оние свои огромни скокови, од чии што удари потреперуваше, протатнувајќи, сета земја, и Змејко сега можеше со свои очи да види како оние негови завиорени в страна огромни заби ги делнуваат како завиорени сабји доста дебелите стебленки на дрвјата, што му стоеја на патот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но тој веќе беше свикнат да го раздробува тој бес во своите мускули, секја утрина повторно упорно и повторно лудечки загазувајќи во длабокиот снег и цепејќи го неговото море со своите чекори во по неколку бесмислени круга околу пиланата и враќајќи се од таму секогаш полн со една безумна насмевка во своите очи, тоа беше само оној, големиот Ристан, дојден во него, секоја утрина повторно извлечен од заборавот, како првпат сретнат, збеснет и див.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се чувствуваше како со свои очи да го гледа ширењето на некаков пожар, кого немаше со што да го гасне.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше само еден миг, во кој беше сѐ загубено, наеднаш чиниш беше замрзнато, а Језекил можеше добро да го види она, што го имаше момчето во своите очи; беше еден толку кус миг, само колку тоа скочането момче да може да погледне во Језекила, но старецот можеше многу добро и во истиот миг да го препознае во тој поглед она, што го измачуваше самиот него целото тоа лето, и само додека зина да му свика на тоа момче, речиси со бела коса од сонцето, да ја пушти копанката, момчето се отпушти од талпата и потона надолу; провалијата меѓу ѕидот и скелињата просто го проголтна неговото тело и го понесе низ оној тесен процеп меѓу скелињата и ѕидовите, што се стрмоглавуваше сѐ до подножието на зданието, а по него и неговата полна копанка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Глигор љубопитно ги залепи своите очи врз рапавината на неговото лице.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој ги пиеше со жедта на своите очи оскудните зраци и секој шум што доаѓаше однадвор го притегнуваше кон прозорецот, иако знаеше дека ќе ја сети пак само ладнината на железото врз челото и сувоста на правта, налепена по сивкавите лушпи на ова одвратно дрво, ќе го заскокотка грлото и сипкава кашлица ќе го наполни телото со морници.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Па што мислиш ти! - раскажувачот го насочуваше мракот на своите очи кон правецот од каде што идеше прашањето и долната сува уста му се грчеше.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Сѐ до денес!“ Додека го гледал театарот пред своите очи и ги слушал коментарите се сетил дека со исти такви очи ме гледал некогаш и тој самиот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А тој - голем во своите очи, не ја искористил шансата и нејзината слабост, и останал сув.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Со свои очи гледам како ми се топи девојчето, небаре снежинка, небаре грутка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Луѓето од дружината, ни грчави мужици на болјарска напудрена дланка ни жнеачи или дрводелци во готска грофовија, не го знаеле тоа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дишеше шумно низ нос, не во исчекување да станам и да го доведам до местото за кое беше уверен дека го знам, дека привремено е моја тајна, туку во занес на човек од кого ништо не може да се сокрие.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го обземало несовладливо трепетење, го присилувало со болка да го надраснува оној златен и зелен жабурник, она море со мртви води, поинакви од оние што ги гледал кога по казна го воделе во солунската кула и кога го враќале од тој гроб од чии окови не се спасувал ни еден на десет.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се движеле по патоказот на своите очи, биле дел од Европска Турција и се бореле за живот со упорност на безначајни мравки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И можеби не само за тоа додека за миг се наднесуваше над мене и ги криеше со влакнестиот подбрадок и своите очи и птиците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чувствувајќи во утробата некакво валчесто издолжен бигор, врел и поврел од крвта и со свој крак низ целиот душник, болниот ја барал со тврд показалец жилата меѓу своите очи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
АНТИЦА: Јас би сакала мајка ми да го види злото со свои очи, но ако е потребно за вие да се спасите, нека останам сама.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ние сите знаеме дека мајка ти повеќе гледа на тебе отколку на свои очи.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Не сакаше да верува сѐ додека не види со свои очи, или сѐ додека не слушне и од другата страна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Посакуваа да ги споредат своите очи, својата коса, своите раце, својата лика, движењата, одот, бојата на гласот, своите особини.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во полицијата беше издадена наредба да се фати мртовецот по секоја цена, жив или мртов, и да биде најжестоко казнет, како пример за другите, и дури речиси успеаја во тоа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Парацелзус се исправи на нозе. – А каде сме, ако не таму?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„- Какво прашање“ рамнодушно одговори младиот Англичанец. „Мајка ми е убава, дотерана, цврста како челик. Што да ви кажам уште? Кога излегувам со неа, мислат дека сум ѝ помлад брат.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да зборуваме за нешто друго... Што правевте вчера во Скадар, кај отидовте со толкава љубопитност за да видите некакви турбини со своите очи?“ „Ништо“ рече инженерот. „Освен што фрлив поглед на некои сомнителни работи околу браната, сето друго време го минав барајќи една кула.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Другиот беше упорен. – Токму зашто не сум лековерен, сакам со свои очи да го видам исчезнувањето и воскреснувањето на розата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Еден чиновник од отсекот со свои очи го видел мртовецот и веднаш препознал дека тоа е Акакиј Акакиевич; меѓутоа тоа му влеало толкав страв, што тој почнал да трча со сета сила и не можел добро да го извиди, туку видел само како овој оддалеку му се заканил со прст.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во сказнава нема луѓе и тие да се восхитуваат.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во занес се изгубила, во своите очи зелени, со пустинска вода измиени, во образите небелени, во веѓите извиени.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И луѓе мои, луѓе златни, проклет да бидам, толку нежно го доближи тоа дрво до своите очи, почнаа некако чудно, долго да го гледа.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Луѓе мои, се колнам, рацете на татенцето беа слаби, видовме, влезе во него водата, го однесе, не вадејќи го погледот од тоа чудно изделкано дрвце на полуглас, како за себе повтори: - Мајка, па погледна во Кејтен, во сите нас направи нешто што никогаш не можевме да го замислиме, нешто што не ќе може да се раскаже и со најубави зборови во својата целост, вистина, но нешто што мора да постои, што го чува човека од најголемиот мраз, нешто што неискоренливо мора да живее во човекот, во секој човек, го подигна уште еднаш дрвото блиску до своите очи и, со глас што дотогаш не го имавме чуено, изусти: - Зар толку часови по снег, зар толку денови на студ, зар толку страв, - мрмореше Аритон Јаковлески.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Проклет да бидам, тој ја виде, веќе ја имаше во своите очи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Јас тоа го видов со свои очи и верувам во тоа како во чист ден, се колнам. Тоа утро изгреа и сонце.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И додека настојуваа што побргу да се вразуми терајќи го да го полни воздухот во собата со каење и ветување дека ќе се поправи, дека ќе се измени, дедо му Аврам држеше до своето дека детето треба да се пушти на мира, да расудува со свој ум, да гледа со своите очи; во секое доба од животот да мисли онака како што му наложува тоа доба, зашто нема враќање назад.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Таа како да знаеше дека тој нема каде да оди, каде да најде работа, та не го испушташе од своите очи и од своето крикање.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Генсекот кој како да не им веруваше на своите уши, сакаше пораката да ја провери со своите очи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Деница застана пред огледалото, си ги стави рацете на двете страни од вратот и, спуштајќи си ги полека надолу, кон градите, се загледа во своите очи, со долг и длабок, испитувачки поглед.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сакав да бидам присутен и да видам со свои очи кај ќе лежи Борко и затоа ги помолив луѓето од џиповите да ме земат.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Којзнае можеби еден ден станувајќи рано в зори ќе бидеш сведок на некој неверојатен настан кој решил да се случи за токму тебе да те направи славен а ти суетен поет кој дотогаш само за природа си пеел и мислел дека си главен неверуваќи им на своите очи ги затвориш кепенците од куќните одамна дотраени прозори и нишајќи со главата во негодување на она што пред тебе животот го точи длабоко ќе воздивнеш велејќи: – одамна заминаа моите возови 2006
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Лири си помага со палецот и со показалецот и си прави обрачи околу своите очи) со очилата, за да видиме каде одиме.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Што ќе ѝ каже со тие свои очи?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сакам со свои очи да видам што се случува со Карл.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И таа така му одговараше, но не ја ведеше главата, ами ги задржуваше своите очи во неговите терајќи го тој да ги наведе прв.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Стојан си ги стисна рамениците. – Којзнае? – и ја погледна Анѓа во очите. – Дали само како сестра или како нешто друго? – го праша Анѓа не спуштајќи ги своите очи од неговите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ги наведе тој своите очи и почна да се чуди пред Анѓа. оваа пак го заговори: – Знаеш што сон сонував ноќеска, Стојане?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ковчегот е врз пресноископаната земја, поворката околу ковчегот, сите своите очи ги потпираат врз тврдиот поглед на старецот, а тој како да не сака во никого да погледне, неговиот поглед е устремен право нагоре во небото.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Што сонуваат Хунзите под Хималаите Пред да кинисаат на пат кон прататковината Македонија А што сонуваат отпосле кога со свои очи ќе ги видат Македонците?
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Си беше речиси стуткана во своето ќоше во проши­рената кујна со трпезарија, каде што, со години, нè имаше нас, пред своите очи, во прегратката на својата душа, сите нејзини љубени чеда.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Авторот, засега, беше задоволен од тоа што Еда Бранов од Битола го виде со свои очи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На жените, со свои очи имав видено, здивот им застануваше кога ќе го здогледаа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Брат му?“ рече гледајќи низ болката на своите очи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Густо збиената белина на нејзините заби ја покрија долната леко наруменета усна, и таа на некој нов, непознат начин се обиде да ја сокрие влагата во своите очи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Беше сигурен: во врелината на своите дланки таа ја криеше модрицата под своето око, жигот на пониженоста.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но, не можеше да им верува на своите очи, кога виде книги и стари записи за јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко го сети нејзиниот немир, ја погали со синилото на своите очи што в души продира, и таа излезе смирена.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Не можеше да им поверува на своите очи какви сѐ стари изданија имаше татковата библиотека.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
„Кога ќе наиде такво јавно прашање за осомничен и осуден човек, а со своите очи имате видено и како Чардаклија го водат со врзани раце, ќе помислите пред сѐ дека некој злонамерно сака да ве молерисува или нешто слично, па нема ни да се обидете да го скриете она што го знаат и пилците по грмушките“, се насмеал гостилничарот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Волкот ја распрашуваше каде е таа дупка - и со свои очи да се увери дека Зајачето умрело.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
За да не можат утре да тврдат оти имаат нешто видено.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога и јас самата отидов за да ги видам со свои очи, она што најмногу ме допре беа нивните усти зинати од глад по туѓото ; и празните погледи им ги видов на воините, загледани во ништожноста.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Како и сите други: кога ќе заѕвони лошото, ги затвораат очите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Беа качени на чардакот кога тој ја крена раката за здравица и го рече она за небото и за ѕвездите, и навистина ти велам, многумина од тие сериозни Козаци и Белогардејци се расплакаа, и со свои очи видов како сите се свртија на Исток, каде и сега се наоѓа нивната татковина, и се прекрстија по трипати, а потоа се поклонија кон тој нивен Исток, и тоа личеше на простување, на последно збогување.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Беше и ти таму? Ама ништо не виде со свои очи, нели?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А видов со свои очи, на лице место - иконописите се темни таму кајшто денот е светол и долг таму кајшто изгревот е ран и болскотен токму како оној над Босфор!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Секој тажи за својата несреќа, секој во своите очи ја носи солзата на свој начин, во секоја душа тагата гори како див огнен пламен.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ниту пак нашата среќа е поголема од вашата.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ги тријам очите, што се вели, и на своите очи не им верувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А видов, со свои очи ги видов вештерките, на голо пладне, што се вели...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Со свои очи ќе си ги гледаш цревата, ѝ велам, па после ми е тешко од тоа што сум го рекла.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но сега, како што можеш да видиш со свои очи, во црните мрежи на сопствената магија се загубија и тие, ќе ги скаменам да ги нема засекогаш!“
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
А бре својa боја да имаш, како што имаш свои очи и да не те тераат да гледаш така, како што сакаат тие, нели?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Знаев и дека треба со свои очи да види дека некој навистина го мисли тоа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)